هلال مهربانی

بهترین بهانه همراهی­هایی از این دست نیز نوع دوستی است و صرف فعل انسانیت به توان بی­نهایت. در روزگاری که غوغای برخی دولت­های خارجی و به ویژه سران آمریکا برای تحریم­های حداکثری افزایش یافته و با تحریم هلال احمر ایران و در راستای فشار حداکثری و نقص صریح قطعنامه 2231 شورای امنیت، ظاهرا درهای مبادلات بین­المللی برای این نهاد نوع­دوست را بسته­اند، آیا خللی در همراهی فرزندان «هلال» با سیل­زدگان آق­قلا و گمیشان، لرستان و خوزستان ایجاد شده است؟ آیا دریچه مهربانی بی­توقع این نهاد خدوم مسدود شده است؟ با دیدن تصاویر امدادرسانی نیروهای امدادی هلال احمر در ماجرای سیل­های اخیر، آن هم امدادی فارغ از تکبر و نمایش برخی سلبریتی­ها برای شهرت بیشتر، حس غروری بی­مثال زیرپوست هر شهروند نوع­دوستی می­دود.

اصلا مگر زمان زلزله کرمانشاه و بم و رودبار، مسدود بودن یا نبودن حساب­ و درگاه­های واریز مالی هلال احمر اهمیت داشت و ملاک کاهش یا افزایش اقدام و امداد این نهاد بود که در زمان مشکلات اخیر اهمیت داشته باشد؟ همان زمان که حساب­های بین­المللی این نهاد مسدود نشده بود، بیشترین همراهی با هلال احمر برای امدادرسانی از داخل کشور صورت می­گرفت زیرا رشته اعتماد مردم به این نهاد مردمی، ریشه در امروز و دیروز نداشته و عمری به درازای نزدیک به 98 سال دارد. آنها جز حرکت بر مسیر وظیفه، تاکنون طریق دیگری را طی نکرده­اند. در ماجرای سیل­ این روزها نیز همین که مردم در میان تمام نهادهای خدمت­گذار بیشترین اعتماد را به هلال احمر داشته و بیشترین میزان کمک برای توزیع در میان سیل­زدگان را در اختیار این نهاد قرار داده­اند، قطعا بزرگ­ترین پاداش به این همراهی بوده­ است.

این سازمان اگر چه سازمانی عریض و طویل است اما برخلاف برخی سازمان­های بزرگ دیگر که هنرشان «بلع» بودجه­های ملی و نداشتن کارایی است، نتنها از کمترین میزان بودجه­ها برخوردار است بلکه عریض و طویل بودنش نیز به واسطه حضور حداقل دو میلیون نیروی داوطلب و اقداماتی است که به واسطه حضور این افراد انجام می­شود. قطعا سازمانی با پشتوانه­ای چنین کهن و اعتمادی کم نظیر به تلاش امداد در داخل کشور می­پردازد، دیگر نیازی به تأیید عملکرد و شماره حساب توسط دیگر دولت­ها ندارد زیرا همراهی یک ملت را پشت سر خود دارد.

هر چند نهادها و صلیب سرخ بسیاری از کشورهای جهان در اقدامی انسان­دوستانه برای حمایت از سیل­زدگان کشورمان اعلام آمادگی کردند، اما اگر همین دریچه­های همراهی خارجی نیز بسته بود، آیا اخلالی در امداد و حمایت هلال احمر از سیل­زدگان ایجاد می­شد یا دیگر نهادهایی که این روزها پا در رکاب همراهی با سیل زدگان گذاشته­اند، پا پس می­کشیدند؟

با نگاهی مجدد به رخدادهای غم­بار این روزهای کشور، همتی از این دست و در این سطح شاید بهانه خوبی برای وفاق و همدلی بیشتر میان اقشار گوناگون مردم فراهم کرده است؛ اینکه در کنار خدمت­رسانی نهادهایی همچون هلال احمر، شاهد حضور همه جانبه ارتش، کمک­های سپاه، همراهی وزارتخانه­های مختلف، جمع­آوری حمایت­های مردمی توسط کمیته امداد و شهرداری­ها و نیز پرپایی موکب­های عاشورا و حضور مدافعان حرم برای کمک و امداد به سیل­زدگان هستیم، بی­ترتیب نمایش دیگری از همدلی مثال زدنی در میان ایران ایجاد کرده است.

آنچه مشخص است اینکه در گذر زمان، روزهای سخت سیل این روزها باقی نخواهد ماند و گذر ایام نیز بی­اثر بودن اقدامات نمایشی دشمنان را آشکار خواهد کرد اما آنچه می­ماند محکم­تر شدن دامنه اعتماد عمومی به نهادهای خدوم و مردمی است؛ نهادهایی که قرار نیست با برخی دشمنی­ها، خللی در ساختار همت­شان ایجاد شود.

مهدی عسکری
روزنامه نگار