چند سالته می خوای بری سینما!

طرح رده بندی سنی برای فیلم های سینمایی اتفاقی است که اخیرا با هدف نجات برخی از فیلم های سینمایی و البته باز کردن مسیر برای عبور از خطوط قرمز و ممیزی های محتوایی برخی دیگر از آثار مطرح شد و البته فعلا مسکوت ماند.

طرح فوق از چند زاویه قابل بررسی است که چرا سینمای ما نیازمند مجزا کردن مخاطبان فیلم ها به لحاظ سنی است؟

مگر سینمای ایران در انتخاب سوژه، محتوا و پرداختن به ژانرهای مختلف چقدر مجوز تولید دارد که بخواهد برخی از این تولیدات را هم در انتخاب تماشاگر مجزا کند؟!

مگر سینمای ایران چقدر مخاطب و تماشاگر را به سالن های سینما می کشاند که بخواهد بخشی از آنها را هم با رده بندی و دسته بندی های سنی از لیست خود خارج کند؟

آیا خانواده های ایرانی حاضر هستند به شکلی از هم گسیخته در سالن های سینما حاضر شوند یا در شرایط فعلی اگر فرصتی برای گشت و گذار و تورهای تفریحی یک روزه خانوادگی با سرفصل فرهنگی ایجاد شود خانواده ها ترجیح می دهند در کنار یکدیگر در سالن های سینما حاضر شوند؟

در سینمایی که پرداختن به مسائل مختلف از جمله سوژه های سیاسی، اخلاقی، برخی از انواع مرسوم کمدی در جهان و... با چارچوب های مشخصی قابل اجراست و به نوعی می توان گفت خط قرمز محسوب می شود و نویسندگان و سازندگان فیلم های سینمایی مجوز ندارند تا گونه های مختلف فیلمسازی را تجربه کنند، چه نکته ای باقی می ماند که ما نیازمند این مسئله باشیم که برای برخی از سنین، دیدن بعضی از فیلم ها را محدود کنیم؟

در روزگاری که در سینمای ایران با چارچوبی مشخص از عرف و اخلاق و اعتقاد گاهی حتی با نگاه سلیقه ای برخی مدیران فیلمسازی می شود رده بندی سنی یعنی خودمان با دست خودمان محدودیت جدیدی را هم خلق کنیم تا قفل جدیدی به دست و بال بسته مان بزنیم!

اگر حتی پیشنهاد رده بندی سنی برای مخاطبان تولیدات سینمایی با هدف مجوز دادن به برخی از تولیدات نزدیک به خط قرمز مطرح شده باشد یا حتی اگر قرار باشد این طرح یا طرح هایی شبیه به این مجوزی باشد تا برخی از آثار کمدی بتوانند با شوخی های سخیف کلامی و ادبیات نامرغوب موجود در جامعه روی پرده بروند عملا راه را برای اُفت کیفی و گاهی حتی اخلاقی تولیدات سینمایی باز می کنیم.

مگر چند درصد تولیدات سینمایی نیازمند قرار گرفتن در این چارچوب برای ساخته شدن هستند؟

نکته ای دیگر اینکه مگر دیدن فیلم هایی که به لحاظ ادبیات و لحن و کلام و شوخی های نامانوس که در سایه ساخت آثار به اصطلاح کمدی تولید شده است برای افراد بالای 12 سال مفید است؟ چرا فکر می کنیم باید مجوزی صادر کنیم تا برخی از افراد جامعه با هر سن و سالی اجازه داشته باشند فیلمی را با شوخی های غیراستاندارد ببینند و عملا این دست شوخی ها مجوز سنی به خود می گیرند چراکه در یک عرصه فرهنگی به راحتی اشاعه شده اند.

وقتی که فیلم ها بلافاصله بعد از پرده سینما چه از طریق دانلود و چه از طریق نسخه های نمایش خانگی می توانند در دسترس عموم قرار بگیرند رده بندی سنی یک شوخی یواشکی است که خودمان بر سر خودمان کلاهی فرهنگی می گذاریم!

اما در این میان هستند آثاری که با توجه به ساختار و گونه و محتوایشان برای گروه سنی پایین تر از 12 سال نه تها مفید نیستند که می توانند ضربه زننده باشند، در این شرایط ما به نفع سینما می توانیم تصمیم هایی منطقی تری لحاظ کنیم، به طور مثال اکران فیلم های سینمایی با محدودیت سنی در پردیس هایی که می توانند همزمان آثاری مفید برای کودکان را اکران کنند. درحقیقت خانواده ها به جای از هم گسیختگی می توانند دیدن فیلم های مدنظرشان را همراه با فرزندانشان به شکل موازی در دوسالن سینمایی متفاوت در یک پردیس سینمایی تجربه کنند.

این اتفاق می تواند با دو هدف ایجاد فرصت برای دیده شدن فیلم های ژانر کودک و اکران فیلم ها دارای محدودیت سنی اتخاذ شود.

و نکته پایانی اینکه اصولا رده بندی فیلم ها به لحاظ سنی نه کمکی به میزان تماشاگر سینمایی می کند و نه گزینه مناسبی برای ایجاد محدودیت های مقطعی برای دیده شدن و دیده نشدن برخی آثار است با این وصف که در این شرایط ما تنها موقعیتی را ایجاد می کنیم که:

1) اعضای خانواده با یکدیگر به سینما نیایند که در این شرایط بخشی از مخاطبمان را از دست می دهیم.

2 ) این مجوز را صادر می کنیم تا برخی از فیلم ها بتوانند با هدف با هر قیمت خنداندن مخاطبشان به هر شوخی و شیوه ای دست بزنند و قطعا روند تولید فیلم های مبتذل به نموداری قابل بحث تبدیل می شود.