امروز خوزستان همچون روزهای اول جنگ

تا پیش از سیل و حمله سیلاب به سوسنگرد ؛ برای ساکنان دور از این منطقه؛  نام این شهر ؛ یاد آور روزهای جنگ بود و مقاومت.

 این روزها که سیل هر لحظه بیشتر این شهر و روستاهای بزرگ و کوچکش را در خود غرق می کند ؛هنوز هم بر هر تیر چراغ برق شهر ؛ تابلویی نصب است  که تصویر و نام عزیزان شهید شده در روزهای هشت سال جنگ تحمیلی را بر خود دارد . عزیزانی که مبارزه کردند و جانشان را دادند تا وطنشان آرام باشد و امن .

 این روزهایی که خوزستان اسیر سیلاب است و حلقه محاصره سیل هر دقیقه گرداگرد این شهر بیشتر می شود ؛ حال و هوای  شهر همانند روزهای اول  جنگ است .

مانند همان روزها؛ شهر بی نظم است و پرهیاهو ؛ عده ای کوله بار  بر دوش گرفته و سیلزده  شده اند و از شهر می روند و عده ای دیگر به مقابله مشغول هستند .

آن روزهای گذشته و جنگ ؛ فرماندهان میدان؛ نقشه مبارزه داشتند و هدف مشخص و  همراه برای رسیدن به یک هدف؛ اما این روزها ؛ هر فرمانده؛ فرمان خود را دارد و نقشه های مبارزه بی هماهنگی ؛ شاید هدف مشخص و یکسان ولی مسیرها بهم ریخته و بی نظم و این شده است که شهر در معرض تهدید است و مردمانش ناآرام.

 سیل روستا به روستا ؛ شهربه شهر  را غصب می کند اما  سامان بخشی به اوضاع بی سامان است.

نیاز مبرم امروز  سوسنگرد و خوزستان فرماندهی است . تیم به تیم و گروه به گروه برای امدادرسانی  آمده اند ولی سردرگم و نامنظم .

 سیل همچون دشمنی که کمر به ویرانی بسته ،می خروشد و نابود می کند و آواره و مردمان خوزستان در هجوم این حمله؛ دل هایشان نیاز مبرم دارد به اعتماد ؛ به باور اینکه آمده ایم برای یاری . این میدان نیاز به همدلی دارد ؛ این مردم سیل زده  با نگاه هایشان با ما سخن ها می گویند ؛ این مردم باور ندارند که به  غمخواری آمده ایم  و این تلخ ترین بخش این قصه ویرانی است .

سیل به خوزستان ؛ سوسنگرد ؛ حمیدیه ؛ بنده ؛ عین دو؛ الباجی .... حمله کرده است و این میدان جنگ و مبارزه و مقاومت  فرماندهی متبحر و متخصص  می خواهد که ندارد .  این شهر پر آشوب ؛ آرامش می خواهد که ندارد . مردمانش گرسنه هستند و تشنه و بی سقف ،و سیل توقف ندارد...