درس تاکتیکی ۱۸ساله به همه سن و سال دارها!

به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا؛ یکی از مسائلی که در چینش تیم ها باید رعایت شود، اندازه فاصله بین خطوط تیم است. در فوتبال روز دنیا، مربیان به این مسئله توجه می‌کنند و در تمرینات شان بازیکنان را به رعایت این نکته عادت می‌دهند. امروزه در فوتبال مدرن برای فاصله بین خط دفاعی و خط حمله تعریف استانداردی وجود دارد و اینطور نیست که بازیکنان در هر زمان از بازی هرطور که بخواهند به هم‌تیمی های خود نزدیک شوند یا از آنها فاصله بگیرند.

این فاصله بر اساس تاکتیک و روش یک تیم تعریف می‌شود. برای مثال تیمی مانند بورسیا دورتموند که به انتقال سریع بازی از دفاع به حمله اعتقاد دارد، همواره بیشترین فاصله را بین مدافعان و مهاجمان خود در نظر می‌گیرد تا بتواند خیلی سریع وارد فاز تهاجمی شود. با برعکس آن تیمی مانند بارسلونا که فوتبال با حوصله ای را به نمایش می‌گذارد این فاصله را به کمترین حالت می‌رساند به طوریکه غالبا در هنگامی که مهاجمان این تیم در محوطه جریمه حریفان حضور دارند، مدافعان مرکزی آن، روی خط مرکزی زمین ایستاده‌اند.

این فاصله بین عقب ترین مدافع و جلوترین مهاجم، یک حد ثابت است که کلیه حرکات تیمی بر مبنای آن انجام می‌شود. اگر تیم به عقب می‌رود تا به دفاع بپردازد، مهاجم یا مهاجمان هم با حفظ فاصله تعریف شده به عقب می‌آیند تا نظم تیمی حفظ شود و اگر تیم به جلو برود تا در فاز هجومی کار کند، مدافعان نیز به تناسب پیشروی مهاجمان جلو می‌روند.

البته در مورد این فاصله بیش از این می‌توان بحث کرد و به جزئیات آن پرداخت اما آن را به طور خلاصه بیان کردیم تا اگر از این به بعد فرد جوانی در مورد فاصله خط دفاع و خط حمله از یک مربی سوال پرسید، به او نخندیم و سوال او را عجیب و غریب ندانیم!

شاید عادت کرده ایم تمامی سوالات اینگونه باشد که بازی چطور بود؟ چرا تعویض هایتان سه تا نشد؟ بهترین بازیکن تان که بود؟ داوری چطور بود؟ و...

امام علی (ع) می فرماید: «نگاه کن چه چیزی گفته می شود،  نگاه نکن چه کسی می گوید.»

اینکه برای طفره رفتن از پاسخگویی سن افراد را بهانه کنیم و آنها را به علت سن کم شان تحقیر کنیم، کار پسندیده‌ای نیست.

شاید یک انسان مسن، سیاست هایی را فرا گرفته باشد و بنابرملاحظاتی از پرسیدن برخی سوال ها خودداری کند اما یک جوان به علت اینکه تشنه یادگیری است مسلما سوالات متفاوت تری را خواهد پرسید. نباید همه سوالات را غرض دار فرض کرد و هر سوالی را سندی بر دشمنی دانست. بهتر است در مورد حرف ها و سوال ها فکر کنیم و از هر جمله یک نکته برای خودمان یادداشت کنیم.

همین چند روز پیش بود که کلیپی از پپ گواردیولا پخش شد که با یک هوادار خردسال منچسترسیتی در ماشین نشسته بود و با او بحث فنی می‌کرد! گواردیولا اصلا به آن پسر خردسال نگفت تو کودکی و از فوتبال چیزی نمی‌دانی بلکه سوال می‌پرسید و با حوصله جواب های کودک را می‌شنید!

یا سم آلاردایس، سرمربی تیم ملی انگلستان، چند نوجوان را به دفتر خود دعوت کرد و از آنها خواست سوالات شان را از او بپرسند و با حوصله به تمامی سوالات شان پاسخ داد.

توجه به افکار و نگرش دیگران ولو اینکه کم سن و سال باشند، در وهله اول باعث پیشرفت می‌شود و اینطور نیست که اگر با فردی کم سن و سال همکلام شویم خودمان را کوچک کرده ایم. باید به این نکته توجه کرد که ممکن است خیلی از تعریف ها و تمجید ها از روی دشمنی و بعضی از انتقادات هم دوستانه و در جهت کمک و حمایت از ما باشد.