واکنش ابوطالبی به دسته‌بندی رأی ملت ایران به حلال و حرام

«جمع آرا دوستان اصولگرا در۹۶ از جمع آرا متعلق به همه آنان در ۹۲ کمتر است؛ این نشان می‌دهد که آنان هم در انتخابات شکست خورده‌اند و هم درپایگاه اجتماعی؛

آرا اینان آرا طیفی رنگارنگ است که این بار ناپایدار و جبری، پشت سر یک فرد غیرسیاسی قرار گرفت و نمی‌توان آن را شخصی و جزو ‌ویژگی‌های آن کاندیدا دانست؛

این دوستان خود را نماد اسلام و ارزش‌های آن پنداشته و مجاز می‌دانند تا در کارزار انتخابات بیشترین بهره‌ را از دین برده و هر فاجعه‌ای!! را توجیه دینی نمایند؛

در کنار توجیه دینی مجازند مخالفین خود را به بی دینی، توده‌واری، رای حلال و رای حرام و... متهم کنند؛ که البته تهران پاسخ شان را در ۹۴ و ایران در ۹۶ داد؛

دوستان؛ تحریک بیشتر دوقطبی در کشور، به مصلحت ملی نیست؛ کشور، یک ملت، یک رهبر، یک دولت دارد، به نتایج انتخابات و دولت مشروع برآمده از آن متعهد بمانیم؛

تحریک، راه ماندگاری آراء شما نیست؛ راه نگه داشتن هواداران نیست؛ راه ماندن در عالم سیاست و سیاست ورزی نیست؛ باید اخلاق و اعتماد به ملت را پیشه کنیم؛

در هیچ کجای جهان دوباره پشت سرشکست خورده‌ها قرار نمی ‌گیرند؛ رسم است که آن کاندیداها، مسئولیت شکست را به عهده گرفته و از عالم سیاست خداحافظی کنند؛

به دفعات، در سپهر سیاست ایران، حضور چندباره کاندیداهای شکست خورده، آزموده شده است؛ باور کنید مردمان در سیاست‌ورزی رفتار یکسان و شباهت‌های زیادی دارند.

البته در سیاست، تحمل شکست‌های مکرر در پایگاه اجتماعی و انتخابات وکاندیداها سخت است؛ تنها، تغییر رویکرد تئوریک و عملی می‌تواند سبب بازسازی شود؛

شما دوستان، هیچگاه از واقعیت سیاست درس نگرفته و همواره شکست خورده اید؛ چهره سازی مجدد از کسانی که در نزد مردم بازنده شده‌اند، یک خطای استراتژیک است

درس رقابت در سیاست: تمکین نتیجه انتخابات؛ بررسی دلائل شکست و درس از آن؛ بازسازی شرائط حضور مجدد؛ احترام به افکارعمومی؛ و تغییرگفتمان و چهره‌های اصلی.»