در شرایطی که اکنون توجه جامعه بینالمللی به مسئله بحران سوریه معطوف شده است، به نظر میرسد که برنامه هستهای ایران بدون تأخیر و بهسرعت پیش میرود و این در شرایطی است که ایران نصب نسل جدید سانتریفیوژهای خود را نیز آغاز کرده است.
به گزارش خبرنگار سیاست خارجی برنا، به نقل از روزنامه آمریکایی «واشنگتن تایمز»، دنیس راس، مشاور مؤسسه واشنگتن برای سیاست خاورنزدیک که در دولت اول باراک اوباما مشاور ارشد وی در امور خاورمیانه بود، در مقاله خود در رابطه با برنامه هستهای ایران آورده است: به نظر میرسد بازی برنامه هستهای ایران نیاز به اتخاذ روشهای سختگیرانهتری ازسوی آمریکا دارد. اکنون نسل جدید سانتریفیوژهای ایران قدرت غنیسازی اورانیوم به میزان سه تا چهار برابر سرعت فعلی را دارد. این در شرایطی است که مذاکرات هستهای ایران و گروه 1+5 هنوز به نتیجه نرسیده است.
راس در ادامه مقاله خود با اشاره به این نکته که باوجود افزایش فشارهای اقتصادی بر ایران، غرب در توقف برنامه هستهای این کشور ناموفق بوده است، مینویسد: ممکن است مقامات ایران این نکته را پذیرفته باشند که تحریمها شدید بوده است؛ اما آنان این باور را نیز دارند که ایران تحمل مواردی از این بدتر را نیز دارد. آمریکا باید درراستای سیاست خود برای جلوگیری از تداوم برنامه هستهای ایران اقدامات شدیدتری انجام دهد. دستکم باید این پیام به مقامات تهران داده شود که دیپلماسی زمان مشخصی دارد.
در ادامه این مقاله آمده است: شاید بهدلیل تردیدهای آمریکا در رابطه با بحران سوریه و همچنین تردید درباره خروج نظامیان آمریکا از عراق و یا انتقال امنیت در افغانستان است که رهبران ایران نسبت به استفاده آمریکا از گزینه نظامی در صورت شکست خوردن مذاکرات تردید دارند. بنابراین ایالات متحده باید درباره اینکه زمان برای دیپلماسی محدود است، اعتمادسازی بیشتری انجام دهد.
اوباما باید برای پایان دادن به وضعیت فعلی راهی برای مصالحه میان دو طرف درباره برنامه هستهای ایران و از سوی دیگر، پذیرش حق استفاده صلحآمیز این کشور از انرژی هستهای بر اساس نظارت آژانس در نظر گیرد و در عین حال جدی بودن خود درباره استفاده از گزینه نظامی در صورت به نتیجه رسیدن روش دیپلماتیک را باور پذیر کند. تنها از این طریق، مقامات ایران حاضر به تن دادن به مصالحه خواهند شد.
دنیس راس در بخش پایانی مقاله خود آورده است: دولت اوباما نباید در انتظار رسیدن به توافق نهایی با ایران، با این کشور به یک توافق حداقلی برسد؛ چراکه ضمانت دادن به اینگونه توافقات محدود، باعث زیر سؤال رفتن منافع و امنیت ملی ایالات متحده میشود.