برگزاری جشنواره همواره به تئاتر جان می دهد!/ با حفظ پروتکل های بهداشتی نمایش را به نحو احسن اجرا کردیم

لیلی عاج، نمایش‌نامه‌نویس و کارگردان تئاتر است. او تحصیلات خود را در مقطع کارشناسی‌ارشد ادبیات نمایشی به اتمام رسانده و دوره ‎تکمیلی فیلم‌سازی در انجمن سینمای جوانان ایران را پشت سر گذاشته است. این کارگردان در حوزه فیلم کوتاه و تلویزیون فعالیت داشته است که باید از ساخت فیلم‌های کوتاه «پاییز»، «همین»، «هه ره وس»، «زن خط تیره مرد» و «هرچه تو را به یاد من بیندازد زیباست» نام برد.

از فعالیت‌های او در مدیوم تلویزیون در سمت‌هایی به‌عنوان نویسنده و کارگردان، مدیر تولید و دستیار تهیه فعالیت داشته و نویسنده مجموعه‌هایی مانند «مامان گلابی»، «ترمه طلا»، «بازار نیم‌رخ»، «مثبت من»، «رنگین‌کمان»، «دنیای تابستان» و... بوده است.

با این اوصاف، همچنان می‌توان در انتظار کار‌های درخشانی از این نویسنده و کارگردان بود که با دل و جان آنچه را که زیسته است، به صحنه می‌آورد. او با فراهم آوردن بسترهای گوناگون اجتماعی در آقار خود سعی دارد به شکلی از واقع‌گرایی دست پیدا کند که فارغ از تلخی‌ها، روزنه‌ای از امید را به تصویر بکشد. از نمایش‌هایی که این نویسنده در آنها به عنوان دستیار کارگردان حضور داشته باید به «قرمز»، «دیگران» و «گل‎های شمعدانی» اشاره داشت. همچنین این کارگردان تاکنون نمایش‌هایی چون «شب»، «باله روی سطرهای بی معنی»، «فکاهی نامه‎ی یک زن»، «خواب زمستانی» و «قند خون» را تولید کرده است که هر کدام از نمایش‌ها جوایزی را در جشنواره‌های تئاتر دانشگاهی و تئاترشهر کسب کرده‌اند.

لیلی عاج با توجه به اینکه امسال با چه نمایشی در جشنواره تئاتر فجر حضور دارد و سبک و ژانر داستانش چگونه است؟ به خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا گفت: در جشنواره تئاتر فجر با نمایش «کجایی ابراهیم؟» به نویسندگی و کارگردانی خود حضور داشتم. نمایش «کجایی ابراهیم؟»  اولین اثر من در حوزه دفاع مقدس هست که امسال هم در تماشاخانه سرو روی صحنه بوده است.

او ادامه داد: نمایشنامه سال گذشته جایزه اول بهترین نمایشنامه جشنواره نمایشنامه نویسی اقتباسی گام دوم را گرفته است و امسال هم در جشنواره مقاومت جایزه دوم نمایشنامه نویسی و تندیس جایزه ویژه سردار سلیمانی را گرفته است. به طور کل «کجایی ابراهیم؟» ترکیبی از حال و گذشته است درواقع برش ها و لحظاتی از زندگی شهید ابراهیم هادی در کانال کمیل است که با رویداد هایی از جوان های نسل امروزی که شکوه ها و خواسته هایی دارند گره خورده است.

این کارگردان در خصوص این که وضعیت جشنواره با توجه به پروتکل های بهداشتی چگونه بود بیان کرد: تا قبل از این جشنواره، جشنواره مقاومت را با نمایش «کجایی ابراهیم؟» پشت سر گذاشته بودم و خدارا شکر همه چیز روی روال بوده و اتفاقات خوبی رخ داد.

او افزود: در جشنواره تئاتر مقاومت این اتفاق افتاد که داوران اثر را به صورت حضوری می دیدند و پروتکل های بهداشتی را هم کاملا رعایت کرده بودند اما مخاطبان تئاتر این نمایش را در پلتفرم مانند تیوال مشاهده می کردند که این مسئله به شدت امیدبخش بود. در جشنواره تئاتر فجر نیز  همه چیز به خوبی پیش رفت و ما نمایش را به بهترین حالت اجرا کردیم. در نهایت همین که چراغ تئاتر همچنان روشن مانده است و جای شکر گذاری دارد که هر گونه بلا از بدنه نحیف تئاتر توسط رعایت پروتکل ها دور بود.

او در پاسخ به این سوال که موافق برگزاری جشنواره بود یا خیر تصریح کرد: بله، قطع به یقین موافق برگزاری جشنواره بوده و در آینده هم خواهم بود. چرا که تئاتر برای شخصی مثل من یا هر فرد دیگری  مقوله جدی تلقی می شود و اساسا من موافق هر چیزی که به تئاتر کمک کند هستم.

او اظهار کرد: راستش من در جریان اندازه و مقدار بودجه جشنواره فجر نیستم و آگاهی هم در این باره ندارم اما می دانم هر جایی که به تئاتر اهمیت داده شود و برای احیای آن کاری انجام شود قطعا مفید واقع می شود و می دانم که برگزاری جشنواره نیز به همین گونه بوده و خواهد بود.

این کارگردان با اشاره به اینکه به فکر اجرای عموم در سال بعد است یا همین امسال گفت: اجرای عموم را تقریبا رفته ام چرا که از اوایل مهرماه شروع شد و بعد از آن نیز به دلیل  ویروس کرونا تعطیل کردیم ولی شاید بخواهم برای نمایش جدیدی اجرا داشته باشم اما برای نمایش مجدد «کجایی ابراهیم؟» برنامه ای ندارم.

کارگردان «کجایی ابراهیم؟ » در خصوص اینکه چقدر امیدوار است هزینه هایی که برای نمایش خرج کرده برگردد خاطرنشان کرد: در سال های گذشته با نبود کرونا و پویا بودن باز هم این چالش با من بود که هزینه های تولید برگردد و بتوانم مبلغ مورد نظری را برگردانم و شرمنده عوامل و اعضای گروهم نباشم چرا که همچین مسئله ای همیشه برای کارگردانی چون من چه با وجود کرونا و چه بدون کرونا چالش بوده  و هست.

او افزود: موضوع دخل و خرج هزینه ها همواره دغدغه من بوده است و فکر می کنم هیچ کاری از دست من بر نمیاید جز اینکه تلاش کنم کیفیت اثرم را بالا ببرم و بعد از آن می دانم برای تولید اثری می جنگم که قابل دفاع هست.

لیلی عاج در پایان و با اشاره به اینکه چگونه می شود سال گذشته تئاتر را جبران کرد؟ اظهار کرد: همیشه به نظر می رسد برای هر جبرانی پول حلال مشکلات است. به نظر می رسد این جبرانات به دو نوع تقسیم می شود. نوع اول: قطعا به حمایت مالی و معنوی نیاز است و مدیر و مسئولان باید همدلانه پشت اهالی تئاتر بایستند. شاید این بخش بتواند آسیب های کرونا را جبران کند اما برای بخش و نوع دوم: به طور کل اهالی تئاتر افراد فرهیخته و با سوادی هستند و به محض این که شرایط برای تولید محیا شود درواقع کارگردان ها و نویسنده هایی که نمایشنامه ای نوشته اند به میدان خواهند آمد ولی فقط باید از آن ها حمایت مالی شود و در این صورت اوضاع حتما خود به خود درست خواهد شد.

کرونا از آن دست اتفاقاتی است که نه در مورد تئاتر بلکه در مورد خیلی از مشاغل دیگر آسیب هایی از خود به جا گذاشته است درواقع فکر می کنم باید زمان بگذرد تا بتوانیم متوجه شویم چه کاری به صورت ویژه انجام دهیم.