توهین سازمان یافته علیه رییس جمهوری/ آیا استفاده از تریبون‌های عمومی برای نمایش مخالفت، شرعی، قانونی و اخلاقی است؟

به گزارش خبرنگار سیاسی خبرگزاری برنا، روزی که باید روز اتحاد ملت ایران علیه رژیم اشغالگر قدس  باشد، برای عده کمی دستاویز حمله به منتخب ملت در ٢٩ اردیبهشت شد و به جای شعار «مرگ بر اسراییل» شعار علیه حسن روحانی سر دادند. منتقدان و هتاکان حتی پس از گذشت تقریبا دو ماه از برگزاری انتخابات، حاضر به پذیرش پیروزی او و رای 24 میلیونی مردم به دولت «تدبیر و امید» نیستند.

انتقاد به روحانی در 4 سال گذشته از انتخاب وزرا تا سو برداشت از سخنان او درباره وعده 100 روزه برای حل مشکل مردم آغاز و در طول مذاکرات هسته ای به اوج خود رسید. حال در روزهای پایانی فعالیت کابینه یازدهم، توپخانه منتقدان با سرعت و قدرت بیشتری به سمت دولت شلیک می شود.

دلواپسان برای ریزش آرای حسن روحانی در انتخابات از هیچ تلاشی دریغ نکردند و پس از شکست پی در پی در انتخابات92، مجلس شورای اسلامی، شورای شهر و در نهایت انتخابات ریاست جمهوری، دور جدیدی از همجه و بعضا هتاکی به رییس جمهوری را کلید زدند. البته هجمه به رییس جمهوری به اینجا ختم نشد و علیرغم تلاش دولت در کاهش نرخ تورم، رشد اقتصادی با گره زدن تحریم های هسته ای به غیرهسته ای سعی داشتند دولت را در نگاه مردم در این حوزه ناکارآمد نشان دهند. هرچند که این ترفند آنها بازهم جواب نداد و حضور پرشور مردم پای صندوق های رای، شگفتی دیگری از دفاع ملت از دولت رقم زد.

منتقدان پس از شکست سنگین خود در چهار سال گذشته، تصمیم به سازماندهی فعالیتهایشان گرفتند و در اتاق فکر خود که قبلاً سخنگوی دولت از آن تحت عنوان «اتاق فکر شنبه‌ها» یاد کرده بود، روحانی را آماج حملات قرار می دهند. آنها در این راه با در دست داشتن تریبون رسمی و ارتزاق از بودجه دولتی بر طبل خود در مخالفت با دولت می کوبند. اتاق فکرهایی که یک روز پیامک دروغ علیه دولت منتشر می‌کنند، یک روز خبر بازداشت برادر رییس‌‌جمهوری را می‌دهند، یک روز هم فیش‌های حقوقی کلان را علم می‌کنند.

هتاکی علیه روحانی، جهانگیری و مطهری

روز قدس روزی که نمایانگر وحدت و یکپارچگی ایران است به روز توهین به رییس جمهوری، معاون اول رییس جمهوری بدل شد البته «علی مطهری» هم از این هتاکی مصون نبود. رییس جمهوری دقایقی پس از حضور در جمع مردم در راهپیمایی روز قدس با توهین برخی گروه های سازمان یافته مواجه شد. همچنین در فاصله کمتر از چند دقیقه عده ای در مسیر «اسحاق جهانگیری» قرار گرفته و شعار «مرگ بر سازشکار» سردادند. جهانگیری هم با لبخند پاسخ آنها را داد و در توییتر خود با انتشار تصویر خانمی که علیه او در جریان راهپیمایی شعار می‌داد در صفحه اینستاگرام خود نوشت: «خواهر گرامی! اشتباه می‌کنید؛ این کارها به ضرر کشور و نظام است.»

همچنین افرادی با سردادن «مرگ بر منافق»، «مرگ بر اصلاح‌طلب»، «مرگ بر سازشکار» و «حقوقی که می‌گیری حرامت باد»، نایب‌رئیس مجلس را مورد هجمه و توهین قرار دادند. «علی مطهری» هم در واکنش به شعار علیه رییس‌جمهوری و خودش نوشت: «این شعارها ناشی از آزادی در جمهوری اسلامی است.» وی همچنین خواستار پیگیری توهین‌کنندگان از سوی دادستان تهران شد. «علیرضا رحیمی» عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس شورای اسلامی از تشکیل کمیته حقیقت یاب دراین باره خبر داد. دو روز گذشته هم خبر دستگیری 20 تن از هتاکان در رسانه ها منتشر شد و باید دید در راستای عدالت، چه حکمی از سوی مقامات قضایی در انتظار آنها خواهد بود.

این اتفاق واکنش های زیادی در میان اعضای دولت، نمایندگان مجلس شورای اسلامی و حتی برخی چهره های اصولگرا را در پی داشت. وزیر کشور دستور پیگری این موضوع را به «حسین ذوالفقاری» معاون امنیتی و انتظامی خود داد. دادستان تهران و دادستان کل کشور در جمع خبرنگاران خبر از پیگیری این موضوع را دادند و خواستار ارائه اطلاعات از سوی وزارت کشور و اطلاعات شدند.

اما این پایان ماجرا بود. «میثم مطیعی» یک مداح پیش از اقامه نماز عیدفطر در مصلی تهران به قرائت شعری پرداخت که واکنش‌های متعددی را به دنبال داشت.

عمده انتقادات نیز مبتنی بر این گزاره بود که او به رییس جمهوری توهین کرده است و توهین، صد البته غیر اخلاقی است و هم جرمی شناخته شده در قانون مجازات اسلامی محسوب می‌شود.

به نظر می‌رسد توهین‌کنندگان به رییس‌جمهوری همان حلقه‌ای هستند که به رییس مجلس در ماجرای ٢٢ بهمن و به آیت الله سید حسن خمینی در مراسم سخنرانی حمله کردند و قطعا این پایان ماجرا نیست و هر روز شاهد توهین جدید به دولت هستیم و این هتاکی ها رنگ و بوی جدیدی به خود خواهد گرفت. اما سوال اینجاست، چرا تریبون های عمومی به نسبت آرای عمومی هر جریان سیاسی، در اختیار آنها قرار نمی‌گیرد؟ این که کسی بر دولت نقد داشته باشد امری طبیعی است ولی آیا استفاده از تریبون های عمومی برای نمایش مخالفت، شرعی، قانونی و اخلاقی است؟