حسنی‌پور: طلای اینچئون سرآغاز دیگری برای من است/ نابغه نیستم اما پشتکار دارم

به گزارش سرویس ورزشی برنا، سعید حسنی پور یکی از طلایی های ورزش کشورمان در بازی های آسیایی اینچئون بود. کاراته کای با استعداد کشورمان بعد از کسب طلای اینچئون، همه را غافلگیر و از کاراته خداحافظی کرد. در حالی که می توانست چند مدال طلای آسیایی و جهانی را هم کسب کند اما ترجیح داده به تحصیلات عالیه دست پیدا کند تا بتواند بیش از این به ورزش کاراته کمک کند.

*از خودت شروع کن. همه می‌دانند تو یکی از معدود ورزشکاران تحصیل کرده هستی...

من لیسانس رشته عمران دارم و الآن هم دانشجوی رشته فوق لیسانس مدیریت بازرگانی هستم و قصد دارم ادامه تحصیل بدهم.

*کاراته را از کجا آغاز کردی؟

از 8 سالگی کاراته را زیر نظر آقای نویدی آغاز کردم. از سال 79 هم زیر نظر مسعود رهنما دوران قهرمانی و حرفه ای ام آغاز شد. در واقع از همان سال بود که کاراته برای من به صورت ورزشی حرفه ای درآمد و وقتی هم که در سال 82 به اردوی تیم ملی دعوت شدم همه چیز برایم جدی تر از قبل شد.

*اولین مدال طلایت را چه زمانی و در چه رده‌ای گرفتی؟

سال 84 برای اولین بار عضو تیم ملی جوانان شدم و مدال طلا گرفتم. بعد در اردوهای مختلف تیم ملی حاضر بودم و مدال های متفاوتی گرفتم. در مسابقات کشورهای اسلامی دو نقره کسب کردم و در رقابت های آسیایی در امارات در رشته کمیته مدال گرفتم. مدال نقره جهانی هم دارم.

*وقتی کاراته را شروع کردی این تصور را داشتی که روزی به عنوان یکی از پرافتخارترین ورزشکاران این رشته مطرح شوی؟

پدرم وقتی من و برادرم کوچک بودیم ما را در باشگاه کاراته ثبت نام کرد و از همان جا کاراته در زندگی من شروع شد. در واقع ما تابستان برای پر کردن اوقات فراغت به کلاس کاراته رفتیم و بعد از آن در مسابقات مختلف شرکت کردیم. کلاً اخلاق من جوری است که یا وارد کاری نمی شوم یا اگر کاری را شروع کنم نصفه رها نمیکنم و به دنبال بالاترین سطح موفقیت هستم. من در کاراته مستعد بودم اما بیشتر از استعداد تلاش و پشتکار داشتم. پشتکار و ممارستم در تمرینات یکی از دلایل موفقیتم بود.

*قبول داری که میتوان تو را در کاراته ایران به عنوان یک نابغه حساب کرد؟

من نابغه نیستم انسانی معمولی هستم اما اعتقاد دارم هر کسی اگر هوش متوسط داشته باشد و از همت و پشتکار بالایی برخوردار باشد می تواند به موفقیت برسد.

*انگیزه‌ات برای ادامه حضور در کاراته چه بود؟

مدال گرفتن بچه های کاراته در بازی های آسیایی 2006 دوحه برای من انگیزه بالایی شد. خیلی ها به من کمک کردند و مسائل زیادی دست به دست هم داد تا من مدال طلا بگیرم. چهار سال پیش وزن من در گوانگژو به حساب نیامد و همین باعث شد من انگیزه زیادی برای کسب مدال در اینچئون داشته باشم. من برای این مدال تلاش زیادی کردم شاید باور نکنید ولی فیلم مدال آوران دوره های قبل و دور افتخار آن ها را با پرچم ایران را نگاه می کردم. خدا را شکر که لطفش شامل حال من شد و با سختی هایی که کشیدم توانستم جواب زحمات همه به خصوص خانواده و مربیانم را بدهم.

*چه کسی بیشتر از همه تو را برای کسب این مدال کمک کرد؟

استادم آقای رهنما واقعاً در کسب مدالم موثر بود او برای من خون دل خورد و خیلی کمکم کرد. رهنما از نظر فنی یکی از بهترین هاست و از آنجایی که تحصیلات بالایی هم دارد می تواند در بخش مدیریتی به ورزش ایران کمک کند. خدا را شکر می کنم که توانستم با این مدال مردم کشورم را خوشحال کنم. ما اردوهای زیادی قبل از اینچئون داشتیم و کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش شرایط خوبی برایمان فراهم کردند.

*قبول داری که کاراته با وجود اینکه یکی از پرافتخارترین رشته‌های ورزش ایران است اما تا حدودی مورد غفلت واقع شده؟

متاسفانه همین طور است توجهات به کاراته فقط در بازی های آسیایی معطوف می شود. کاراته در هر دوره از بازی های آسیایی مدال های ارزشمندی برای ورزش ایران می گیرد اما نباید این طور باشد که مسئولان هر 4 سال یکبار یاد کاراته بیفتند. فدراسیون و شخص سمندر و عاشوری، مربیان تیم ملی، آقایان هروی، جعفری، حسینی، روحانی و ایزدی زحمات زیادی برای کاراته کشیدند و امیدوارم بچه ها در مسابقات جهانی هم خوش بدرخشند.

*اینکه کاراته در المپیک به حساب نمی‌آید چقدر برای کاراته کاران ناراحت کننده است؟

کاراته یکی از پرطرفدار ترین رشته ها در سطح دنیا است. در مسابقات جهانی فرانسه بیش از 15 هزار نفر برای تماشای مسابقات می آمدند و در لیگ جهانی ژاپن کل استادیوم پر می شد. کاراته ورزشی ریشه دار است و واقعا خوب می شد اگر در المپیک هم حضور داشت. اگر کاراته در المپیک به حساب می آمد در آنجا هم می توانست به ورزش ایران کمک کند. اما خدارا شکر که در بازی های آسیایی هستیم و به ایران کمک می کنیم.

*نبودن کاراته در المپیک انگیزه خودت را کم نمی‌کرد؟

تمام آرزویم حضور در المپیک بود اما شرکت نکردن در این رویداد بزرگ باعث نشد به کاراته بی میل شوم. از انتخاب این رشته خیلی خوشحالم چون چیزهای زیادی در کاراته به دست آوردم در زندگیم هر چه دارم از این ورزش است و هرگز از انتخاب آن پشیمان نشدم.

*درباره اینچئون صحبت کنید و مدال طلای ارزشمندی که به دست آوردید؟

حریف ازبکم سرسخت و قدرتمند بود در بازی اول بدنم به مبارزه عادت نداشت و حریفم عقب افتادم. خدا کمک کرد و در 16 ثانیه پایانی توانستم امتیاز لازم را بگیرم. در مسابقه بعدی بدنم آماده شد و توانستم حریف ویتنامی را با اختلاف ببرم. فینالم هم با کاراته کاری از هنگ کنگ بود که از بقیه بهتر بود اما شرایط را خوب مدیریت کردم. در کل از عملکردم در اینچئون راضی هستم.

*اشکی که بعد از کسب مدال ریختی به خاطر فشارهای زیادی بود که متحمل شدی؟

فشار جسمی زیادی روی من بود کسب مدال در بازی های آسیایی برای هر ورزشکاری آرزو است. خوشحالم که توانستم نتیجه زحماتم را بگیرم. من مدت ها از خانواده ام دور بودم و سختی های زیادی را متحمل شدم. همین که توانستم دل خیلی ها را شاد کنم باعث شد که اشک شوق بریزم.

*خداحافظی تو از تیم ملی کاراته برای همه غیرمنتظره بود. عجیب است که ورزشکاری در این سطح و با این میزان از آمادگی به این سادگی از تیم ملی خداحافظی کند؟

قبل از بازی های اینچئون به این نتیجه رسیدم که دیگر از تیم ملی خداحافظی کنم در زندگیم مسائلی وجود دارد که باعث شد چنین تصمیمی بگیرم. من 11 سال است که به صورت مداوم در اردوی تیم ملی حضور دارم و نتوانستم به بخش های دیگری از زندگیم رسیدگی کنم. تا چند وقت دیگر کسی یادی از کاراته نمی کند و دوباره همه چیز به 4 سال آینده موکول می شود. البته خداحافظی من از کاراته به این معنی نیست که از این ورزش دور شوم بلکه جای دیگر برای کاراته برنامه دارم.

*اما حق بده که با این حرف‌ها قانع نشویم. تو قطعا 4 سال آینده هم می‌توانستی مدال طلا بگیری و خیلی برای این خداحافظی زود بود؟

مسائل دیگری هستند که برای من اهمیت زیادی دارند. آرزوی من رسیدن به مدال طلای بازی های آسیایی اینچئون بود. در کاراته نمی توانم به چیزی بیشتر از این برسم الآن انگیزه های دیگری دارم و می دانم که جای دیگر می توانم مفیدتر باشم. شاید آدم موفقی نباشم اما خوشبخت هستم چون هر چه از خدا خواستم به من داده است. می دانم هر جایی که باشم چه در کاراته و چه در شغل یا جای دیگر می توانم موفق باشم. من همیشه اصولی مثل نظم و پشتکار را رعایت کردم. در کاراته استادان بزرگی مثل آقایان رهنما داشتم. استادانی که واقعاً بزرگ بودند و از هر کدام چیزهای زیادی یاد گرفتم. شاید این طلا آخرین مدال من در کاراته باشد اما برای من سرآغازی دیگر است.

*این خداحافظی از نظر احساسی چقدر برایت سخت بود؟

واقعا سخت بود ولی پا روی دلم گذاشتم. من با مشورت مربیانم خصوصا رهنما این تصمیم را گرفتم او هم وقتی شرایط را سنجید با تصمیمم موافقت کرد. من از شرایطم در کاراته راضی هستم. چون با طلای جوانان در سال 2005 شروع کردم و با طلای بازی های آسیایی تمام کردم.

*مشخص است برای زندگی آینده‌ات برنامه‌های خوبی تدارک دیده‌ای دلیل این بینش متفاوت تو چیست؟

من اهل مطالعه هستم و به مطالعه کتاب های غیردرسی علاقه دارم. هر کتابی که می خوانم حال مرا بهتر می کند چیزهایی که می خوانم در ضمیر ناخودآگاهم قرار گرفته و در برخوردم با اتفاقات زندگی و افراد پیرامونم تاثیر مثبت گذاشته است. برای داشتن زندگی بهتر تحصیل یکی از پارامترها است. خوشحالم که برای ورزشکاران ما تحصیلات مهم شده و به این موضوع با اهمیت بیشتری نگاه می کنند. خوب است که مردم ورزشکاران را دوست دارند و به همین دلیل ورزشکار هم باید از سطح سواد بالایی برخوردار باشد تا بتواند دانش خود را به نسل آینده منتقل کند. باور کنید من دلم می خواهد وقتی در مقطع فوق لیسانس و دکتری تحصیل می کنم نه فقط به خاطر یک قهرمان ملی هستم به من نمره بدهند بلکه دوست دارم بر اساس سوادم به من نمره بدهند.

*اگر حرف خاصی باقی مانده بفرمایید؟

اول از همه باید از خانواده ام تشکر کنم که همیشه مرا مورد حمایت قرار داده اند. من کارمند تامین اجتماعی هستم و همیشه در اردو حضور داشتم از مدیرعامل تامین اجتماعی نوربخش و مسئولین استانی مثل آقای حق پرست تشکر می کنم که شرایط را برایم فراهم کردند تا در اردوها حاضر باشم. نتیجه حمایت و کمک آن ها این شد که من توانستم مدال طلای اینچئون را بدست بیاورم. شهر رشت بعد از مرحوم نامجو دیگر رنگ مدال طلا به خودش ندیده بود و خوشحالم که توانستم با این مدال مردم شهرم را خوشحال کنم. این مدال را به آن ها تقدیم می کنم.