چرا مردم جوکر را دوست دارند؟/ فرمولی که طنزسازان فراموش کردند

همانطور که سینما با اقبال فیلم های کمدی گیشه را تصرف می کند و اصولا آثار کمدی ناجی اقتصاد سینما هستند و سینمای بدنه نقشی مهم و اساسی در روشن نگاه داشتن چراغ سینما دارد باید گفت آثار طنز در حوزه سریال که اتفاقا این روزها در تلویزیون خیلی شاهد ساخت آنها نیستیم هم نقش بسیار مهمی در بالا نگاه داشتن آمار مخاطبان رسانه ملی و به خصوص بالا نگاه داشتن درصد رضایت مندی  از تولیدات نمایشی در سیما را دارد. 

شبکه نمایش خانگی اگرچه با چند درام جذاب این روزها در اوج است اما فراموش نمی کنیم که آثار طنز بسیاری در این مدیوم با استقبال مواجه شدند و کار بعضی حتی به فصل های دیگر کشیده شد. 

اما با مقدمه فوق به سراغ ساخت برنامه جوکر می رویم که با چند فاکتور مهم و اساسی توانست نظر علاقمندان پلتفرم های نمایشی را به خود جلب کند و جالب اینکه در میان تولیدات شبکه نمایش خانگی به رغم اینکه شرایط ساخت و تولید آسانتری نسبت به سریال ها دارد اما بازخوردی قوی و به نوعی صاحب رکورد از آن در میان تولیدات پلتفرم ها می بینید .

آنچه در ذیل می خوانید رمز موفقیت جوکر نیست؛ 

در واقع به دنبال این هستیم که به این نکته برسیم آیا جوکر یک بیزینس موفق است یا یک برنامه تلویزیونی موفق؟ 

آیا جوکر قبل از آنکه به دنبال ایجاد لحظاتی مفرح برای مخاطبش باشد به دنبال این است که از چارچوب های درآمدزایی یک برنامه پرمخاطب سود صد چندان کند؟

بیش از آنکه جواب سوالات فوق موضوع این یادداشت باشد باید اذعان کنیم که هوشمندی تیم سازنده از چند زاویه قابل بررسی است و باید اعتراف کرد جوکر مستقیما روی نقطه ای دست گذاشته است که دیگر تولیدات نمایشی از به کار بستن آن در آثارشان غافل بوده اند که امروز شاهد اقبالی با این مختصات در جذب مخاطب با این نوع از گونه نمایشی نیستیم. 

آیا برنامه جوکر فیلمنامه مشخصی دارد؟!

آیا برنامه جوکر مانند یک سریال تلویزیونی یا سریال های شبکه نمایش خانگی مخاطبش را از این هفته به هفته دیگر می کشاند؟!

آیا برنامه جوکر بر اساس یک دو خطی از پیش تعیین شده کلید می خورد و به پایان می رسد؟!

آیا جوکر محصول یک تفکر است و به دنبال این است تا حجم وسیعی از مخاطب را با ترفندهای مخصوص به خود درگیر سازد؟!

جواب سوالات فوق را بسیار ساده می دهیم و می نویسیم جوکر نه فیلمنامه دارد ، نه کارگردانی عجیب و غریبی دارد، نه بازیگران برای کارگردان بازی می کنند، نه کشش های یک اتفاق دراماتیک مخاطب را درگیر می کند.

در برنامه جوکر گروه تولید هزینه حضور چهره هایی را می دهد که به همراه خود سالها سابقه کاری ،خلاقیت ، استعداد، توانمندی و البته در برخی از اوقات شناختی که مخاطب از آنها در گذشته دارند را با خود به این برنامه می آورد. 

در حقیقت برنامه جوکر برای چند ساعت در روز روی توانمندی افرادی حساب می کنند که آنها برای خودشان سنگ تمام می گذارند و بالاجبار تمام توانایی شان را برای خلق لحظاتی که محور اصلی برنامه است هزینه می کنند تا اتفاق ویژه ای رخ دهد. 

کار از فرمول نمایش فاصله گرفته، همه خودشان هستند، حتی مهمانان هیچ آداب و ترتیبی نمی جویند و بر اساس خود واقعی شان وارد گود می شوند و از این موقعیت با هر ابعادی به نفع برنامه استفاده می کنند و با یک حساب سر انگشتی می توان گفت؛ شبکه نمایش خانگی و پلتفرم پخش کننده جوکر با هوشمندی تمام و با ذکاوت بسیار از یک دورهمی هنری با یک کارگردانی معمولی بیزینسی هنگفت رقم می زند که الحق باید گفت آنها نان تفکر پشت اثر را می خورند و قرار نیست به این سبک از کار که به ظاهر ساده و زود بازده می رسد خرده گرفت ، چرا که باید دیگران نیز از این الگو به نفع یک اتفاق ویژه در حوزه آثار نمایشی هم سود ببرند. 

جوکر قبل از اینکه یک برنامه موفق باشد و بتواند مخاطبش را بر اساس یک ماجرای خطی قصه دار همراه کند در یک فضای صمیمانه نامتعارف که شاید تابحال این رابطه را بین هنرمندان ندیده است درگیر می کند و پتانسیل شخصی هر یک از شرکت کنندگان و انرژی و توانی که روی آن برای رقابت می گذارند موقعیتی موفق را ایجاد می کند که تماشاگر را از این قسمت به قسمت های بعدی بکشاند و در واقع رقابت است که کشش قسمت های بعدی را ایجاد می کند نه قصه!

در پایان باید گفت جوکر محصول یک فکر درست است که حتی اگر از نمونه های دیگر کشورها کپی یا برداشت شده باشد قابل احترام است به خصوص اینکه برنامه توانسته با نگاهی هوشمندانه از چهره های محبوب سینما و تلویزیون بُعد دیگری را رو کند که شاید برای مخاطب فان و جذاب تر از لحظاتی باشد که حتی از آنها در دل سریال ها و آثار نمایشی می بیند.

انتهای پیام//