ترس را به سُخره گرفت و مرگ را در آغوش کشید

امروز سالروز درگذشت پیمان ابدی است , قهرمانی که جانش جلوه بخش تصاویر مهیج برای ما بود .

ابدیت را پیمان معنا کرد؛ آن لحظه که بی‌باک‌تر از همیشه سوار بر مرکب خطر شد، ترس را به سخره گرفت و مرگ را در آغوش کشید. تاریخ سینمای ایران شاید نتواند چنین ابدیتی را در صحنه‌ها تکرار کند! ابدیتی که پیمان برای همیشه نقش بست.

مرحوم ابدی کارهایی چون پریدن از ساختمان هفت طبقه، پریدن از هلی‌کوپتر روی ماشین در حال حرکت و پریدن از سقف یک ماشین روی ماشینی دیگر در اتوبان را ساده می‌دانست و شاید اصلا فکر نمی‌کرد که سرانجام روزی اتوبوس مرگ او را در صحنه تصویربرداری یک فیلم و در مقابل چشمان همسرش به جهان ابدی ببرد.

پیمان ابدی سال 85 به اقامت بیست ساله خود در آلمان پایان داد و با هدف ادامه دادن این راه در کشورش و آموزش گروه حرفه‌یی به ایران آمد، اما روزگار به او مهلت نداد و سه سال بعد، در ساعت 17 عصر روز چهارشنبه (شانزدهم اردیبشهت ماه) در حین تصویربرداری فیلم «چشم‌های نامحسوس» در منطقه کن و سلقان تهران، جان باخت.

ابدی بخاطر بدلکاری در «هشدار برای کبری 11»، سریالی که در ایران علاقمندان بسیار دارد و سال‌هاست از شبکه تهران پخش می‌شود، به سرعت پس از آمدن به ایران محبوب شد.

او و گروهش در این مدت بدلکاری فیلم‌ها و سریال‌های بسیاری را بر عهده گرفتند که از آن جمله می‌توان به سریال‌های «میوه ممنوعه» و «عملیات 125» و سینمایی «پستچی سه بار در نمی‌زند» اشاره کرد. حتی با گذشت یک سال از فوت پیمان ابدی، آخرین کارهای او هم‌چنان از تلویزیون پخش می‌شوند؛ سریالی مانند هوش سیاه از جمله آخرین کارهای مرحوم ابدی است که نام او در تیتراژ به عنوان طراح و مجری صحنه‌های اکشن نوشته می‌شود.

مرحوم ابدی اعتقاد داشت که در بدلکاری جرات نقش بسیار کوچکی دارد؛ چرا که بدلکاری واقعا علم است و باید ریاضی - فیزیک را دانست و 20 درصد دیگر جرات است.

زمانی که در سال 85 پیمان ابدی و گروهش، تازه آغاز به کار کرده بودند تاکید داشتند «فیلم‌های عاطفی، کمدی و جنگی در ایران به اندازه کافی ساخته شده‌است و حال نوبت آن است که فیلم و سریال‌های پلیسی و اکشن ساخته شود.»

در آن زمان هم اعضای گروه «بدلکاران» همگی با لباس‌های متحد الشکل در مجامع حاضر می‌شدند و ابراز امیدواری می‌کردند بتوانند تحولی اساسی در وضعیت سینمای اکشن ایران ایجاد کنند.

جای خالی راسخت می توان پُر کرد، خصوصا اگر جای خالی کسی باشد که عاشقانه وسر بلند مرگ را در آغوش کشید و جاودانه شد.