قدرت ایالات متحده در جهان پساکرونا افول خواهد کرد

به گزارش گروه خبر خبرگزاری برنا، ریچارد هاس، رئیس شورای روابط خارجی آمریکا گفت: بعد از ظهور ویروس کرونا، تحلیل‌های مختلفی نسبت به نوع جهان پساکرونا مطرح شد و برخی انتظار دنیایی کاملا متفاوت را دارند. اما جهان بعد از این بیماری همه گیر بعید است تفاوت خاصی با دنیای کنونی باشد. اکنون خیلی زود است بتوان پیش‌بینی کرد که خود این بحران چه زمانی به پایان می رسد.

 با این حال، دنیایی که پس از آن می آید دنیایی با مشخصه‌های خاص است. افول رهبری آمریکا، نقص در همکاری جهانی، اختلاف شدید بر سر قدرت از جمله این خصلت‌ها است. همه این موارد از مشخصه‌های محیط بین‌الملل پیش از ظهور کووید-۱۹ بودند که این بیماری روند آنها را سریع تر کرده است. 

برای دنیای پساکرونا می توان ویژگی های ذیل را معرفی کرد:

-دنیای پساآمریکایی

یکی از مشخصه‌های بحران کنونی، فقدان نقش رهبری جهانی آمریکا است. آمریکا نتوانست دنیا را در تقلا برای مقابله با ویروس یا تاثیرات اقتصادی آن با یکدیگرهمراه کند. حتی آمریکا نتوانست در نوع رسیدگی به این مشکل در داخل کشورش، خود را به عنوان الگویی برای جهان  نشان دهد. از نظر بسیاری از آمریکایی‌ها، این بیماری شایع، دیدگاه مضر بودن حضور امریکا در دیگر نقاط جهان را تقویت می‌کند. آمریکایی‌ها خواهند گفت که آمریکا باید بر خود تمرکز کرده و منابعش را به جای بیرون از کشور در داخل صرف کند.

اما اگر دنیای بعد از این بحران دنیایی است که آمریکا کمتر در آن سلطه دارد هم‌اکنون نیز تقریباً دور از ذهن است تصور کنیم کسی باشد که از دوران تک ‌قطبی در دنیا سخن براند. این روند یعنی افول نفوذ آمریکا، موضوع جدیدی نیست و دست کم طی دهه گذشته مطرح بوده است. این امر تا حدودی نتیجه چیزی است که فرید زکریا آن را "ظهور بقیه" توصیف کرده که به کاهش مزیت نسبی آمریکا منتهی شد.  اما بیش از هر چیزی این مسئله، محصولِ تزلزل در اراده آمریکا بوده تا پائین آمدن ظرفیت های رو به افول آمریکا.

-جامعه پرهرج و مرج

کووید-۱۹ که از یک کشور آغاز و به سرعت در سراسر دنیا منتشر شد نشان دهنده چالشی جهانی است و تاکید دوباره بر این موضوع است که جهانی شدن یک واقعیت است و گریزی از آن نیست. این پاندمی کشورهای آزاد و بسته دنیا، فقیر و غنی، شرق و غرب را در نوردید و حلقه مفقوده در این میان عدم واکنش جهانی است. اما این روند پیش از آن نیز وجود داشته است.

در حقیقت شکاف میان مشکلات جهانی و ظرفیت رسیدگی به آنها به خوبی بیانگر وسعت این همه گیری هستند. واقعیت تلخ اما واقعی این است که گرچه عبارت جامعه بین‌الملل این روزها به گونه‌ای استفاده می‌شود که انگار در واقع وجود دارد اما این عبارت بیشتر یک آرزو است و تنها در برخی از جنبه‌های ژئوپلتیکی صادق است. 

این روند نیز به این زودی‌ها تغییر نمی‌کند. واکنش‌ها به این بیماری بیشتر ملی و حتی ایالتی بوده نه واکنشی بین‌المللی. و پس از آن نیز تاکیدات بر احیای ملی قرار خواهد گرفت و در این فضا بعید است مقولاتی مانند تغییرات جهانی آب‌وهوا طرفداری پیدا کند.