ساعی و مهماندوست سرمایه های گمشده ایران/ سونامی تکواندو فروکش کرد

به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا، تکواندو یکی از رشته‌های پرطرفدار رزمی است که در آسیا جایگاه ویژه‌ای دارد و به عنوان ورزش ملی کره جنوبی محسوب می‌شود. این ورزش در دو دهه اخیر در کشور ایران جایگاه بسیار خوبی پیدا کرده و با توجه به استعدادهای زیادی که در ایران در رشته‌های رزمی وجود دارد تکواندوکاران ما توانستند همپای کره جنوبی در میادین بین‌المللی افتخارآفرینی کنند. شاید شروع موفقیت این ورزش در کشور ما به المپیک 2000 سیدنی برگردد، جایی که هادی ساعی توانست مدال برنز مسابقات را به دست آورد و در ادامه در المپیک 2004 آتن نتیجه به مراتب بهتری برای ما به دست آمد و با طلای ساعی در کنار برنز یوسف کرمی تکواندوی ایران وارد موج جدیدی شد. 

ساعی در المپیک 2008 پکن مدال طلای خود را تکرار کرد که ثابت کند این موفقیت اتفاقی نبوده است. رضا مهماندوست سرمربی اسبق تیم ملی را می‌توان به عنوان پایه‌گذار این موفقیت‌ها مطرح کرد، چون تکواندوی ایران بیشترین مدال المپیک و بین‌المللی خود را در زمان این مربی کسب کرد. آشنایی با علم روز این ورزش رزمی، کاری بود که مهماندوست در تیم ملی اجرا کرد و توانست در میادین بین‌المللی و در جایی که تکواندوکاران کره جنوبی حرف اول را می‌زدند، ورزشکاران ایران را نیز مطرح کند. بعد از کنار رفتن ورزشکارانی همچون ساعی، کرمی و مهدی بی‌باک از دنیای قهرمانی متاسفانه طی چند سال اخیر نتوانستیم موفقیت چندانی کسب کنیم. با کنار گذاشتن مهماندوست بعد از المپیک لندن شاید بدترین اتفاق برای تکواندوی ایران افتاد. فدراسیون تکواندو اگر مدنظر داشت یکی از قهرمانان ملی را به عنوان سرمربی تیم ملی انتخاب کند قطعا گزینه‌های بهتری نسبت به بی‌باک در کشور بود که می‌توانست در تیم مفیدتر باشد. اگر اختلاف‌ها و زاویه‌ها در فدراسیون وجود نداشت قهرمانی مانند ساعی که دو مدال طلای المپیک را در کارنامه خود دارد با توجه به قابلیت‌های فنی که داراست به جای شورای شهر تهران در تیم ملی عملکرد مثبت‌تری باقی می‌گذاشت. در حالی که استعدادهای ناب و جدیدی مانند سجاد مردانی، مهدی خدابخشی، مسعود حجی‌زواره و فرزان عاشورزاده به تیم ملی راه پیدا کردند ولی دیگر مهماندوستی وجود نداشت که از این پتانسیل‌ها بهترین استفاده را ببرد. هرچند که در مقاطعی توانستیم مدال‌های خوشرنگی به دست آوریم ولی تکواندوی ایران نتوانست روند روبه رشد گذشته خود را حفظ کند. 

فدراسیون تکواندو در این مدت نتوانست آنطور که باید عملکرد موفقی داشته باشد و وقتی نمایش خوب مهماندوست و باقری‌معتمد در تیم آذربایجان را می‌بینیم بیشتر افسوس از دست رفتن این سرمایه‌های ملی را باید خورد. بیژن مقانلو سرمربی وقت تیم ملی قبل از المپیک ریو تیمی را جمع کرده بود که خیلی‌ها امید به درخشش آن داشتند ولی حذف هر سه نماینده ایران نشان داد که این تیم پشتوانه و آمادگی لازم برای حضور در مسابقات را نداشته است. تنها اتفاق خوب در ریو کسب مدال برنز توسط کیمیا علیزاده بود که توانست اولین مدال بانوان ایران در المپیک را کسب کند. هرچند که عملکرد ضعیف فدراسیون تکواندو پشت مدال علیزاده پنهان ماند ولی نباید فراموش کنیم این رشته سهم بیشتری باید در کسب مدال و موفقیت داشته باشد و بهتر از استعدادهایی که در کشور وجود دارند استفاده کنیم. انتخاب سرمربی برای تیم ملی تکواندو یکی از وظایف اصلی فدراسیون است که در چند سال گذشته این انتخاب‌ها به درستی صورت نگرفته است.

با شروع بیست و سومین دوره مسابقات قهرمانی جهان 2017 که در کره جنوبی برگزار شد تکواندودوستان امید زیادی داشتند که ورزشکاران ما بتوانند نتایج ضعیف گذشته را جبران کنند که تا به اینجای کار و یک روز مانده به پایان مسابقات این امر نیز میسر نشد و هیچ مدال طلایی را نتوانستیم کسب کنیم. حذف ناباورانه عاشورزاده و مردانی نیز کلکسیون ناکامی‌های ما را تکمیل کرد که سونامی ایران خیلی زود فروکش کند. اسم‌گذاری روی ورزشکاران نمی‌تواند تضمینی برای موفقیت آنها در میادین بین‌المللی باشد همانطور که دیگر از فدراسیون تکواندو نسیمی هم نمی‌وزد. چیزی که مسلم است در بحث ناکامی‌های اخیر تکواندوی ایران، نبود اعتماد به نفس در بین ورزشکاران ماست که در مبارزه‌ وقتی چند امتیاز جلو هستند بازی را واگذار می‌کنند! با توجه به عملکرد دولت یازدهم در بحث ورزش و پیشرفتی که در ورزش قهرمانی در این دولت به دست آمده انتظارات از فدراسیون تکواندو خیلی بیشتر است و نباید کاستی‌ها در یک فدراسیون باعث زیر سوال رفتن عملکرد مجموعه ورزش کشور شود.