کنترل کرونا با ایجاد فاصله بین افراد

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ مایک رایان، اظهار داشت: زمانی که نمی‌دانیم چه کسانی به ویروس آلوده هستند بین افراد جامعه فاصله ایجاد می‌کنیم. باز هم می گوییم بسیاری از کشورها هنوز در مرحله‌ای نیستند که نیاز به ایجاد فاصله بین افراد داشته باشند. هنوز هم در بعضی از کشورها می‌توان افراد مبتلا و افرادی که با بیمار در ارتباط بوده اند را پیدا و قرنطینه کرد. این نوع از مداخله هزینه‌ بسیار کمتری خواهد داشت چراکه در این روش افراد کمتری از جامعه جدا خواهند شد نه اینکه کل افراد جامعه را از یکدیگر جدا کنیم.

وی افزود: در کشورهایی که در ابتدا شیوع بیماری را جدی نگرفتند و آن را به خوبی مدیریت نکردند و بیماریابی به خوبی انجام نشده است ایجاد فاصله بین تمام افراد جامعه ممکن است تنها راه مقابله با بیماری باشد. اما همانطور که قبلاً هم گفته شد این نوع از مداخله بسیار پرهزینه است از این جهت که جامعه باید این واقعیت را بپذیرد و همچنین از لحاظ اقتصادی ضربه‌ بزرگی به کشورها می‌زند. این روش باید در زمانی محدود و با هدفی مشخص اجرا شود تا سرعت شیوع را تا حدی کنترل کرده تا سیستم درمانی خود را بازیابی کند.

رئیس برنامه امور اضطراری سازمان جهانی بهداشت، ادامه داد: بیماریابی و پیدا کردن افرادی که با بیمار در ارتباط بوده اند باعث می‌شود تا ویروس را کنترل کرد و سیر افزایش آن را متوقف کرد. اما هدف ایجاد فاصله بین افراد جامعه تنها این است که کمی از سرعت شیوع بیماری کاسته شود تا سیستم درمانی بتواند با بیماری مقابله کند. اهداف هر یک از این استراتژی‌ها متفاوت است. ایجاد فاصله بین افراد جامعه این پاندمی را متوقف نمی‌کند. اگر کشورها واقعاً می‌خواهند این ویروس را شکست دهند باید در نهایت اقداماتی همچون بیماریابی، پیدا کردن افرادی که با فرد بیمار در ارتباط بود اند و ایزوله کردن آنها را در پیش بگیرند. همچنین بعضی از جوامع ممکن است ایجاد فاصله بین افراد رابه سادگی نپذیرد و دولت‌ها باید توان ایجاد توازن در جوامع خود را داشته باشند.

رایان گفت: هر کشوری حق دارد تا خود تصمیمات لازم برای مقابله با این بیماری را بگیرد. اما ما بارها اعلام کرده ایم که جلوگیری از ورود مسافران هیچ تأثیری بر کنترل شیوع بیماری ندارد. در واقع بسیاری از کشورها که در ابتدا جلوی ورود مسافران را گرفته اند در نهایت خود صادر کننده بیمار به سایر کشورها بوده اند و خیلی دیر نسبت به شیوع بیماری واکنش نشان داده اند چراکه فکر می‌کردند با وجود چنین سیاستی بیماری در کشورشان شیوع پیدا نخواهد کرد.

وی افزود: من فکر می‌کنم این بسیار مهم است که بدانیم ما نباید بر چیزی جز رعایت بهداشت عمومی، پیدا کردن مبتلایان، ایزوله کردن آنها و آزمایش کردن هرچه بیشتر افردا برای پیدا کردن موارد بیشتر بیماری تمرکز کنیم. این بیماری کمی مانند اپیدمی اچ آی وی می‌ماند، اگر من بدانم که به بیماری اچ آی وی مبتلا هستم می‌توانم از دیگران حفاظت کنم. پس باید تلاش کنیم تا همه را از وضعیت خود آگاه کنیم تا در صورت ابتلا از دیگران در مقابل بیماری حفاظت کنیم. بر اساس برنامه‌های ملی می‌توان سفرهای داخلی را محدود کرد اما محدود کردن ورود تمام مسافران به کشورها قابل توجیه نیست.

رایان گفت: در کنار انگ اجتماعی محرومیت هم به وجود می‌آید. ما گفته ایم که بعضی از افراد در مقابل این ویروس آسیب پذیرترند. وقتی در مورد آسیب پذیری صحبت می‌کنیم نباید مهاجران و پناهجویان غیرقانونی، و همچنین زندانیان را فراموش کنیم. درست است که زندانیان در حال گذراندن محکومیت خود هستند اما حقوقی هم دارند. نباید هیچکس را فراموش کنیم چراکه تنها راه شکست این بیماری اینست که هیچکس را فراموش نکنیم. ما همه باهم هستیم و امیدوارم همه باهم بتوانیم این بیماری را پایان بدهیم.

وی ادامه داد: کارآزمایی های بالینی بسیاری برای درمان این بیماری در جریانند و هفته‌ی آینده جزئیات بیشتری را در این مورد در اختیار رسانه‌ها قرار خواهیم داد. همبستگی زیادی در بین کشورها و محققان برای یافتن درمان بیماری وجود دارد.

رایان گفت: درسی که ما از شیوع ابولا گرفتیم این بود که باید به سرعت وارد عمل شد، شما باید به دنبال ویروس بروید و جلوی انتقال آن را بگیرید. باید عمیقاً با جوامع ارتباط برقرار کنید و آنها را در مورد شیوع بیماری متقاعد کنید. باید هماهنگ و منسجم رفتار کنید. درس‌هایی که من از شیوع ابولا گرفته ام این است که باید سریع عمل کرد و افسوس چیزی را نخورد. اگر سریع وارد عمل نشوید ویروس شما را خواهد گرفت و باید آماده باشید.

وی افزود: اگر بخواهید زمانی حرکت کنید که همه چیز سرجای خودش است هیچوقت حرکت نمی‌کنید. زمانی که در مورد مدیریت اورژانسی صحبت می‌کنیم کمالگرایی دشمن ماست. سرعت بر کمالگرایی غلبه می‌کند. مشکلی که ما امروز با جوامع درگیر با بیماری داریم این است که همه می‌ترسند مبادا اشتباهی کنند. همه از تبعات اشتباهاتشان می‌ترسند. اما بزرگترین اشتباه این است که کاری نکنند. بزرگ‌ترین اشتباه این است که بخاطر ترس از شکست حرکتی نکنند. این تنها درس بزرگیست که من آموختم.

رئیس برنامه امور اضطراری سازمان جهانی بهداشت، ادامه داد: ما به دنبال این نیستیم که بگوییم کدام کشورها موفق هستند و یا ناموفقند. ما به دنبال این هستیم که بهترین درس‌هایی که می‌توانیم از این مبارزه بگیریم و از آنها استفاده کنیم. هیچ کشوری به طور کامل موفق نبوده، ما همه مقصریم، ما در موفقیت‌ها و ناکامی‌ها با هم هستیم. اگر یک شخص در یک تیم مرتکب اشتباهی شود آیا شخص را سرزنش می‌کنید و یا تیم را؟ آیا ما یک تیم جهانی هستیم؟ بله. آیا ما یک تیم در سطح ملی هستیم؟ باید باشیم. ایا ما یک تیم در سطح جوامع هستیم؟ باید باشیم. اگر قرار باشد کشوری را سرزنش کنیم با خود همان کشورها مستقیماً صحبت می‌کنیم.

رایان گفت: این سوالات را از خود بپرسید. آیا همه افراد جامعه می‌دانند که باید چکار کنند. آیا همه افراد جامعه اطلاعات کافی دارند. آیا همه کادر درمان در مقابل بیماری محافظت می‌شوند. آیا همه کادر درمان از این بیماری شناخت کافی دارند و می‌دانند چه باید بکنند. اگر به عنوان یک دولت، یک مؤسسه و یه جامعه بتوانید به همه این سوالات پاسخ بدهید این به این معناست که تصمیمات درستی گرفته اید. و اگر جواب شما به هر یک از این سوالات نه باشد پس ٖآماده نیستید.

وی افزود: اگر سیاست‌ها بر اساس محدود کردن بیماری (containment) باشد تمام مؤسسات و محل‌هایی که فرد بیمار در آنها رفت و آمد داشته اند باید از این موضوع آگاه شوند. اما اگر سیاست‌ها بر اساس کاهش مرگ و میر و آسیب‌های بیماری (mitigation) باشد معمولاً به خاطر دشواری‌هایی که به علت زیاد بودن افراد مبتلا وجود دارد افراد دست از پیدا کردن ارتباطات فرد مبتلا برمیدارند. پس این موضوع به سیاست‌های دولت‌ها در برخورد با بیماری مرتبط است. ما با شرکایمان در ارگان‌های مختلف مرتبط با گردشگری نیز در ارتباطیم تا دستورالعمل‌هایی برای یافتن افراد مبتلا تهیه کنیم.