نوع حمایت‌های فرهنگی در کشور ما خصوصی شده و فقط فیلمسازان مورد تأیید مدیران حمایت می‌شوند

طهماسب صلح‌جو منتقد سینما و تلویزیون در گفت‌وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: متأسفانه درک درستی از سینما در مدیریت سینمای ما وجود ندارد. بارها عنوان فیلم‌های فاخر را از مدیران سینمایی‌مان شنیده‌ایم اما این واژه و اصطلاحاتی اینچنین تنها برای این به کار می‌رود که فیلم‌هایی با حمایت دولت توسط عده‌ای خاص ساخته شود و در واقع عده‌ای بتوانند از رانت استفاده کرده و فیلم بسازند. در چنین شرایطی سینما بهانه‌ای می‌شود تا به عده‌ای بودجه و فرصت بهتر داده شود.

صلح‌جو تصریح کرد: سازندگان این آثار هیچ توجهی به جلب رضایت تماشاگر ندارند و فقط به جلب رضایت مدیر فکر می‌کنند و تنها دغدغه‌شان این است آن‌هایی که پول ساخت فیلم را برایشان فراهم کرده‌اند از نتیجهکار راضی باشند. طبیعی است که نتیجه کار محصولی باشد که تماشاگر از آن رضایت ندارد و انتظار بازگشت سرمایه یک انتظار بیهوده است.

او افزود: اگر زمانی که از یک پروژه‌ سینمایی حمایت می‌شود، هدف نهایی را مشخص کنند قطعاً نتیجه مطلوب‌تری حاصل می‌شود. در سینمای ما فیلمسازی با سه انگیزه انجام می‌شود؛ دسته اول فیلمسازانی هستند که به فستیوال‌ها توجه دارند و در واقع مخاطب خود را فستیوال‌های بین‌المللی می‌دانند و با هدف جلب رضایت آن‌ها فیلم می‌سازند، دسته دوم فیلمسازانی هستند که از نهادهای دولتی سفارش می‌گیرند و فیلم می‌سازند و دغدغه‌شان جلب نظر مدیران است و دسته سوم فیلمسازانی هستند که برای مردم و فروش بالای فیلمشان اثر تولید می‌کنند. متأسفانه این جریان در بین منتقدان نه تنها محبوبیتی ندارد بلکه منتقدان ما آن را تخریب و مسخره هم می‌کنند اما به نظرم در سینمای ما این فیلمسازان از سایر فیلمسازان موفق‌تر بوده و آثار بهتری با توجه به هدفی که دارند خلق کرده‌اند. فیلم فاخر را باید در جریان سینما کشف کرد و در واقع ابتدا فیلم ساخته می‌شود و بعد می‌توانیم با دیدن آن بگوییم که این فیلم فاخر است یا خیر.

این منتقد در ادامه گفت: کسانی که برای فستیوال‌های فیلم ساخته‌اند کمتر از فیلمسازانی که با دغدغه جلب نظر مردم اثر تولید‌ کرده‌اند، موفق بوده‌اند. البته فیلمسازانی چون اصغر فرهادی، مجید مجیدی و عباس کیارستمی را در این دسته قرار نمی‌دهم چرا که آن‌ها فیلم خودشان را ساخته‌اند و بعد از ساخت آثارشان مورد توجه جشنواره‌ها قرار گرفته‌اند. منظور من فیلمسازانی است که از همان ابتدا تمرکزشان بر ساخت فیلم‌های جشنواره‌ای است و به نظر فستیوال‌ها توجه دارند. این فیلمسازان با الگوبرداری از دیگر سینماگران موفق فیلم می‌سازند و معمولاً نمی‌توانند اثری درخور و جالب توجه بسازند وگرنه جایزه گرفتن از فستیوال‌ها به هیچ‌وجه اتفاق بدی نیست.

صلح‌جو در پایان اظهار داشت: سینمای دولتی نیز چنین است، به هیچ‌وجه این سینما را بد یا نادرست نمی‌دانم اما متأسفانه این سینما در کشور ما امروز به بیراهه رفته است وگرنه در اکثر کشورهای دنیا دولت‌ها از فیلمسازان حمایت می‌کنند ولی در کشور ما نوع حمایت مدیران فرهنگی خصوصی شده و هر مدیر فردی که مورد تأییدش است یا او را می‌شناسد مورد حمایت قرار می‌دهد.