دوگانه ملت و دولت

همواره این مردمند که زبان به شِکوه و گلایه از دولت می گشایند. به درستی یا نادرستی فارغ از صحت و یا عدم صحت آن. هوا آلوده است، دولت مقصر است. ترافیک، گره دارد، گره گشا دولت است. دولت یعنی آنچه که خارج از مردم است.  بزه بسیار می شود، دولت مراقبت ندارد. کارخانجات تعطیل می شود، دولت کم کار است و مواردی بسیار از این قبیل. و آخرین آن کروناست. کرونا وارد کشور شده است، دولت این کار را کرده است. مبتلایان زیاد شده است، دولت مقصر است. مرگ و میر ناشی از کرونا شدت می یابد، دولت امکانات و تجهیزات بهداشتی و پزشکی فراهم نکرده است.  

حتماً؛ دولت و در معنای عام، حاکمیت در موارد بسیاری نقصان و کم کاری داشته است و به درستی کشور و ملت را مدیریت نکرده است و در این قضیه اخیر به همچنین.

حال اگر کشوری در مسیر رشد و توسعه باشد و موفقیت هایی داشته باشد، رشد اقتصادی بالا، اشتغال و درآمد خوب با امکانات مناسب بهداشتی بسیار، در این صورت گفته می شود؛ ملت در این موفقیت، نقش اساسی را داشته است و بدون ملتی همراه و آگاه و فعال امکان اینکه دولتی به موفقیت و پیشرفت برسد، منتفی است. در حالی که در این حالت نیز دولت در راهبری و هدایت توسعه، نقش آفرین است و تاثیر گذار و صرفاً؛ وجود ملتی آگاه، توسعه آفرین نیست. حتماً؛ دولتی توسعه زا نیاز است تا مدیریت امور و هدایت ملت را انجام دهد.  

به عبارتی بهتر، ملت و دولت با هم در مسیر توسعه قرار می گیرند یا عدم توسعه را موجب می شوند.

ارکان توسعه و یا عقب ماندگی، توامان دولت و ملت هستند، به عبارتی در توسعه یا عقب ماندگی لازم و ملزوم هم هستند.

حال برسیم به مسئله کرونا، هجوم مردم در ایام نوروز به شمال کشور، علیرغم توصیه های موکد مدیران وزارتخانه بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و همچنین برگزاری مراسم چهارشنبه سوری نیز به همین ترتیب یا دید و بازدیدهای ایام نوروز، یعنی عدم همراهی مردم با دولت. راستی بدون همراهی مردم، دولت چه می تواند بکند؟ امید بهبودی نیست.  

آحاد مردم باید عمق خطر را دریابند و بدانند که خطر بسیار نزدیک است. کرونا جهان گیر شده است و کشورهایی با توانمندی های بالای اقتصادی را هم درگیر کرده است. از اروپا گرفته تا آمریکا، از آسیا تا آفریقا همه و همه را نشانه رفته است. این ویروس که در خاستگاه آن، اما و اگرهایی است، اگر دیر متوجه شویم، دودمان همه را بر باد خواهد داد. به تذکرها و هشدارهای دولت مردان توجه کنیم. در خانه ها باید بمانیم، حصر خانگی را بپذیریم، اگر به دنبال آزادی و رهایی هستیم دولت را کمک کنیم تا دولت بتواند کمکمان کند. در این موقعیت به معنای واقعی حساس کنونی، همه باید در کنار هم و با هم تلاش کنیم و تهدید ایجاد شده را به فرصتی برای خودسازی و ایجاد ملتی متحد، هوشیار و آگاه بهره برداری کنیم.