زندگی‌ پر زرق‌و‌برق در سریال‌های کاغذی!

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، سرمایه زیادی وارد شبکه نمایش خانگی می‌شود و برخلاف آنکه به کیفیت فنی آثار بیافزاید و یا موجب خلق قصه‌ای شود که نویسنده با فراغ بال برایش وقت گذاشته باشد، نتیجه‌ی سطحی داشته: روایت‌های تخت از آدم‌های سطحی که هیچ قصه‌ای ندارند اما در پول غرق شده‌ند. جمال گلی، امیر پورکیان سمیه‌ سنقری، کسانی هستند که به عنوان تهیه‌کننده، کارگردان و طراح لباس در این باره صحبت کرده‌اند...  

جمال گلی: روایت زندگی لوکس خواست سرمایه‌گذاران است

جمال گلی، تهیه‌کننده سینما، تلویزیون و شبکه نمایش خانگی، در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ ابتدا به موضوع بازیگران گران‌قیمت و حضور پررنگ‌شان در شبکه نمایش خانگی اشاره کرد و گفت: «باید کمی به عقب‌تر بازگردیم و ببنیم که واقعیت این است که مخاطب به دنبال ستاره نمی‌گردد و برایش قصه خوب و پرکشش، جذاب است و دوست دارد روایت خوب ببیند. اجرای لوکس به لحاظ حضور بازیگران چهره کمک‌کننده نیست، می‌تواند برای چند قسمت پی‌گیری و کشش مخاطب را به خود معطوف کند اما پس از آن اگر خبری از قصه درست و جذاب نباشد، بیننده سریال را رها می‌کند.»

او در ادامه به علاقه سرمایه‌گذار به حضور چهره‌های شناخته شده هم اشاره کرد و افزود: «این سبک سریال‌سازی بیشتر مورد علاقه سرمایه‌گذار و پلت‌فرم‌های پخش فیلم در فضای مجازی است که موجب دعوت از ستاره‌های سینما و پرداخت دستمزدهای خارج از عرف می‌شود و جریان طبیعی سریال‌سازی را با مشکل برای دیگران مواجه می‌کند.»

گلی معتقد است: «مردم دوست دارند رویاهای آینده خود را در بستر تولیدات نمایشی ببینند. استفاده از حقه نشان دادن زندگی‌های رویایی برای مردمی که در خانه‌های معمولی کوچک زندگی می‌کنند شاید فریبنده باشد و بتواند آن‌ها را جذب کند. این به نوعی رویافروشی است. لوکیشن‌های تر و تمیز و موقعیت و زندگی لوکس یکی از پارامترهایی است که مخاطب را پای سریال نگه می‌دارد. شاید دیده باشید که گاهی مخاطبان وقتی از سریالی تعریف می‌کنند به نوع زندگی، خانه و یا ماشین شخصیت‌های سریال اشاره می‌کنند و سریال را با چنین چیزهایی به یاد می‌آورند.»

این تهیه‌‎کننده درباره زندگی جاری در سریال‌های شبکه نمایش خانگی گفت: «از طرفی نمایش زندگی در سریال‌‌های شبکه نمایش خانگی خارج از عرف است. مردم خیلی معمولی‌تر از داستان‌های نمایش خانگی رفتار می‌کنند و موضوع آزادی در شبکه نمایش خانگی در نسبت به تلویزیون نمی‌تواند موجب فروش بیشتر بشود و به نوعی یک وضعیت مبتذل به حساب می‌آید. از طرفی نمی‌توان منکر تاثیر این رفتارها روی نسل کم سن و سال شد.»

امیر پورکیان: روایت زندگی لاکچری شاید برای ایجاد جذابیت باشد

امیر پورکیان کارگردانی که در شبکه نمایش خانگی فعالیت دارد و یکی از سریال‌های پرحاشیه این مدیوم را ساخته، در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا درمورد استفاده از آدم‌های مرفه در داستان‌های سریال‌های پخش خانگی گفت: «زمانی که همه‌چیز در خدمت محتوا باشد هیچ ایرادی در استفاده از بازیگران گران‌قیمت و رفتن سراغ طبقه مرفه اجتماع وجود ندارد و من موافق استفاده به‌جا از هر نوع زندگی در قصه‌ام هستم.»

او در ادامه گفت: «زمانی که هزینه بالا برود اما پیشرفتی در کیفیت کار به وجود نیاید، می‌توان ایراد گرفت و به کار انتقاد کرد.»

پورکیان درمورد این سوال که آیا ساخت سریال‌های گران خواست مخاطب است یا نه؛ گفت: «این فیلمساز است که سلیقه مخاطب را عوض می‌کند و به آن جهت می‌دهد. روایت قصه از هر طبقه جامعه تصمیمی است که فیلمساز می‌گیرد، مانند زمانی که فیلمسازی با روایت فقر مردم مخاطبان را همراه خودش می‌کند و فیلمش ماندگار می‌شود و حتی زمانی که فیلمسازی با روایت واقعی از مردم مرفه، اثری ماندگار خلق می‌کند. مهم این است که کار درست ساخته بشود و بتواند مخاطب را همراه خودش کند.»

این کارگردان درمورد سریال «ممنوعه» که کارگردانی آن را برعهده دارد هم گفت: «در سریال من آدم‌های بالای شهر حضور دارند و آدم‌های پایین‌ شهر هم هستند. به شخصه معتقدم مخاطب ما همه مردم هستند و نمی‌توان طبق سلیقه عده خاصی کار کرد. مخاطب سریال من فقط آدم‌های زعفرانیه نیستند چرا که آنها یک درصد جامعه هستند.»

امیر پورکیان در انتها به نکته دیگری هم اشاره کرد: «شاید بعضی از کارگردان‌ها تصاویری را نشان بدهند که برای آدم‌های طبقه متوسط رو به پایین جذابیت داشته باشد و منطق فیلمساز این باشد که به واسطه مسائل مالی برای آدم‌هایی که وضعیت مالی خیلی خوبی ندارند، جذابیت ایجاد کند.»

سمیه سنقری: زرق و برق در شبکه نمایش خانگی مخاطب را جذب می‌کند

سمیه سنقری، طراح لباس در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا گفت: «سریال مخاطب زیادی دارد و بسیاری از مردم، به جای حضور در سینما، تماشای سریال از تلویزیون را انتخاب می‌کنند. از طرفی بیشترین چیزی که از هر شخصیت برای مخاطب جذابیت دارد و در ذهنش می‌ماند لباس‌های بازیگر است، پس مهم است که طراح هوشیار باشد و بداند چه نوع پوششی را برای شخصیت و با چه رنگی طراحی می‌کند. می‌توان سراغ اصول سنتی و پایه‌ای خودمان برویم و با استفاده از فرهنگ خودمان لباس‌هایی را طراحی کنیم که به نوعی تلفیقی میان گذشته و مد روز باشد و موجب کشاندن نسل جدید به این سمت باشیم.»

او درباره سخت‌گیری‌های تلویزیون هم گفت: «صدا و سیما این اجازه را به طراح لباس نمی‌دهد که با استفاده از رنگ‌ها و خلاقیت خودش، طرح‌هایی تازه‌ خلق و فرهنگ‌سازی کند. ما مدام باید با تیره‌سازی در سریال‌ها مبارزه کنیم و فرهنگ تیرگی لباس‌ها را بشکنیم. از طرفی تهیه‌کنندگان در تلویزیون هم بهایی به طراحی لباس نمی‌دهند و حتی پیش می‌آید که از بازیگر می‌خواهند لباس را خودش بیاورد و اینگونه است که نمی‌توان برای بیننده الگو به وجود آورد.»

سنقری درباره شبکه نمایش خانگی و آزادی نسبی این مدیوم نسبت به تلویزیون هم گفت: «در شبکه نمایش خانگی اما شرایط کمی متفاوت است: آنجا می‌توان از رنگ‌ها و لباس‌های مختلف استفاده کرد و ممیزی کمتر، موجب شادابی می‌شود و طبیعتا مخاطب را جذب می‌کند. در حالی که ما در تلویزیون حق استفاده از شلواز جین، عینک آفتابی و رنگ‌های شاد و... را نداریم و مدام با مواردی چون بلندی مانتو و تنگی دور بازوی لباس و موارد این‌چنینی طرف هستیم که دست ما را بسته است و ما چیزی را که در جامعه می‌بینیم را در رسانه ملی نمی‌توانیم به تماشا بگذاریم. در حالی که زرق و برق در شبکه نمایش خانگی مخاطب را جذب می‌کند.»

این طراح لباس در آخر با اشاره به نحوه شکل‌گیری لباس یک شخصیت هم گفت: «طراح لباس فیلمنامه را می‌خواند و پس از مشورت با کارگردان و شخصیت‌پردازی، با بررسی شرایط روحی شخصیت، جایگاه اجتماعی و احوال شخصیت در طول قصه، لباس او را طراحی می‌کند. موضوعی که بدل به یک مشکل بزرگ شده است، طراحی لباس برای سینما و تلویزیون و تفاوت آن با طراحی لباس در مزون است و فرقی که میان‌شان وجود دارد؛ ای کاش این موضوع جا بیافتد.