علیرضا قاسمخان تهیهکننده سینما در گفتوگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: ما هر سال فیلمسازان زیادی داریم که جوایز مهم از جشنوارههای معتبر میگیرند اما شرایطی در رسانههای ما وجود دارد که گویا قرار نیست جایزه گرفتن و راه یافتن برخی افراد به جشنوارههای مختلف مورد توجه باشد.
قاسمخان تصریح کرد: متأسفانه در رسانههای ما نیز هیچ جستجوگری وجود ندارد که نام جوانان با استعداد که مورد توجه جشنوارهها هستند را مطرح کند و همه با نگاهی سطحی گاه انتقاد میکنند که چرا فیلمسازان ما در جشنوارههای معتبر نیستند اما نه خبری از آسیبشناسی هست و نه افراد موفق دیگر دیده میشوند.
او افزود: راهیابی به برخی جشنوارهها مثل کن، برلین و ونیز بسیار سخت است و یا شرایط ویژهای میخواهد اما چرا دیگر موفقیتهای سینمای ایران در جشنوارههای دیگر دیده نمیشود. دلیل پر رنگ شدن برخی افراد در رسانهها و مطرح شدنشان این است که عدهای پول خرج کردهاند و برای دیده شدنشان هزینه کردهاند اما عدهای مثل جوانان پول ندارند پس در نتیجه دیده نمیشوند.
تهیهکننده فیلم سینمایی «روزهای نارنجی» در ادامه گفت: برای موفقیت در جشنوارههای خارجی در کشور ما ممنوعالکار بودن یک امتیاز شده و نمیتوانید فیلمی ببینید که بدون حاشیه در سکوت ساخته شده و موفق عمل کرده است. متأسفانه این روزها حاشیهها و جنجالها از کیفیت خود فیلم مهمتر شدهاند؛ ما فیلمسازانی داریم که جنجال به پا میکنند و از مستقل بودنشان حرف میزنند اما پروندههایشان برای جذب سرمایه در بنیاد سینمایی فارابی دیده میشود. این ریاکاری و دروغ برای رسیدن به موفقیت یک وسیله لازم شده که اگر بخواهید در فضایی سالم پیشروی کنید برایتان تقریباً غیر ممکن است.
قاسمخان تصریح کرد: جشنوارههای خارجی که در ایران برگزار میشوند به نفع دبیران و عوامل برگزارکنندهشان تمام میشوند و میبینیم که عوامل برگزارکننده در همان سال در جشنوارههای کشورهای دیگر موفق هستند و یک بده بستان عجیبی برقرار شده است و برخی از این جشنواره به آن جشنواره میروند، حتی اگر موفقیتی کسب نکنند نامشان به عنوان یک فرد افتخارآفرین مطرح میشود اما جوانانی که در سکوت واقعاً در جشنوارهها افتخار آفریدهاند هیچکس نامی از آنها نمیبرد.
این تهیهکننده در ادامه با اشاره به عدم برنامهریزی مناسب برای موفقیت سینمای ایران در عرصه جشنوارههای بینالمللی گفت: تولیدات سینمای ما در یک گیجی کامل به سر میبرد، شرایط خاصی وجود ندارد که بخواهیم تحلیلش کنیم و بر اساس آن برنامهریزی کنیم تا بتوانیم در جشنوارههای خارجی موفقتر عمل کنیم و میبینیم همه چیز لحظهای بدون برنامهریزی بلندمدت تصمیمگیری میشود و بدون ارزیابی درست یک سال یک مستند به اسکار میفرستند و سال بعد فیلمی که شاید شانسی برای موفقیت ندارد.
این تهیهکننده تأکید کرد: جشنوارهای مثل برلین که دیدگاهی سیاسی دارد بیشتر به همین موضوع توجه دارد و حتی اگر یک فیلم سیاسی ضعیف هم در برلین داشته باشیم شانسمان برای موفقیت بیشتر است این نگاه کمابیش در جشنوارههای اروپایی وجود دارد چرا که در آنجا جو و جریان روشنفکری همچنان زنده است اما در کشوری مثل آمریکا این وضعیت وجود ندارد و میبینیم که به معیارهایی سینمایی توجه دارند.