نیاز به راه اندازی باشگاه فیلمنامه نویسان داریم

به گزارش خبرگزاری برنا، سومین جلسه آسیب شناسی فیلمنامه نویسی برای کودکان و نوجوانان با حضور تعدادی از برگزیدگان و نامزدهای مسابقه در دوره های قبل، برگزار و به ارائه راهکارهای مناسب برای رونق و تقویت فیلمنامه نویسی پرداخته شد.

علی اکبر قاضی نظام با بیان اینکه نشناختن بچه های امروز یک ضعف بزرگ است گفت: کودکان و نوجوانان امروزی هری پاتر را دیده اند و دیگر خاطرات گذشته برایشان جذاب و دیدنی نیست باید داستان ها به روز باشد و تنها با یک حرکت دسته جمعی می توان تغییراتی در سینمای کودک و نوجوان ایجاد کرد.

وی ادامه داد: باید آثاری تولید شود که بچه های نسل امروز با خانواده و مدرسه به سینما بروند و منتظر نسخه دی وی دی فیلم نباشند چراکه سطح توقع مخاطبان افزایش یافته است.

قاضی نظام توضیح داد: سالیان گذشته نقطه عطف فیلم دقیقه 30 بود اما الان باید بین دقیقه 5 تا 10 داستان بیان شود در غیر اینصورت مخاطب فیلم را همراهی نمی کند.

مدیر بخش مسابقه فیلمنامه نویسی جشنواره فیلم های کودکان و نوجوانان توضیح داد: بعد از اهدای جایزه به نویسنده، اگر فیلمنامه برای ساخت مناسب نیست و ایراداتی دارد و باید به آن مشاوره داده شود حتما باید این کار انجام پذیرد و بعد به تهیه کننده ارائه شود.

قاضی نظام با تاکید بر اینکه باید باشگاهی راه اندازی شود و همه نویسندگان حوزه کودک و نوجوان دور هم جمع شوند گفت: کتاب های مختلف این حوزه برای اقتباس باید معرفی و استعدادهای جوان نباید هرز شوند و کمک کرد تا آنها دیده شوند و مساله مهم دیگر این است که چرا باید اسم نویسنده در تیزر و دی وی دی و .... حدف شود؟ چرا باید همیشه مشکل اصلی فیلمنامه باشد و اندیشه ها بیان نشود.

وی با بیان اینکه باید آستین ها را بالا بزنیم و برای سینمای کودک و نوجوان کار مهمی انجام دهیم افزود: نسل کودک و نوجوان جامعه آینده را رقم خواهند زد چرا که این فیلم ها در ضمیر ناخودآگاه آنها تاثیر می گذارد در اصل باید گفت نویسنده، جامعه را هدایت می کند.

یک فیلم خوب و جذاب باید 2 ساعت اوقات فراغت کودک را پر کند و از سینما که بیرون آمد بانشاط باشد آن موقع می توان گفت این فیلم موفقیت آمیز بوده است. قصه های جذاب و سرگرم کننده زیادی داریم که باید نوشته شوند و با تشکیل یک تیم گروهی می توان ایده ها را به نگارش درآورد.

قاضی نظام با اشاره به اینکه در این دوره 4 پروانه زرین به برگزیدگان اهدا می شود تصریح کرد: امیدوارم در این دوره فیلمنامه های فاخری داشته باشیم تا بتوانیم از تهیه کنندگان دعوت کنیم تا خلاصه آن را بخوانند. با این روش می توانیم به ساخت داستان ها کمک کنیم. رویاها و تخیلات هر گروه سنی متفاوت است و اگر نتوانیم کودک را سرگرم کنیم موفق نبوده ایم.

رضا محمدی عضو هیات انتخاب دوره ششم جشنواره فیلم کودک و نوجوان گفت: خیلی خوشحالم که آقای قاضی نظام به عنوان مدیر این بخش انتخاب شدند چون اشراف کامل به مشکلات فیلمنامه نویسی دارند. در سال های گذشته بعضی از فیلم ها یک سری مخاطب داشتند اما مخاطبان امروزی دیگر آن فیلم را نمی پسندند و برای نسل کودک دیگر جذابیتی ندارد چراکه ارتباط زیادی با فضای مجازی و بازی های رایانه ای دارند و سطح توقعشان بالا رفته است.

وی با تاکید بر اینکه در سینمای حرفه ای هنوز جایگاه فیلمنامه مشخص نیست ادامه داد: بعضی از فیلم ها در دهه 60 مخاطب داشت پس باید به سمت جلو حرکت کرد و از گذشته فاصله گرفت.

فروزنده نعمت الهی شرکت کننده دوره گذشته توضیح داد: کار گروهی را باید مقدم بر هر چیزی دانست اگر در نگارش فیلمنامه هدف مخاطب و فرهنگ کشور باشد اثری روی پرده می رود که موجب رضایت بیننده باشد همین که کودک کشورم از خلق آن اثر رضایت داشته باشد کافی است. این نویسنده ادامه داد: اگر در جلسه انتقادی می شود باید روحیه آن را داشته باشیم تا کار به نحواحسن پیش برود و موفقیت آمیز باشد. نباید مخاطبان خود را دست کم گرفت باتوجه به بمباران اطلاعات که از دوران ابتدایی بچه ها هوش بالایی دارند الان باید نیازهای جدید پاسخ داده شوند اگر اسطوره ها از کتابها اقتباس شوند می توان آثار ارزشمندی را خلق کرد.

بیژن موسوی کاشانی یکی دیگر از شرکت کنندگان دوره گذشته با گلایه ار اینکه خروجی مسابقات فیلمنامه نویسی رضایت بخش نیست بیان کرد: بعد از این مسابقات هیچ اتفاقی رخ نداده، نویسنده به امید ساخته شدن اثرش، داستان را خلق می کند تا آن را بر روی پرده سینما ببیند اما زمانی که نتیجه ای ندارد نویسنده دلسرد می شود. نویسنده می خواد مخاطب رای نهایی را بدهد تا دوباره اقدام به نوشتن داستان جدید کند.

سمیه تاجیک نویسنده فیلمنامه "برکت بیار" که یکی از منتخبین مسابقات فیلمنامه نویسی بیست و هشتمین جشنواره کودک و نوجوان بود گفت: فیلمنامه نویسان هیچ گاه مورد حمایت قرار نمی گیرند و بعد از مراسم اهدای جایزه آنها به فراموشی سپرده می شوند و این مساله برای نویسندگان ناراحت کننده است.