نقدی بر بندبازی؛ موزیسین‌ها مشغول به کارند!
پس از پخش ۱۰ قسمت از بندبازی فرصت رسیده تا نگاهی اجمالی به یکی از جدیدترین محصولات VODها در حوزه تخصصی موسیقی بیندازیم که البته با ااستقبال نصفه ونیمه ایی هم مواجهه شده است.
به گزارش برنا؛ پس از رشد قارچ‌گونه برنامه‌های اینترنتی که اغلب بر پایه کپی از نسخه‌های موفق غیرایرانی ساخته شده حالا نوبت یک برنامه استعدادیابی رسیده که اندکی با دیگر نمونه‌ها تفاوت دارد و با رعایت حداقل استانداردها و استفاده از خلاقیت‌ها توانسته اندکی توجه مخاطبین موسیقی را جلب کند. برنامه‌ای با داورانی مناسب، محتوایی قابل نقد و آینده‌ای نسبتا روشن.
بندبازی؛ آغاز راه
اگر بیننده پر و پاقرص نمونه‌های موفق استعدادیابی موسیقی یا غیر موسیقیایی باشید احتمالا از کمبود هیجان محدودیت‌ها ذوق‌تان کور می‌شود اما بهتر است بندبازی را در حد خود یعنی «اولین شوی استعدادیابی گروه‌های موسیقی در شبکه نمایش خانگی» بسنجیم.
اولین خلاقیت در این برنامه خود سوژه آن است. اینجا دیگر خق ندارید انفرادی حضور پیدا کنید و مبنا کار گروهی است. همان چیزی که احتمالا شما هم در خلوت خود موافق آن هستید که ما ایرانیان در زمینه کارهای گروهی ضعف داریم. آنقدر که حتی در گروه داوری بندبازی هم بعضا چنین چیزی مشاهده می‌شود. گروه‌های زیادی در ایران فعال هستند که هیچ‌گاه نه بستر رشد داشتند و نه به آن‌ها توجه شده. پس چه جایی بهتر از یک برنامه با حضور چند متخصص؟
داوران؛ متخصص و با ادب
چه در نسخه‌های ایرانی داخلی (و البته غیر داخلی!) همواره داوران مظان اتهام متخصص نبودن و ادبیاتی همراه با تعارف بوده‌اند که در این برنامه هم نمود پیدا کرده. بهروز صفاریان بهترین داور این برنامه است. متخصص، کاملا رک و همراه با ادب. او جزء جزء حرکات شرکت‌کننده‌ها را از لحاظ موسیقیایی تحلیل می‌کند و نظراتی کاملا صحیح می‌دهد. نظراتی که عموما با مخالفت مهراوه شریفی‌نیا نفر کناری او در میز جنجالی مواجه می‌شود و نقطه اوج این مساله هم در قضاوت درباره گروهی که تمرکزش بیت باکسینگ بود بوجود آمد و تا حدودی کدوت هم در این زمینه مشاهده شد. خود شریفی‌نیا یکی از مورد قضاوت‌ترین قاضی‌های این برنامه است. او تجربه فعالیت غیرحرفه‌ای موسیقی را دارد اما با انتقادات گسترده‌ای مبنی بر غیرمتخصص بودن مواجه شده که تا حدودی درست به نظر می‌رسد. عمده نظرات او شامل تعریف کلی و کاملا شخصی از نوازنده‌ها است و نظر سازنده‌ای از او در این برنامه نخواهید شنید. دو داور دیگر این برنامه هم برنامه را تا حدودی تلطیف کرده‌اند زیرا ممکن بود گپ و گفت‌های صفاریان و شریفی‌نیا به جاهای باریک هم بکشد!
نعمتی تنها عضو گروه داوران است که در یک گره حضور داشته و چهره کاملا مثبت و دوست داشتنی برنامه به شمار می‌رود که سعی می‌کند هیچ شرکت کننده‌ای را ناامید به خانه نفرستد.و شاید برخی اوقات از انفعال و مثبت‌نگری او ناراضی باشید اما قبول کنید حضورش برای برنامه نیاز است.
و در نهایت کار به عصاری می‌رسد که تا حددی اعتبار اصلی برنامه به شمار می‌رود. داوری که اعتدال بین رک بودن و دل نشکستن (!) را رعایت می‌کند. هم موزیسین‌ها را اصلاح می‌کند و هم به آن‌ها امید می‌دهد. او نمونه عینی یک داور مناسب برای چنین شوهایی است.
مجری؛ پاشنه آشیل
تصویری که با توجه به آهنگ‌های حاجیلی در ذهن ما مانده انسانی شاد و شوخ است که برای چنین برنامه‌ای مناسب به نظر می‌رسد اما او نه‌تنها بار طنز به برنامه اضافه نمی‌کند که تا می‌تواند به داوران طعنه می‌زند و در ۱۰ قسمت ابتدایی هیچ باری از روی دوش برنامه برنداشته. آن هم در حالی که در نمونه‌های مشابه همواره مجری یکی از مهم‌ترین المان‌ها است و حسابی روی توانایی‌هایش حساب می‌شود.
نیمه پر لیوان
از نکات بسیار مهم و خلاقانه برنامه توضیح اصطلاخات موسیقیایی به صورت زیرنویس است که هم بار فنی برنامه را افزایش داده و هم باعث روان شدن ریتم شده و دیگر داوران نباید از ب بسم‌الله به توضیح مفهوم آکورد بپردازند. انتخاب فونت‌های یکدست، رنگ و لوگوی جذاب و موسیقی‌هایی مناسب برای خود برنامه هم از نکات مثبت است. دکور برنامه هم بسیار شکیل طراحی شده و به آن رسمیت بخشیده.
از تمام این نکات مهم تر صدابرداری واقعا مناسب برنامه است که اصوات را به شیوه‌ای حرفه‌ای به گوش مخاطب می‌رساند و دیگر کسی درگیر بالا و پایین بودن آن نمی‌شود. این مساله را البته می‌توان نوعی ارفاق به شرکت کننده‌ها دانست زیرا قطعا در این زمینه آن‌ها ضعف‌هایی داشته‌اند که از گوش شونده در منزل پنهان ماندهد.
شیوه رای گیری داوران هم چندان بد به نظر نمی‌رسد و تا اینجای کار به نظر می‌رسد مخاطبین از حذف کسی گله نداشته‌اند. نکته‌ای که همیشه در چنین شوهایی باعث حاشیه می‌شود.
نیمه خالی
انتقاد مهم به این برنامه می‌تواند بها دادن بیش از حد به مخاطبین موسیقی راک باشد. هرچند ممکن است این اشکال را متوجه شرکت‌کننده‌ها بدانید اما بر کسی پوشیده نیست که در این برنامه به طرفداران سبک راک بیشتر روی خوش داده شده و کمترین ارفاق هم به همان معدود موزیسین‌های داخلی داده شده.
انتقاد دیگر هم می‌تواند به بهانه‌های تکراری گروه‌ها مبنی بر«عدم زمان کافی»، «دیر تشکیل شدن گروه» و بلایای طبیعی اشاره کرد که عصار در یک برنامه جوابی کاملا شفاف داد: اگر نمی‌توانستید، نباید می‌آمدید!
نمره قبولی بدهیم یا خیر؟
بندبازی با تمام محدودیت‌ها در نوازندگی، اطلاع‌رسانی‌ها و تبلیغات ضعیف‌تر به نسبت سریال های در حال پخش در vodها اما کاملا قدمی رو به جلو محسوب می‌شود و می‌توان آن را دی باز شده به روی موزیسن‌ها ی داخلی دانست. طبق معمول در اولین فصل از برنامه (البته لاگر فصل‌های دیگری در کار باشد) اشکالاتی جزئی وجود دارد اما مسیر آن قدر درست ساخته شده که می‌توان امید داشت این روز عریض‌تر شود و آبی داخل آن زلال‌تر. ما به آن نمره قبولی می‌دهیم. شما چطور؟
انتهای پیام//
نظر شما
اخبار برگزیده
پرونده ویژه
تبلیغات متنی