حسین (ع) در‌ سرزمین کربلا

حسین بن على «ع» یکى از محورهاى وحدت بین مسلمین و از چهره ‏هاى برجسته و شاخصى بود که مورد توجه قرار داشت و همواره سلطه اموى از نفوذ شخصیت او بیم داشت .با مرگ معاویه در سال 60 هجرى ،یزید به والى مدینه نوشت که از امام حسین (ع) به نفع او بیعت بگیرد . اما سید الشهدا که فساد یزید و بی لیاقتى او را می دانست، از بیعت امتناع کرد و براى نجات اسلام از بلیه سلطه یزید که به زوال ومحو دین می انجامید ،راه مبارزه را پیش گرفت.از مدینه به مکه هجرت کرد و در پى نامه نگاریهاى کوفیان و شیعیان عراق با آن حضرت و دعوت براى آمدن به کوفه،آن امام ابتدا مسلم بن عقیل را فرستاد و نامه‏ هایى براى شیعیان کوفه و بصره نوشت و با دریافت پاسخ کوفیان در بیعتشان با مسلم بن عقیل،در روز هشتم ذیحجه سال 60 هجرى از مکه به سوى عراق،حرکت کرد. پیمان‏شکنى کوفیان و شهادت مسلم بن‏ عقیل، اوضاع عراق را نامطلوب ساخت و سیدالشهدا که همراه خانواده، فرزندان و یاران به سوى کوفه می رفت، پیش از رسیدن به کوفه در سرزمین  کربلا  در محاصره سپاه کوفه قرار گرفت .تسلیم نیروهاى یزیدى نشد و سرانجام در روز عاشورا در آن سرزمین، مظلومانه و تشنه کام، همراه اصحابش به شهادت رسید، از آن پس،کربلا کانون الهام و عاشورا سرچشمه قیام و آزادگى شد و کشته شدن وى،سبب زنده شدن اسلام و بیدار شدن وجدان‏هاى خفته گردید.