شناسایی نانوذرات ایمن‌تر برای درمان سرطان

به گزارش گروه خبر خبرگزاری برنا، گروهی از محققان از موسسه فناوری و فیزیک مسکو(MIPT) با کمک همکارانشان از مسکو، نیژنی، استرالیا و هلند نخستین مطالعه سیستماتیک برای تحلیل ایمنی استفاده از UCNPها( نانوذراتی که به آنها موادی نظیر لانتانیدها افزوده شده‌است- مترجم) را در درمان سرطان پوست و سایر بیماری‌های پوستی آغاز کردند. این مطالعه یکی از مهم‌ترین قدم‌ها در مسیر دستیابی به روش‌های جدید، ایمن و موثر برای تشخیص و درمان سرطان محسوب می شود.

در سال 1908 پزشک آلمانی پل الریخ ، ایده گلوله جادویی را مطرح کرد. این ماده دارویی بود که تنها با میکروب‌های بیماری‌زا یا سلول‌های سرطانی مبارزه می‌کرد و سلول‌های سالم را تحت‌تاثیر قرار نمی‌داد. یک قرن بعد شیمیدان‌ها و فیزیکدان‌ها به لطف نانوفناوری نسبت به هر زمان دیگری به تبدیل این ایده به واقعیت نزدیک شده‌اند. نانوذراتی از مواد مشخص وقتی وارد بدن می‌شوند، می‌توانند در سلول‌های تومور جمع شوند، بدون اینکه به سلول‌های سالم آسیبی وارد کنند. محققان می‌توانند مولکول‌های دارو و عوامل تشخیصی را به چنین نانوذراتی متصل کنند تا قادر به شناسایی سلول‌های سرطانی شوند و آنها را بدون آسیب‌رساندن به سلول‌های دیگر در بدن انسان، نابود کنند.

بدین منظور محققان از نانوذراتی از طلا و مواد فرومغناطیس استفاده می‌کنند و آنها را با جریان الکتریکی فرکانس بالا گرم می‌کنند تا سلول‌های سرطانی را از داخل نابود کنند. یکی از امیدوارکننده‌ترین انواع نانوذرات برای تشخیص و درمان سرطان UCNPها هستند. آنها تابش نزدیک مادون قرمز را به نور مرئی تبدیل می‌کنند تا بتواند سلول‌های سرطانی را در بافت‌های بدن تشخیص دهند و بر پیشرفت درمان نظارت کنند.

قبل از توسعه روش‌های درمانی بر پایه استفاده از نانوذرات، باید معلوم شود که آیا آنها می‌توانند به سلول‌های سالم آسیب برسانند یا خیر. این موضوع مطالعه النا پترسن و اینا تراسوا از موسسه فناوری و فیزیک مسکو و همکارانشان از مسکو، نیژنی، استرالیا و هلند است. محققان ویژگی‌های یکی از رایج‌ترین انواع UCNPها را که از سدیم ایتریم فلورید( Na[YF4]) مشتق شده‌اند و با عناصر کمیاب اربیوم و ایتربیوم ناخالص شده‌اند، مطالعه کردند.

گروه آزمایش کرد که چگونه این نانوذرات توسط فیبروبلاست‌ها( سلول‌های بافت پیوندی انسان) و کراتینوسیت‌ها( سلول‌های پوست بیرونی) جذب می‌شوند و مطالعه کرد که چگونه نانوذرات حیات این سلول‌ها را تحت‌تاثیر قرار می‌دهند. نتایج نشان می‌دهند که میزان سمی‌بودن سلول‌ها توسط UCNPها به نوع سلول‌ها وابسته است. فیبروبلاست‌های پوستی سمی نیستند ولی کراتینوسیت‌ها اندکی سمی هستند. هرچند میزان سمی‌بودن کراتینوسیت‌ها به تراکم نانوذرات بستگی دارد، به این معنی که این سلول‌ها می‌توانند به عنوان نشانگرهای زیستی برای ارزیابی ایمنی انواع UCNPها استفاده شوند. علاوه بر نانوذرات، محققان چندین نانوذره را که با پلیمر پوشانده شده‌اند نیز آزمایش کرد که در این حالت‌ها تفاوت بین پاسخ فیبروبلاست‌ها و کراتینوسیت‌ها بیشتر بود.

گروه توانست پوشش‌های پلیمری که نانوذرات را ایمن‌تر می‌کرد، شناسایی کند. بر اساس گفته‌های پترسون این مطالعه قدم بسیار مهمی برای استفاده از UCNPها برای تشخیص و درمان سرطان‌ و بیماری‌های پوستی است.