اختصاص ۵ میلیارد ریال به بافت با ارزش روستای هدف گردشگری چنشت در خراسان جنوبی

به گزارش خبرگزاری برنا خراسان جنوبی، معاون عمران روستایی بنیاد مسکن انقلاب اسلامی استان با بیان اینکه: اختصاص ۵  میلیارد ریال به بافت با ارزش روستای چنشت با بیان اینکه این مقدار اعتبار ملی برای اجرای ادامه اجرای طرح هادی در روستای چنشت ابلاغ شده است، گفت: با ابلاغ این اعتبار  مسیر اصلی روستا به صورت سنگ فرش و جداره سازی اجرا می‌شود.

حامد تنها افزود:  تاکنون یک میلیارد تومان برای بافت تاریخی چنشت هزینه شده که از این رقم ۱۵۰ میلیون تومان در سال ۹۴، ۴۰۰ میلیون تومان سال ۹۶ و ۴۵۰ میلیون تومان سال ۹۷ اعتبار ملی به استان ابلاغ شد.

وی تصریح کرد: تاکنون ۵ هزار و ۶۹۶ مترمربع اندود کاهگل، هزار و ۸۷۰ مترمربع ازاره سنگی، ۴ هزار و ۳۵۲ مترمربع جداره با بن ملات کاهگل، ۴۵۰ متر ناودون چوبی و گالوانیزه و هزار و ۹۴۶ متر رخ بام از جمله اقدامات انجام شده در این روستا است.

ستای «چِنِشت»، یکی از روستاهای دهستان نهارجان بخش مود از توابع شهرستان سربیشه است که در میان رشته کوه باقران قرار گرفته و فاصله آن تا بیرجند (مرکز استان خراسان جنوبی)، ۶۰ کیلومتر است.

این روستا به علت وجود جاذبه‌های طبیعی، تاریخی و فرهنگی به عنوان یکی از روستاهای هدف گردشگری در استان خراسان جنوبی شناخته می‌شود.

به علت وجود چهار رودخانه فصلی در این روستا، نام آن «چند شط» بوده که به مرور زمان تبدیل به چنشت شده‌است. چنشت را هم وزن «بهشت» می‌دانند، که پیش از این به علت زیبایی طبیعی و وجود چهار رودخانه فصلی و نیز سرسبزی آن، گروهی از دامداران در سالیان دور، این منطقه را جهت سکونت خود برگزیدند و به مرور زمان، نام کنونی را به خود گرفته‌ است.

استقرار روستا در منطقه میانکوهی، چشم‌انداز کوهستانی زیبا و جذابی به آن بخشیده است و روستا در میان باغات گردو و دیگر میوه‌ها محصور شده است و مناظر زیبایی از تلفیق طبیعت و بافت مسکونی پدید آورده است.

در این روستا و در دامنه کوه دو غار به نام غار چنشت و غار چهل چاه وجود دارد. غار چنشت در شمال روستا قرار گرفته و در اثر زمین لرزه های رخ داده در طول تاریخ ایجاد شده است و حدود ۶۰ متر طول دارد. غار چهل چاه در مجاورت غار چنشت واقع شده و بیش از هزار و چهار صد سال قدمت دارد براساس متون تاریخی نخستین بار، حدود ۶۰۰ سال پیش توسط سید محمد مشعشع کشف شده است در وسط غار، حوضی ساخته شده از آجر و سنگ و آثار زندگی انسان مانند سفال، چوب و پارچه بجا مانده است.

جمعیت این روستا در سال ۱۳۸۵ بنا به سرشماری مرکز آمار ایران ۱۰۰۹ نفر بوده ‌است.

لباس مردم این روستا از نوع خاصی است که کمتر در نقاط دیگر استان خراسان جنوبی یافت می‌شود. البته لباس مردان در چند سال اخیر به لباس سایر مردم منطقه شبیه شده‌است. اما بزرگان و پیران از لباس دیگری که شامل یک پالتوی بلند که تمام بدن را می‌پوشد و شال سر و در برخی مواقع از کلاه معمولی استفاده می‌کنند. لباس زنان آنها از رنگ های شاد و متنوع تشکیل شده و شامل سه قسمت چارقد قرمز یا آبی گلدار، کلاه نقره‌ای و نقره دوزی شده و پیراهن زنانه به رنگ های سبز و قرمز یا آبی است که امروزه بیشتر در مراسم ها از آن استفاده می ‌نمایند.