نتیجه مهم نیست، تماشاچی چشمهای توام
یاشاسین سونگون
-شاید بسیاری کسان اسم سونگون به گوششان نخورده باشد. منطقهای که همین حالا دمای منهای سی درجه را تجربه میکند. سی کیلومتر با شهر ورزقان فاصله دارد. حالا شد؟! یک چیزهایی یادتان میآید لابد؛ زلزله؟! عسل؟ مس؟... هنوز نه؟ آها! حدودا صدکیلومتر با تبریز فاصله دارد. حالا چی؟ تبریز را که دیگر نمیشود انکار کرد!
-وقتی گوینده ورزشگاه از آقایان تاج و کفاشیان خواست برای اهدای جایزه به جایگاه بیایند، جمعیت یکپارچه هو کردند؛ هنوز دلگیرند مردم آن سامان از فدراسیون و داستانهایش. وقتی اسم وزیر ورزش و مدیران مس آمد یکپارچه سوت و کف و هورا! من که بیبهانه همیشه بغضی در گلو دارم؛ اشکم دم مشکم آمده بود و داشتم از ۹۲ تا ۹۶ را مرور میکردم که چه بود و چه شد این سالها!
-اغلب عادت داریم برای خوبجلوهکردن، گذشته را بد جلوه دهیم. خواستم حضرت مخاطب مطمئن باشد، واقفم به این گزاره و تا جایی که بضاعت دارم، پرهیز میکنم از این عادت. یک تیم فوتبال دسته دومی در تبریز اقامت داشت؛ با نام سونگون و به کام دیگران. تازه به دسته اول صعود کرده بود اما به اتهام تقلب و تبانی، دوباره برش گردانده بودند به دسته دوم. مانده بود روی دست مس با مشتی اتهام و انبوه بدهی.
-ریسک بالایی داشت اما در اولین اقدام، تیم را فروختیم، با همه مخلفاتش. از شهرداری تبریز که میخواست خلاص شود از هزینههای سرسامآور تیمداری؛ امتیاز یک تیم فوتسال لیگ برتری را گرفتیم و شد تیم فوتسال مس سونگون ورزقان.
استیج/سکوی حرفهایی ساخته بودند، بعد از اینکه به همراه بازیکنان و کادر فنی روی سکو رفتیم؛ دیدیم که داوران را هم دعوت کردند روی سکوی قهرمانی! خوشبختانه تیم از دو هفته قبل قهرمانیاش را مسجل کرده بود وگرنه کنایت شیرینی داشت این مساله! هنگامی که قرار بود آتشبازی شروع شود و کاغذرنگی و اکلیل روی سرمان بپاشانند، من فقط به این فکر میکردم که سکو تاب اینهمه آدم را ندارد، و کافیست تا بچهها با هم بالا بپرند و احیانا همه با هم سقوط میکنیم و میشویم سوژه رسانهها و داستانهایشان که: عرضه برگزاری یک جشن را هم ندارند! ما جهانسومیها بلد نیستیم شادی کنیم! و هزار فکر و خیال دیگر.
-ورزش، شغل من نیست؛ مسئولیت من چیز دیگریست اما دست برقضا، دبیر کمیتهای هستم که متولی سیاستگذاری و تامین بودجه باشگاههاست. کمیتههای مس رییس ندارند بنابراین اگر شعار و فضاحتی باشد، جورش را من میکشم. وقتی هم رسانهها قصد تخریب دارند اول حسابی زمینه را آماده میکنند و با القابی نظیر "مرد همهکاره" و... مواظبت میکنند که خدای ناکرده تیرهایشان به کس دیگری نخورد. من هم با این پوست کلفت و دنده پهن، عمدتا ازشان تشکر میکنم.
-خاستگاه من رسانه بوده؛ ورزش هم در مملکت ما تقریبا تنها جاییست که میشود بالاتر از آزادیهای دنیای اول، حرف زد و انتقاد کرد. نامردی است اگر کسی بخواهد همین کورسو را هم خاموش کند! تشکرهای من از هر جا بیاید از تفاخر و کلاسگذاشتن نمیآید!
-ممنونم از همه بچهها که لیاقت قهرمانی داشتند. از مدیرعامل عزیز که جوانیاش را با تدبیر و عقلانیت همراه کرد و کار بزرگش، فراتر از قهرمانی، خطشکنی بود و بازکردن راه برای مدیران جوان و پرانگیزه که هنوز هم کمتر به آنها اعتماد میشود.
-حالا بالاتر از مس، سونگون را با فوتسالش میشناسند. نمیدانم خوب است یا نه، اما در چشمهای مردمان منطقه بهویژه نوجوانان و جوانانش برق زیبایی میدرخشد وقتی اسم فوتسال سونگون ورزقان میآید. بعد از آنهمه تلخی و زلزله و زخم؛ این شادی کوچک را برای همیشه شاکرم.
-و سخن آخر، همان پست بالاییست:
نتیجه مهم نیست
تماشاچی چشمهای توام.
