نگاه حسرت

اگر پای درد دل معلولان نشسته باشید عمده گلایه آنان از وضعیت موجود در فضاهای شهری از جمله ادارات، پارک ها، بانکها، اماکن عمومی و ... است.

جملاتی مانند "باید در خانه بمانیم چون هیچ چیز در شهر استاندارد نیست"، "دوست دارم سینما بروم، فرهنگسرا بروم، ورزش کنم ولی هیچ کدام از این امکان برای من مناسب سازی نشده است" و ... از جمله جملاتی است که معلولان از آن به عنوان درد یاد می کنند و سالهاست برای این "درد" درمانی اندیشیده نشده است.

شاید هنگامی که از خیابان عبور کرده اید گاهی اوقات شاهد نگاه ترحم آمیز مردم به نابینایی بوده اید که برای رد شدن از خیابان دستان عابری را می طلبد و اگر برای او امکانات مناسب تهیه می شد نیازمند دستان کسی نبود.

حتی ممکن است وقتی برای انجام کاری به یکی از ادارات مراجعه کرده باشید متوجه توقف ویلچر یک معلول در پشت پله ها شده باشید که برای بالا رفتن از این همه پله چندین نفر باید به یاری او بشتابند و اگر برای او محل مناسبی در نظر گرفته شده بود پشت خط پله های ادارات با حسرت به پاهایش نگاه نمی کرد.

همه این حسرت ها و گلایه ها را می شود رفع کرد اما هر روز با وجود اینکه هر کدام از ما شاهد این صحنه های تلخ و دردناک هستیم ولی چرا کاری انجام نمی شود.

یکی از نهادهایی که در این زمینه فعالیت های خود را باید دوچندان کنند شهرداریها هستند اما ...

نویسنده: محسن بختیار