امام حسن مجتبی (ع)؛ پاسبان مظلوم و غریب دین اسلام
دوران حیات امام حسن مجتبی(ع) و مقایسه زندگی آن حضرت با سایر ائمه اطهار(ع) تفاوت‌هایی داشت که یکی از آنها موضوع غربت عجیب ایشان و صلح با معاویه است؛ صلحی که قهرمانانه‌ترین نرمش تاریخ است که با توجه به شرایط زمانی و مکانی آن عصر به وجود آمد.
به گزارش خبرگزاری برنا؛ بیست‌و هشتم یا ششم ماه صفر بنا بر نقل های متفاوت برابر هستند با روز شهادت امام حسن مجتبی (ع)، به همین دلیل در جامعه ما نیز غالبا این روز را به عنوان زمان شهادت آن حضرت قرار داده‌اند.
امام حسن مجتبی (ع) به عنوان امام دوم از امامان دوازده گانه شیعیان و چهارمین معصوم از معصومین چهارده‌گانه، سبط اکبر (نوه بزرگتر) پیامبر مکرم اسلام(ص)، یکی از اهل کساء (آل عبا) و بر اساس حدیث نبوی به همراه برادر کوچکتر خود، آقای جوانان بهشت هستند و هرچه از عظمت شخصیت ایشان و تاثیراتی که در تاریخ اسلام و زنده نگه داشتن اسلام ناب محمدی داشته‌اند، بگوییم کم گفته‌ایم.
آن حضرت در شرایطی به امامت رسیدند که تاب امامت امام علی (ع) را نداشت و در نتیجه دستان نفاق موجود در آن، دست به دست هم دادند و امیرالمومنین (ع) را به شهادت رساندند و حال این امام حسن (ع) بود که در آن اوضاع باید امت اسلامی را در شرایط حساس داخلی و خارجی امت اسلامی هدایت می‌کردند؛ شرایطی که بسیاری از شیعیان را نیز دچار تزلزل و شبهه می‌کرد.
مختصری درباره امام حسن مجتبی (ع):
نام: حسن (ع)
لقب‌های معروف: مجتبی، سبط اکبر.
پدر و مادر: حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (س).
کنیه: ابومحمد.
وقت و محل تولد: شب نیمه رمضان سال سوم هجرت در مدینه.
وقت و محل شهادت: 28 یا 6 صفر سال 50 هجری، در سن حدود 47 سالگی به دستور معاویه، توسط جعده، در مدینه، مسموم و به شهادت رسید.
مرقد: در قبرستان بقیع، واقع در مدینه.
دوران زندگی: در سه بخش؛ 1-عصر پیامبر (ص) "حدود 7 سال/ 2- ملازمت با پدر "حدود 30 سال"/ 3 -عصر امامت "10 سال"
آیت الله مکارم شیرازی:
در آستان مقدّس حضرت عبدالعظیم(ع)؛
آیت الله علوی گرگانی:
نظر شما
اخبار برگزیده
پرونده ویژه
تبلیغات متنی