آموزش حلقه مفقوده در بحران محیط زیست لرستان

  به گزارش خبرگزاری برنا از لرستان، بحران محیط زیست، نتیجه تندروی انسان به سمت توسعه است. غافل از آن که پشت درهای توسعه، خبری از بهشت رویایی نیست. گرچه برای نیل به آن قیمت گزافی می پردازیم. امروز دیگر جهان به انتظار دیگران نمی ماند. بسیاری از دولت های پیشرفته راه خود را یافته اند و می دانند برای رسیدن به توسعه، نمی توانند محیط زیست را نادیده بگیرند. اما شتابزدگی سبب شد تا در این راه از سرمایه بزرگ کشورمان که همواره از آن بهره جسته ایم، غافل شویم تا از قافله توسعه جا نمانیم.

سهم ما از توسعه، اکنون سرزمینی است که بی آب  است، در معرض آلودگی  های مختلف قرار دارد و از سویی در محاصره پسماندهای تولید شده انسانی درآمده است.

 در این بحبوحه سهم آگاهی عمومی چندان بالا نیست، زیرا هنوز در بطن بحران، اصلاح رفتار و پیشگیری کافی انجام نمی گیرد. آن قدر عنوان آموزش های محیط زیستی با نظام فکری، آموزشی، تربیتی و فرهنگی ما غریبه است که حتی بسیاری از دستگاه ها برای رسیدن به خواسته های خود،چشم اندازی در منافات با محیط زیست تعریف می کنند.

بودجه محدود سازمان حفاظت محیط زیست و هزینه های بالای مراقبت و نگهداری از محیط زیست سبب می شود تا عملاً حوزه آموزش معلق بماند. اگر چه در دولت یازدهم فضای بازتری برای حضور سمن های زیست محیطی مهیا شد، به دلیل محدودیت هایی چون نبود بودجه و زیرساخت، کار آموزش ابتر ماند تا ضعف هایی چون مدیریت غلط مصرف، تخریب طبیعت، گرایش به سمت مدرنیته و مواردی از این دست، پیکر محیط زیست را زخمی کند.

 اصل 44 قانون اساسی بر اهمیت خصوصی سازی و ضرورت واگذاری 80 درصد از سهام دولت به بخش خصوصی تاکید دارد و چنین رویکردی دخیل کردن فعالان بخش خصوصی برای در دست گرفتن فعالیت های مرتبط با مردم را می طلبد. عملکرد بخش خصوصی در اداره بسیاری از برنامه های آموزشی، اجتماعی و تولیدی موفق بوده است.

این رویه می تواند به سایر حوزه ها به ویژه محیط زیست تسری یابد. در کنار برنامه های جبرانی و اصلاحی که امروز پس از سال ها بی توجهی تعریف کرده ایم، نمی توانیم سهم مردم را انکار کنیم .

ایجاد این باور که مردم در برابر زمین مسئولند و مالکیتی بر آن ندارند، مستلزم تفهیم الگوی زندگی در سایه توسعه پایدار است. چنین الگویی باید به شکل یک جزء حذف ناپذیر و به صورت کاربردی تعریف شود و با مشارکت متخصصان و علاقه مندان به تدریج در اذهان عمومی تزریق شود. هنوز مشکل خشکسالی، بحران پسماند، آلودگی هوا، تخریب زیست بوم ها و خطر امواج، برای بسیاری از اطرافیان ما نامفهوم است. زیرا شیوه جامع و هوشمندی برای آموزش وجود ندارد و اطلاعات موجود، فقط به صورت ناقص و جسته و گریخته از زمینه های مختلف تأمین شده است.

از این حیث شاید بتوان بحران محیط زیست را ثمره بحران آموزش در این حوزه دانست و بر همین اساس، فضای مناسبی برای ورود نخبگان و فعالان محیط زیست به این عرصه ایجاد کرد.

در استان بخش های مختلف، اعم از صنعت، ساخت و ساز و کشاورزی قابلیت دریافت پیام محیط زیست از جانب متخصصان را دارند تا در ادامه راه خود، بالی برای توسعه استان باشند؛ نه وبالی بر گردن محیط زیست. چنین آرمانی فقط به شرط ایجاد پیوند دو سویه میان متخصصان محیط زیست و طبقات مختلف اجتماع محقق می شود.

یونس اسماعیلی فعال محیط زیست