چقدر دلم برای کتاب می سوزد!

 خبرگزاری برنالرستان -گروه فرهنگ وهنر: نوشتن بهانه می خواهد و گاهی بهانه هم خوب است.

بهانه ای برای بودن و دیدن آنچه که دوست اش داری و می خواهی به بهترین شیوه ممکن دیده شود و از آن لذت ببری و چه چیزی بهتر از کتاب و دیدن آن.

بخشی از زندگی من شده است پیگیری آنچه که در مورد کتاب است.

خوشحال می شوم وقتی می بینم شهرداری شهرم دغدغه کتاب دارد و در پارک هایش کتابخانه باز می گذارد و خوشحال تر از این که وقتی می بینم یک دوست تمام مهربانی اش را با هدیه کتابی به کودکی، جهان او را با کتاب مانوس می کند.

این‎ها همه بهانه است تا برسم بر سر جنازه سلاخی شده جشنواره ای به نام هفتمین دوره کتاب سال لرستان و چقدر دلم می گیرد وقتی به اولین دوره این جشنواره نگاه می کنم و پشت تریبون سید بزرگ سید فرید قاسمی را می بینم که از کتاب چه شیرین سخن می گوید.

حیف شد اصلن دوست نداشتم سرنوشت این جشنواره به دولت گره بخورد چرا که نطفه آن را یک موسسسه غیر دولتی بسته بود و دولت تنها یک حمایت کننده بود برای این مجموعه نه متولی آن.

مفاهیم، جایگاه ها و تخصص ها این روزها در میان هاله ای از ابهام گم شده است.

معلوم نیست کدام صندلی مربوط به کدام نفر است. ما آدم ها هم بدمان نمی آید دیده شویم و نمی دانیم این دیده شدن ها چه مصیبتی ببار می آورد.

ندیدم یک نفر صادقانه بگوید من در این زمینه تخصص ندارم و یا اطلاعاتی ندارم ای کاش به فلانی مراجعه کنید. حرص دیده شدن ما را به جای آن که بر صدر بنشیند بدنام خواهد کرد.

نمی دانم چرا این روده درازی دارد کار دست من می دهد و عده ای قطعن با این یاداشت به پر قبایشان بر خواهد خورد که عمو تو را چه «سنن» ولی این فقره داوری در جشنواره هفتم کتاب سال برای من نوبر بود اما نه نوبرانه ای از جنس توت فرنگی های شیمیایی زده بلکه از جنس هندوانه های گوگرد خورده که هر کدامشان به اندازه یک بغل هست اما چه فایده، وقتی در گرمای چند درجه تابستان تفتیده پلدختر این هندوانه مرا سرحال نمی آورد،باید بنشینم و به تابوت کتاب در لرستان مویه کنم.

در هفتمین جشنواره کتاب سال که در آغاز یک سالانه بود و در چند سال گذشته به دو سالانه تبدیل شده کتاب در موضو عات مختلف بررسی شده بود اما گویا متولیان برنامه هیچ زحمتی به خود نداده و اصلن پیشینه این جشنواره را نگاهی نکرده اند که برای انتخاب در گروه های مختلف معیارها و شاخص های برای ارزیابی وجود داشته. در این جشنواره کتاب پزشکی را هم گروه ادبیات بررسی کرده ، ای کاش حداقل برای ارزیابی هر کتاب متخصصان آن حوزه را به داوری دعوت می کردند.

شک ندارم که همه دوستان داورم در این دوره از کتاب سال در همه امور حکیم هستند.

اما این روزها بگذاریم همه چیز بر اساس شاخص های علمی بررسی شود. ای کاش دولت در این فقره، پایش را از کفش تنگ حوزه کتاب در می آورد.

و سخن آخرم این که باید به متولیان فرهنگی استانم تبریک بگویم که آمار جشنواره های فرهنگی در لرستان روز به روز دارد بالاتر می رود. بالا بالا بالاتر از ابرها بالاتر.

الحمدالله اولاً و آخراً

عبدالرضا شهبازی