کارشناسان بر این باورند که سه دلیل تقاضای نیاز به آب، در جهان را افزایش داده است.

به گزارش خبر گزاری برنا در هرمزگان،از 3 درصد آبهای شیرین و قابل شرب، پراکنش آب قابل تجدید در مناطق مختلف جهان متفاوت می باشد. در واقع معیاری که برای پرآبی- کم آبی یک کشور بکار برده می شود سرانه آب قابل تجدید هر کشور است. مقدار آب قابل تجدید شونده جهان حدود 6500 مترمکعب در سال برای هر نفر در حالت استاندارد است.

براساس استانداردها آستانه 1000 مترمکعب در سال برای هر نفر را مرز کم آبی برای هر کشور تعیین کرده اند. این رقم در مصر 30، در قطر 40، در عربستان 140 و لیبی 160 مترمکعب برای هر نفر می باشد. مقدار سرانه آب تجدید شونده در ایران، 1600 مترمکعب در سال تخمین زده می شود که جز کشورهای با تنش آبی محسوب می شویم. براساس آمار منتشره توسط نهادهای جهانی تا سال 2008 میلادی حدود 700 میلیون نفر در 43 کشور دنیا، دچار کمبود آب بوده که با روند رو به افزایش جمعیت کره زمین تا 20 سال آینده، از هر 3 نفر انسان روی کره زمین 2 نفر مشکل تهیه آب سالم برای آشامیدن و بهداشت خواهند داشت.

 باید بر این باور برسیم که ایران کشور کم آبی هست و باید این باور در برنامه ریزان کشور جدی تر و در تمامی مردم عمیق تر تجلی پیدا نماید. باید باور کنیم غیر از سازگاری با کم آبی چاره دیگری نداریم. یعنی شرایط زندگی خود  را با شرایط آبی موجود در کشور وفق بدهیم، چنانکه در استانهای کویری مانند یزد با حفر قنات در طول صدها سال با شرایط کم آبی خود را سازگار نمودند.

پهنه استان هرمزگان نیز از این وضعیت جدا نیست. در مجموع 84 درصد از نیاز آبی استان از منابع آب زیرزمینی تأمین می گردد، که از این میزان 89 درصد در کشاورزی، 10 درصد در شرب و 1 درصد در صنعت مصرف می گردد.

با نگاهی به دشتهای استان متوجه می شویم که شرایط بحرانی در این منطقه نیز حاکم است، زیرا از مجموعه 54 دشت استان، 24 دشت ممنوعه (یعنی نمی توانیم برداشت آب بیشتری از آن داشته باشیم و یا طرح های توسعه ای را به انجام رسانیم) و تنها 12 دشت آزاد است که تعدادی از این دشت های آزاد نیز از کیفیت آب مناسبی جهت کشاورزی و شرب برخوردار نیستند.

بطور کلی با مطالعه دوره بیست ساله منابع آب استان متوجه می شویم که استان هرمزگان با کاهش حجم مخزن سالانه حدود 95 میلیون مترمکعب مواجه است. عواقب ناشی از این کاهش حجم آب و برداشت بی رویه از منابع آب زیرزمینی و حفر چاه های مجاز در دشتهای استان چیست؟ قطعا پاسخ این خواهد بود که: 1- روند صعودی بیلان منفی دشت و در نتیجه تمدید ممنوعه شدن دشتهای استان 2- افزایش شوری آب در دشتها و کاهش محصولات کشاورزی 3- کاهش شدید سطح آب زیرزمینی در دشتهای استان 4- تخریب کمی (افت سطح آب زیرزمینی) و کیفی (کاهش شدید کیفیت آب و شور شدن) و کاهش شدید آبدهی چاه های آب شرب و عدم تأمین آب شرب 5- امکان شکل گیری پدیده مخرب فرونشست زمین 6- افزایش عمق چاه های در دست بهره برداری و افزایش هزینه های استحصال آب.

 راهکاری که در حال حاضر برای عبور از این بحران می توان پیشنهاد نمود این است که: 1- احیاء و تعادل بخشی منابع آب زیرزمینی 2- مدیریت بهره برداری و مصرف آب 3- نظارت بر کار شرکت های حفاری (جهت جلوگیری از حفر چاه های غیرمجاز) 4- مصرف بهینه آب در کشاورزی از طریق تغییر در سیستم آبیاری از غرقابی به قطره ای و حتی در صورت لزوم تغییر در نوع کشت (یعنی کاشت محصولات با نیاز آب کمتر)، در ایران برای تولید 1 کیلوگرم محصول 2000 لیتر آب مصرف می شود در حالیکه در کشورهای در حال توسعه برای تولید همین مقدار محصول 1300 لیتر آب مصرف می گردد 5- ایجاد تشکلهای آب بران آب زیرزمینی توسط کشاورزان و به کمک دولت (وزارت نیرو) 6- اجرای پروژه های تغذیه مصنوعی و پخش سیلاب در دشتهای ممنوعه و بحرانی 7- استفاده از آب تصفیه شده (پساب فاضلابی) برای آبیاری فضای سبز