استمرار روایت تاریخ در سریال شهرزاد

به گزارش خبرنگار گروه رادیو و تلویزیون  خبرگزاری برنا ،  این روزها تب سریال های شبکه خانگی بالا گرفته و انواع و اقسام مجموعه هایی که بسیاری از آنها کیفیت چندانی ندارند روی پیشخوان سوپرمارکت ها! قرار گرفته اند. در این میان دیدن یک مجموعه خوب با استانداردهای قابل قبول سریال سازی اولاً مخاطب را امیدوار می کند و ثانیاً این تلنگر را به سایر سازندگان سریال ها می زند که اگر مجموعه ای تولید شود و این مجموعه به شعور مخاطب احترام بگذارد حتما از اقبال عمومی برخوردار خواهد بود.

سریال شهرزاد از این دست سریال هاست بماند که در بررسی تاریخی شاید چند گافی هم درون آن بتوان پیدا کرد ولی اساسا شهرزاد بدنبال روایت یک تاریخ در منظر عام و گسترده نیست بلکه حسن فتحی می خواهد در کنار روایت تحولات اجتماعی دهه 30 خورشیدی، قصه ای را برای مخاطبش تعریف کند.

سریال‌های قصه‌گو روی یک لبه تیغ راه می روند، اگر این قصه به خوبی نقل شود مخاطب هم با آن ارتباط برقرار می کند و هم همزدا پنداری بیننده را به دنبال دارد و اگر بد روایت شود (مثل اکثر سریال‌های تاریخی ما) نه تنها بیننده را پس می زند بلکه ظلمی است به تاریخ، به همین دلیل هم ارزش کار حسن فتحی حداقل در دو قسمت اول بسیار بالاست.

علی نصریان برای سینما و تلویزیون ایران یک نعمت است هرکجا این استاد بازیگری حضور داشته نه تنها باعث شده ضعف های آن فیلم یا سریال به چشم نیاید بلکه مخاطب را به تماشای یک اثر خوب تشویق کرده است. آقابزرگ شهرزاد هم برای این سریال یک نعمت است، بازی بی نظیر و انتقال حس فوق العاده به مخاطب بزرگترین اتفاقی است که علی نصریان در این سریال رقم می زند.

فقط نصیریان نیست که در این مجموعه یک بازی بی نظیر از خود به جای می گذارد بلکه تقریبا همه آنهایی که در شهرزاد بازی گرفته شده اند یکی از بهترین کارهای خود را ارائه می کنند. این بزرگترین حسن کارگردان شهرزاد است که هم در مجموعه های قبلی و هم در شهرزاد آن را به نمایش گذاشته است.

ریتم شهرزاد، ریتم مناسبی است، اولاً در ابتدای قصه به سرعت مخاطب را درگیر داستان می کند به نوعی که برای تماشای قسمت های بعدی این مخاطب انتظار می کشد ثانیاً ریتم داستان نه آنقدر تند است که بیننده سردرگم شود و نه آنقدر کند است که مخاطب کلافه شود. براحتی حسن فتحی مخاطبش را با یک داستان خوب همراه می کند تا همچنان بیننده‌اش را داشته باشد.

بزرگترین ضعف مجموعه های تاریخی در ایران این است که دیالوگ‌ها یا به شدت امروزی است و یا به شدت دیروزی، این ضعف حداقل در دو قسمت اول شهرزاد وجود ندارد مخاطب این دیالوگ‌ها را نه آنقدر ثقیل می داند که نتواند با آنها ارتباط برقرار کند و نه آنقدر امروزی است که باور تاریخی بودن را از آن بگیرد، در کنار این دیالوگ‌ها طراحی دکور، لباس و حتی فضای اجتماعی به قدری هنرمندانه است که باعث می شود بیننده با دیدن شهرزاد در تاریخ قدم بزند.

این قضاوتی است که تنها با تماشای دو قسمت از سریال شهرزاد به دست آمده و البته باید توجه داشت که پیشینه حسن فتحی در ساخت سریال نشان می‌دهد قسمت های بعدی باید قوی تر از همین دو قسمت اول هم باشد. کیف انگلیسی شاهدی بر این ادعاست که نشان می دهد فتحی قسمت به قسمت کارش را بهتر انجام داد.

شهرزاد را باید دید و از تاریخ به روایت حسن فتحی باید لذت برد حتی اگر در روایت تاریخ تحولات اجتماعی ا یران در دهه 30 ایرداتی هم این سریال داشته باشد.