موسیقی فیلم در دوران طلایی هالیوود بررسی می شود

در این نشست نصرالله داوودی با پخش آثار تصویری از اجرای موسیقی فیلم به همراه آثار منتخب و برجسته سینمای کلاسیک به بررسی آنالیز موسیقی از لحاظ رنگ آمیزی، فرم، ارکستراسیون، هارمونی در ژانرهای مختلف می پردازد.

در توضیح این نشست آمده است: «هنر سینما از آغاز به دلیل بهره مندی از هنرهایی چون بازیگری، نویسندگی، طراحی، مجسمه سازی به هنر هفتم شهرت یافت و هنر موسیقی نیز از دوره سینمای صامت با این هنر همراه بوده و رشد یافت و در دهه های ۳۰ تا اوایل دهه ۶۰ که به دوران طلایی هالیوود معروف است به کمال خود رسید و امروزه آهنگسازان، آثار آن دوران را همچون چراغی سرلوحه آثار خود قرار می دهند.

هنگامی که صحبت از موسیقی فیلم در دوران کلاسیک می شود در حقیقت منظور همان ژانر ارکسترال است که تقریباً توسط آهنگسازان مهاجر اروپایی در آمریکا شکل گرفت. در این میان می توان از مکس اشتاینر (آهنگساز اتریشی) به عنوان پدر موسیقی فیلم در هالیوود و خالق پدیده «صدای هالیوودی» یاد کرد. وی خالق بسیاری از تکنیک های مدرن تطبیق موسیقی و فیلم و همچنین خالق زبان موسیقایی جدیدی برای هالیوود شد. او نه تنها در دوران طلایی حرف اول را می زد بلکه امروز نیز  به عنوان لحن غالب صدایی از او در هالیوود نام می برند.

پس از اشتاینر، آهنگسازان اروپایی دیگری به نام اِریش ولفانگ کُرنگلد، فرانتس وَکسمَن، میکلوش روژا راه را برای آهنگسازان آمریکایی چون برنارد هِرمن، اِلمِر برنشتاین گشودند.

سال ها بعد با ورود آهنگسازان اروپایی دیگری چون موریس ژار به هالیوود راه برای غول های معاصر موسیقی فیلم همچون (جری گلد اسمیت، جان ویلیامز، جیمز هورنر، هانس زیمر، هاوارد شور) که همگی آهنگسازان ژانر ارکسترال بوده و هستند هموار شد تا میراث مکس اشتاینر و ژانر ارکسترال موسیقی فیلم به عنوان نماینده غالب موسیقی فیلم در هالیوود بدرخشد.»