دوومیدانی بانوان در بیم و امید!

به گزارش گروه ورزش خبرگزاری برنا، نخستین مرحله از بیستمین دوره رقابت‌های دوومیدانی قهرمانی باشگاه‌های کشور در بخش بانوان 4 تیرماه در ورزشگاه آفتاب انقلاب تهران برگزار شد. این مسابقه در مواد 100 متر، 400، 1500، 100 مترمانع، 400مانع، 3000 مانع، پرتاب وزنه، پرتاب دیسک، پرتاب چکش، 4 در 10 امدادی، پرتاب نیزه، پرش با نیزه، پرش ارتفاع، پرش طول، پرش سه گام، 10000متر، 10 کیلومتر، پیاده‌روی و پنجگانه برگزار شد.

در نگاهی تحلیلی عملکرد بانوان دوومیدانی کار را در اولین مرحله مسابقات باشگاهی بررسی می‌کنیم.
زمانی که به برگه اعلام نتایج این رقابت‌ها نگاه می‌کنیم ناخودآگاه دچار 2 احساس بیم و امید به صورت همزمان می‌شویم. بیم از بابت نتایجی که چنگی به دل نمی‌زند و امید از بابت چند رکوردزنی توسط ورزشکاران حاضر در این رقابت‌ها در مواد مختلف که نشان می‌دهد می‌توانیم به ادامه این رقابت‌ها و یا حداقل عملکرد این ورزشکاران در ادامه برگزاری مراحل دیگر این مسابقات امیدوار باشیم.
در نگاهی دقیق متوجه می‌شویم در اکثر این مسابقه‌ها رکوردهای جالب توجهی به ثبت نرسیده است.
در دوی 100 متر، فرزانه فصیحی و مریم طوسی که به ترتیب اول و دوم شدند که هر دو از ورزشکاران سرشناس دوومیدانی در بخش دوهای سرعت می‌باشند. آنها نتوانستند حدنصاب خوبی کسب کنند و رکورد آنان فاصله زیادی با رکورد ملی یا باشگاهی ما دارد و نفرات بعد از این دو هم با فاصله قابل توجهی از لحاظ رکوردی کار خود را به پایان رساندند، البته شرایط سنی فصیحی به گونه‌ای است که احتمال بهبود رکورد ملی توسط وی در آینده بسیار زیاد است.
در 400 متر رکورد الهام کاکلی قهرمان این ماده به هیچ وجه قابل توجه نیست و دیگر ورزشکاران این ماده هم فاصله معناداری با کاکلی دارند، در دوهای استقامت نیز وضعیت همچون دوهای سرعت اصلا رضایت بخش نیست.
سهیلا نادری ورزشکار کرجی که چند سالی است که توانسته نامی برای خود در این بخش از دوومیدانی دست و پا کند به همراه سایر رقیبانش عملکرد دلچسبی را از خود به جای نگذاشتند. همچنین پریسا عرب در 10000 متر که توانسته بود در سال گذشته دو بار رکورد ملی را که در اختیار محبوبه غیور بود جابجا کند، امسال به دلیل که خود آن را برگزاری مسابقه در ساعت نامناسب عنوان کرد نتوانست رکوردشکنی مجددی داشته باشد. عرب می‌گوید در صورتی که مسابقه‌ام در ساعت مناسبی برگزار شود می‌توانم بازهم رکوردشکنی کنم. رکورد او 37 دقیقه و 43 ثانیه است که او در این مسابقه این مصافت را در 38 دقیقه و 51 ثانیه طی کرد.
در این بخش (دوهای استقامت و نیمه استقامت) در گذشته قهرمانان مطرحی همچون مینا پورحسینی، لیلا ابراهیمی و محبوبه غیور را داشتیم که پس از کناره‌گیری این ورزشکاران از ورزش قهرمانی شاهد افت محسوسی در دوهای استقامت و نیمه استقامت هستیم.
در بخش پرش‌ها در ماده پرش با نیزه که 2 تن از پرنده‌های حاضر در آن به نام‌های مهسا میرزاطبیبی و کبری پورنجار توانستند با عملکرد قابل قبولی رکورد ملی پرش با نیزه را از 3.20 به 3.25 ارتقاء  دهند و رکورد جدیدی را برای پرش با نیزه کشورمان به ثبت برسانند.
لازم به ذکر است پرش با نیزه نزدیک به 2 سال است که در دوومیدانی ایران راه‌اندازی شده و طی این مدت شاهد حمایت‌های مثمرثمری از سمت فدراسیون برای بسط و گسترش این ماده مهیج و تکنیکی در سراسر کشور نبوده‌ایم، به این ترتیب در پرش با نیزه در هر مسابقه تنها 3 پرنده به صورت ثابت شرکت کنندگان این ماده می‌باشند.
در سایر مواد پرشی وضعیت مناسبی دیده نمی‌شود. البته ریحانه مبینی ورزشکار کم سن و سال کاشانی در پرش طول که در این مسابقات قهرمان شد توانایی این را دارد که در آینده نزدیک تغییراتی را در رکورد ملی این ماده که در اختیار زنده‌یاد توران شادپور می‌باشد ایجاد کند. 
این امر مستلزم حمایت‌های زیادی از این ورزشکار نوجوان و خوش آتیه تیم مقاومت تهران می‌باشد و در پرش ارتفاع و پرش سه گام هم رکوردهای مهسا کارگر و جواهر زمانی نیز اصلا مطلوب نیست و بایستی در این 2 ماده نیز با توجه و تلاش بیشتری کار شود، در بررسی وضعیت پرتابگران حاضر در این رقابت‌ها علیرغم رکوردشکنی امینه کثیری و لیلا کوهکن در ماده پرتاب چکش در دو بخش باشگاهی باید گفت: این رکورد جدید هم فاصله‌ای بیش از 2 متری با رکورد ملی دارد که این فاصله می‌تواند هر چه سریعتر کم و کمتر شود.
در سایر مواد پرتابی شرایط ایده‌آل نیست. البته لازم به ذکر است که لیلا رجبی ورزشکار ماده پرتاب وزنه کشورمان که فاصله‌ای بیش از 5 متری با نفر دوم کشور در این ماده دارد در این رقابت‌ها به دلیل حضور در اردوهای آماده‌سازی خودش برای حضور مقتدرانه در بازی‌های المپیک 2016 ریو حضور نداشت و همین امر سطح رقابت پرتاب وزنه را بسیار پایین آورده بود جایی که رکورد ملی ما بیشتر از 18 متر است اما قهرمان پرتاب وزنه این مسابقه خدیجه زارع بیشتر از 13.43 متر پرتاب نکرد، این عدد فاصله رجبی را با رقبای داخلی اش مشهود می‌کند در پرتاب دیسک هم با توجه به خداحافظی غیرمنتظره فاطمه خیاطی از ورزش قهرمانی که رکورد و کشور را با عددی بیشتر از 50 متر در کارنامه دارد این بار ژاله کاردان تنها به ثبت رکورد 44.82 بسنده کرد که خود گویای پایین آمدن قابل توجه سطح رقابت پرتاب دیسک است.
اتفاق مثبت دیگر این مسابقه شکستن حدنصاب باشگاهی ماده 4 در 100 امدادی توسط تیم دانشگاه آزاد بود که می‌توان این بهبود رکورد را همانند بهبود رکورد ملی پرش با نیزه و البته کمی هم پرتاب چکش که رکورد باشگاهی در آن ارتقاء داده شده را به فال نیک گرفت و امیدمان را به آینده دوومیدانی در این مواد برای ثبت رکوردهای بهتر بیشتر کرد.
در مواد ترکیبی و در ماده پنجگانه همانند چند سال گذشته باز هم سپیده توکلی مقتدرانه در صدر قرار گرفت و فاصله توکلی با سایر حریفان نشان می‌دهد که شاید تا 4 یا 5 سال آینده هم کسی نتواند برایش مزاحمتی ایجاد کند و او کماکان به عنوان چهره‌ی برتر مواد ترکیبی در ایران شناخته شود حال آنکه توکلی برای اینکه بخواهد آینده درخشان‌تری در سطح رقابت‌های آسیایی داشته باشد، باید بتواند سطح رکورد خود را در این ماده بسیار بالاتر ببرد. زیرا با حد نصاب فعلی او امکان اینکه بتواند نتیجه قابل توجهی را در سطح آسیا کسب کند ندارد.
نکته قابل توجه در مورد دوومیدانی بانوان که باید به آن اشاره کرد این است که ظرفیت دوومیدانی بانوان ما می‌تواند به مراتب بیشتر از چیزی که وجود دارد باشد ظرفیتی که در صورت ایجاد شرایط مناسب برای این ورزشکاران که مهمترین آن فراهم کردن حضور مربیان با دانش و دلسوز برای آنان است زیرا دوومیدانی ما در این بخش با خلاء بسیار بزرگی روبرو است.
اگر این مشکل و چند مشکل دیگر همچون محل تمرین و... حل شود می‌توانیم حداقل در آسیا حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشید باشیم. باید منتظر مراحل بعدی این رقابت‌ها بود و نتیجه عملکرد بانوان ورزشکار دوومیدانی را در انتهای آخرین مرحله مسابقات باشگاهی مورد ارزیابی قرار داد.
در پایان لازم می‌دانم به این نکته اشاره کنم که حمایت نشدن ورزشکاران بانوی ما از لحاظ مالی نیز توانسته تأثیر بسیار مخربی بر عملکرد این ورزشکاران داشته باشد تا جایی که می‌بینیم در رقابت‌های باشگاه فقط 2 یا 3 تیم حضور دارند و مبالغ پرداختی این تیم ها به ورزشکاران بسیار ناچیز است. مبلغی که اگر یک ورزشکار در تمام مراحل این مسابقات بهترین نتیجه را بگیرد و همه مراحل را قهرمان ماده‌ای که در آن شرکت کرده است بشود شاید از 6 یا 7 میلیون تومان فراتر نرود آن هم فقط در یک و یا نهایتا دو تیم.