پدیده سلفی گرفتن / ازحقارت فردی تا حقارت سازمانی

به گزارش برنا از ایلام :سلفی گرفتن و نیاز به دیده شدن، ویژگی  بنیادین درون آدمی است. اما گویا همه ی افراد به یک اندازه و میزان، چنین نیازی را در خود احساس نمی کنند. نیاز به دیده شدن، ، وابسته به این است که شخص در کجای نردبان فردیت خویش ایستاده و چه درجه ای از فرهیختگی واستقلال  را کسب کرده باشد. به میزان فربهی درون، نیاز به دیده شدن، کاستی می گیرد و متقابلا، افراد حقیر ودرمانده در اسارت نظر و نگاه های دیگرانند. وبا عکس گرفتن با شخصیت های سیاسی ورجال هنری هویت خود را با دیگران تعریف می کنند.  آنان که ایستاده بر پای خویش اند، چندان محتاج "چشم" های دیگران نیستند. بیگانگی از خود و داشتن درونی بیهوده و پوچ وناکارامد،  وابستگی ادمی را به دیگران و نگاه های انان بیشتر می کند تا جایی که فقط تا وقتی کسانی او را ببینند، احساس می کند وجود دارد. کسانی که سقف "هستی" خویش را بر ستون توجه و نگاه این وآن می نهند، زندگی فرو ریختنی و لرزانی را در حضور دیگران تجربه می کنند. زیستن در   مزدوری دیگران  زیستنی تلخ و ناگوار است، زیرا نگاه های دیگران، امری پایدار و همیشگی نیست. روزی فرا می رسد که از کانون توجه جمع بیرون می آید و در سرمای تنهایی بر خود خواهد لرزید، بی آن که لباسی از خویشتن، بر قامت"خود" کرده باشد. چنین شخصی،. تا زمانی می تواند حس بودن و زیستن داشته باشد که کسی او را نظاره کند و یا در خاطره ای حضور داشته باشد. انسان میان تهی، بزرگترین رنج شان، رنج تنهایی و دیده نشدن است. زیرا برای احساس زنده بودن و زیستن، محتاج تصدیق دیگران است. فردی که از درون سرشار است نیاز به دیده شدن از سوی دیگرا وتایید دیگران ندارد  افرادسازمانی واداری که کارامد است نیازی به دیده شدن وگزارش سازی ندارد. بدون شک رسمی شدن سلفی گیری وبه اصطلاح مستند سازی در ادارت نشانی از حقارت وناکارامدی سازمانی واداری است.