چیدمانی از بازنمایی «دوزخ» در گالری محسن

هدایت سال ها است فعالیت هنری چندوجهی خود را در زمینه های طراحی، مستندسازی، چیدمان و پرفورمنس بسط داده است. او با فرم ‌های بدیعی که در آثارش خلق می کند به بازنگری، بازیابی و بازسازی حافظه جمعی می پردازد. ارجاعات تاریخی در آثار هدایت به حوزه تجربیات شخصی منتقل می شوند، او پیشینه خود را برای تبدیل این ارجاعات به روایت و ابزاری برای احیای حافظه جمعی به کار می گیرد.

موادی که هدایت دستمایه ساخت آثارش قرار می ‌دهد گستره ای از کهن ترین تا متأخرترین مدیوم ها را شامل می شود، مثلاً نقاشی های دیواری به شکلی یکپارچه در کنار سیلیکون و تصاویر ویدیویی قرار می گیرند. در واقع، آثار هدایت چه به لحاظ فرم و چه به لحاظ محتوا، همزمان هم درون و هم بیرون از فضای معاصر قرار می گیرند؛ او با جلب توجه مخاطب به مسائلی از قبیل توالی زندگی، مرگ و زندگی پس از مرگ را بررسی می کند.

در اسلام، اعراف (به معنای مکان/ مکان های بلند) همان برزخ (مرزی میان بهشت و دوزخ) است و اثر جدید هدایت نیز پاسیوی جدید در گالری محسن را به مکانی تبدیل می کند که هر دو ساحت (بهشت و دوزخ) گویی به یکدیگر متصل هستند. در میانه پاسیو و بین دو تابلو، سقفی از جنس پلکسی گلاس قرار می گیرد، مجسمه ای هم از سر انسان با ابعاد واقعی از جنس سیلیکون در آنجا نصب می شود و صفحه پلکسی آن را دو نیم می کند. در واقع، صفحه پلکسی مانند سقفی کاذب در وسط پاسیو و بین دو طبقه قرار می گیرد و نیمه ای از مجسمه بالای آن و نیمه دیگر زیر آن چسبیده است. دو تابلو نقاشی نیز بخشی از چیدمان هستند، همچنین یک لوپ ویدیویی در کف حوض دیده می شود که تصویری متحرک از دایره های سیاه و سفید است و خیره شدن به آن توهم حرکتی دورانی را پدید می آورد. در یک متری بالای تابلو دوم و نزدیک به سقف پاسیو، فرم های هندسی مقرنسی با خطوط سیاه و سفید روی دیوارهای پاسیو کشیده می شود.