اهالی موسیقی به وزیر ارشاد نامه نوشتند/ بازنگری در شوراهای کیفی

در متن این نامه خطاب به علی جنتی آمده است:

«به‌نام آن‌که جان را فکرت آموخت/ وزارت محترم ارشاد اسلامی/ جناب آقای علی جنّتی

با سلام. احتراماً به عرض می‌رساند آنچه امضا کنندگان این یادداشت در پِی آن هستند خلاصه است و آن تنها همین یک جمله که روند اِعمال ممیزی در شوراهای موسیقی وزارت محترم ارشاد اسلامی به شکلی جدّی نیازمند بازنگری است.

همه‌ اهل موسیقی که برای برگزاری کنسرت یا انتشار اثری گذارشان به دفتر موسیقی وزارت ارشاد افتاده است می‌دانند که طی مراحل اخذ مجوزها غیر از طولانی بودن در یک مورد از اساس بی‌معناست. توضیح می‌دهیم چرا:

هر اثر یا برنامه موسیقایی برای رسیدن به گوش و چشم مخاطبان خود سه بار از صافی ممیزی دفتر موسیقی ارشاد می‌گذرد. نخستینِ این مراحل به بررسی شعر و ترانه اختصاص دارد. اگرچه نویسندگان این نامه یقین دارند که خود مبانی اخلاقی، اجتماعی و خط قرمزهای سیاسی این سرزمین را بهتر از هر شورایی می‌شناسند و خود می‌توانند مسوولیت خطیر انتخاب و پذیرش بازخوردهای اجتماعی کلام آثارشان را بر عهده داشته باشند، با این وجود نظر به حساسیت فراوانی که در این حوزه وجود دارد و نظر به احترام همیشگی به قوانین جاری کشور بر وجود شورای شعر و ترانه گردن گذاشته و می‌گذارند.

تکلیف ممیزی حراست هم روشن است: از آغاز موضوعی بوده فارغ از مبانی تخصصی موسیقی و همان‌طور که از نام‌ آن پیداست رویکردی حراستی- امنیتی دارد. این نیز از دست و تخصص ما خارج است و مسوولیتش را به اهل متخصّص آن می‌سپاریم.

امّا سالیان طولانی است که روند ممیزی دیگری هم درکار است که با هیچ منطقی قابل درک نیست و آن شوراهای بررسی کِیفی موسیقی هستند. در این شوراها منطق ممیزی روشن نیست. بارها به شکلی سلیقه‌ای از میکس یا مسترینگ آلبومی ایراد گرفته شده یا تلفیق شعر و موسیقی قطعه‌ای را نادرست تشخیص داده‌اند و یا در کمال تعجب در چند مورد تحریر خواننده‌ای را ناپخته اعلام کرده‌اند و حتّی دیده و شنیده شده است که به آکوردی یا سازبندی مشخصی عذر آورده‌اند.

حقیقت آن است که موضوعاتی از این دست مربوط است به حریم شخصی هنرمند و حوزه‌ خلاقیت فردی او که تنها در مثلث رابطه‌ هنرمند- مخاطب- منتقد معنامند است و هیچ ضلع چهارمی را بر نمی‌تابد.

این ماجرا وقتی فرساینده‌تر می‌شود که اعضای شوراهای موسیقی وزارت ارشاد اکثراً کسانی هستند که در طول قریب به بیست سال گذشته و حتّی در مواردی بیش از این به شکل ثابت بر این کرسی‌ها تکیه زده و بنابر سلیقه‌ و نگاهی ثابت – با فرض صحت آن نگاه و سلیقه- درباره‌ ارزش موسیقایی آثار هنرمندان اظهار نظر و اِعمال سلیقه کرده‌اند. ما نویسندگان این نامه معتقدیم این روالی نادرست است چرا که حجم بزرگ آثاری که از این شوراها مجوز گرفته و اتفاقاً در بسیاری از موارد کیفیت نازلی دارند، گواه است که چُنین اِعمال نظرهایی از اساس کمکی به پیشرفت تکنیکی موسیقی کشور نکرده  و نمی‌کند.

از این رو مستدعی است نسبت به حذف این شوراها و این روال غیرمنطقی اقدام فرمایید تا هم روند اخذ مجوزها سرعت بیشتری بیابد و هم آنچه از بنیان نادرست است از چرخه‌ی تولید فرهنگ در کشور حذف شود»

امضا کنندگان به ترتیب حروف الفبا:

 سیاوش ایمانی، سامان احتشامی، علی بلیغی، علی بهرامی، طینوش بهرامی،  پویان بیگلر، خشایار پارسا، محمود پارسایی‌فر، وحید تاج، فرشاد توکلی، مانی جعفرزاده، مهدی جلالی، مهدی حسنی، فرشید حفظی‌فر، فرید خردمند، مهرنوش ذولفقاری، احمد رضاخواه، فریده رضایی،   امیر حسین رئوفی، رابعه زند، کسری زندی، کیوان ساکت، هومن سپاسدار،  امیرعباس ستایشگر، سحر سخایی،   محمد امین سراج‌الدینی، محمد رضا شیرمحمد، کیاوش صاحب نسق، محسن صادقی، احسان عابدی، حبیب عبداللهی، ندا عدالتجو،  محسن علیزادگان، میدیا فرجی نژاد، کیوان فرزین، حامد فکوری، راحله فیروزی، سید مهدی قادری، علی قادری، علی قمصری،  کاوه کاتب، سهیل کاکاوند، سعید کرد مافی، امیر حسین لبافی، آرش محافظ، آریا محافظ، سید علی مصطفوی، پیران مهاجری، شایان میرزایی، مهدی نقشینه‌پور، امین هنرجو، بردیا یوسفی.