خاطره‌سازی سینمای ایران از نگاه فرزاد موتمن

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، متن پست منتشر شده از صفحه اینستاگرام فرزاد موتمن به شرح زیر است:

با چند تائى از دانشجویانم رفتیم به سینما تا فیلم جدید یکى از هـمکاران را ببینیم. یکى از هـمین "درامهـاى اجتماعى". فیلم انبوهـى از خرده داستانهـا دارد. متمرکز نمیشود. از این شاخه به ان شاخه میرود.البته هـیچ ایرادى ندارد که فیلمى خرده داستانهـائى داشته باشد. این داستانک هـا هـم داستان اصلى را تقویت میکنند و هـم کاراکترهـا را شکل میدهـند، اما بالاخره جائى باید موضوع اصلى فوکوس کشى کند و فیلم اساساً بر ان متمرکز شود. وقتى که چنین اتفاقى نمیفتد این خطر شکل میگیرد که درام به طرف کمدى ناخواسته به غلطد. صحنه هـا از پى هـم میآیند و عده اى مرتبا سر هـم هـوار میکشند یا به هـم حمله میکنند، حالا میتوانى به سقف خیره شوى و هـر از گاهـى که دوباره به پرده چشم بدوزى، یک درگیرى دو سه نفره دیگر را میبینى بى انکه این میان داستانى تغییر کرده باشد. فقط لول عربده هـا بالاتر رفته!

در حالیکه در مواجهـه با یک فیلم غیر ایرانى چنین شرایطى میتواند اعصابت را به هـم بریزد، در برخورد با یکى از فیلمهـاى خودمان، با إغماض برخورد میکنیم و خرده نمیگیریم . هـمه ما عادت کرده ایم که با فیلمنامه هـائى معیوب کار کنیم و این واقعیت را پذیرفته ایم که سینماى ایران نمیتواند فیلمنامه تولید کند. 

فیلمهـا را میبینیم اما خاطره اى خوب از خود به جا نمیگذارند. خاطره اى اگر هـست، به بیرون از سالن سینما مربوط میشود. وقتیکه یکى از دانشجویانم دید که با چه لذتى به پوستر "کومانچرو" ساخته مایکل کورتیز با بازى جان وین و لى ماروین خیره شده ام (که هـمینطورى الکى در سالن انتظار نسب شده است !!!) با موبایلش این تصویر را از من ضبط کرد. یکى از فیلمهـاى خودمان را دیدم اما خاطره اى  از یک پوستر هـالیوودى با خود به خانه بردم.