دکان‌هاى دو نبش

انتخابات هیات رئیسه مجلس انجام شد ، خارج از اصل موضوع ، نکته حائز اهمیت همان بود که در نوشتار پیشین خدمت دوستان عرض کردم و آن کیفیت منتخبین و بر آمده از فهرست انتخاباتى امید بود، بیش از ٦٠ نفر از نمایندگان مورد حمایت فهرست امید از نامزدى عارف حمایت نکردند و در شروع کار نمکدان را شکستند، هرچند همه میدانستیم که با رد صلاحیت مهره هاى اصلى اصلاح طلبان نباید انتظار بیش از اندازه از اشخاص ناشناخته داشت ، اما براى ثبت این تجربه تاریخى باید به دو مقوله مهم اشاره کرد:

اول مشاهده دکان هاى دو نبش سیاسى که مع الاسف بى پرده و عریان خودنمایى میکند و این چیزى نیست جز برآیند عملکرد مدیریت کلان کشور در حوزه اجتماعى و در کنج قراردادن فعالین مدنى براى انتخاب بقاء سیاسى با پذیرفتن چارچوب هاى فکرى حاکمیت یا خذف از صحنه فعالیت هاى مورد علاقه خویش که در این انتخابات و تعیین هیات رئیسه مجلس آشکار بود.

دوم ضعف در معرفى نامزدهاى انتخاباتى بود ، در میان افراد باقیمانده از غربالگرى نظارت استصوابى هنوز بودند کسانى که شاید به مراتب استحکام فکرى و شجاعت بیشتر نسبت به برخى از نامزدهاى مورد حمایت لیست امید داشتند ولى به دلیل نداشتن ارتباطات تشکیلاتى، دوستى، فامیلى و.. نتوانستند در این فهرست ها قرار گیرند و پر واضح است این نقیصه را باید از نا کارآمدى و عدم بلوغ سیاسى خودمان بدانیم.

با همه این احوال انتخابات اخیر حرکتى رو به جلو و خیزشى آگاهانه توسط مردم ایران میدانم ، مردم کشورمان نشان دادند که مایلند یکدیگر را پیدا کنند و به هویت ملى رنگ و بوى تازه اى ببخشند که بنظر من انتخابات ، فضاى مناسبى براى دست یابى به این هدف را بوجود آورد.