من، فوتبال و آبادان

من آبادانی هستم. خوشحالم که آبادانی هستم. خوشحال نیستم که آبادان به این صورت است، اما خوشحالم که آبادانی هستم.

من نقطه ی اشتراک زیاد با همشهریانم دارم؛ فوتبال. فوتبال فصل مشترک من و تمام بچه هایی که با پای پتی تو لین یک و سده و سیکلین و هزار جای دیگه از این خاک فوتبال بازی می‌کنند، است.

در خانه هم بیشتر  بحث ما فوتبال است. از وقتی که آقای خدا بیامرزم به ما یاد داد که ما کجای فوتبال ایران هستیم من هم یاد گرفتم که این چیزها رو به پسرم یاد بدم. اصن این امپراطوری تعصب، خون به خون و نسل به نسل توی وجود همه ما آبادانی ها می چرخد. می چرخد و یادآوری می کند که اینجا شهر مهد فوتبال ایران است.

اون قدیما یادم میاد وقتی استادیوم می رفتیم شور بود و شوق بود و فریاد آبادان برزیلته. نوارهای سفید بود که از رو سر تماشاچی ها باز می‌شد و روی پیست و زمین فرود می اومد. کاغذ خرده رنگی بود که تو هوا پخش می شد، وقتی صنعت نفت گل می زد. حسون بود و صدای بلندش که هواداران رو هدایت می کرد و مردم بود، مردم بود و مردم که عاشق فوتبال بودند.

حالا خیلی سال ها از اون روزها می گذرد، دیگه از نوار سفید  و خرده کاغذ زیاد خبری نیست. حسون اما دیگر پیر شده است. هر چند از شور و شعفش کم نشده، او جایش رو به جوونترها داده، حالا صدای عدنان و رضا و بقیه، هواداران رو به تشویق وا می دارد. گفتم هواداران، هواداران اما همون قدیمی ها و همیشگی ها و اصیل ها هستند. بچه ها بزرگتر شدند، جوون‌ها حالا با بچه هاشون میان استادیوم و پیرمردها.... یادشون بخیر، دایی عاشور، نعمت، سید، عامو حسن و  خیلی‌های دیگه که حالا فقط یادشون و خاطرشون روی سکوها باقی مانده.

ما تماشاگران مثل همیشه هوای تیممان را داریم، سرما و گرما و این اواخر گرد و خاک چیزی نیست که پای ما رو از رسیدن به استادیوم قطع کند.  تیممان را مثل اعضای خانواده دوست داریم. دوست داریم و عاشقانه آن را می پرستیم.

این روزا حال هواداران فوتبال آبادان خوبه. تیمشون بعد سال ها مدعی شده برای آقایی تو فوتبال ایران. غرور اجتماعی آنها آنقدر بالا هست که در کنار تیمشان تمام قد ایستاده اند و از آن حمایت می‌کنند.

آنها هویت اجتماعی بالایی دارند. کمترین حاشیه ها را در استادیوم دارند و کمترین هزینه ها را تحمیل می کنند. آنها به حدی خوب هستند که وقتی در روزهای گذشته خبر شکسته شدن شیشه ی اتوبوس استقلال خوزستان که برای دیدار دوستانه به آبادان آمده بود با شیطنت برخی رسانه ها به آنها نسبت داده شد، سکوت کردند، هر چند سهراب بختیاری زاده سرمربی تیم استقلال خوزستان این سکوت را شکست و گفت ما آسیبی از سوی هوداران صنعت نفت ندیدیم.

آنها را  همین حوالی می توانی پیدا کنی، همین گوشه و کنار، همین اطراف، تو کوچه پس کوچه ها، توی مغازه ها، وسط بساطی ها، درون پاساژها... آنها بهترین هستند؛ بهترین هواداران فوتبال دنیا.