جابر قاسمعلی: شروع موفق یک سریال به درگیری شخصیت‌ها در موقعیت داستان بستگی دارد

جابر قاسمعلی فیلمنامه‌نویس که در آثاری همچون سریال «طلسم‌شدگان»، «نرگس» و فیلم‌های سینمایی «تلفن همراه رئیس‌جمهور»، «روانی» و... فعالیت داشته است در پاسخ به این پرسش که آغاز یک سریال موفق چه ویژگی‌هایی را باید دارا باشد به خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا پاسخ داد: شروع هر اثر از این نظر اهمیت دارد که نویسنده بتواند در پرده‌ی اول(یعنی 10 دقیقه‌ی اول) شخصیت‌های داستان‌ را معرفی کند و بگوید موضوع چیست. یعنی به تماشاگر بفهماند این افراد در خصوص چه موضوعی با هم در ارتباطاتند و داستان چه خطی را پیگیری می‌کنند.

نویسنده سریال «نرگس» درباره معرفی مکرر شخصیت‌ها در قسمت‌های اول یک سریال عنوان کرد: دلیل نمی‌شود چون سریال‌ها طولانی‌تر از فیلم‌های سینمایی هستند پس چند قسمت اول را به معرفی شخصیت‌ها بپردازیم. بسیاری این کار را انجام می‌دهند. گاهی می‌بینیم سه_چهار قسمت از یک سریال گذشته است اما اثر هنوز نتوانسته تماشاگر را درگیر خودش کند. علتش هم این است که نویسنده به جای ایجاد موقعیت نمایشی فقط به شناساندن کاراکترها پرداخته است.

قاسمعلی در خصوص چگونگی باور پذیر بودن یک اثر و ایجاد موقعیت و گره‌‌افکنی در داستان اظهار داشت: مسئله‌ی اصلی باورپذیری است که در شروع بسیار تاثیرگذار است. گارسیا مارکز جمله‌ی معروفی دارد که در آن می‌گوید: «نویسنده می‌تواند هر مزخرفی را که دلش خواست بنویسد فقط به این شرط که بتواند آن را به مخاطبش بقبولاند.» یعنی برای شروع موفق یک سریال باید موقعیتی ایجاد کنید که شخصیت‌ها درگیر آن موقعیت شوند و بعد راه خلاصی و برون‌رفتی از آن چالش را طراحی کنید که مخاطب ترغیب شود قسمت بعدی اثر شما را ببیند. بنابراین شروع یک سریال موفق فقط داشتن آدم‌های جذاب و متقاعدکننده نیست؛ مهم رفتار شخصیت‌ها در برخورد با موقعیت‌های چالش‌برانگیز قصه است.

نویسنده فیلم سینمایی «تلفن همراه رئیس جمهور» درباره‌ی نیمه تمام شدن برخی از بچه قصه‌های سریال‌ها که تماشاگر را عصبی و سردرگم می‌کند عنوان کرد: یک فیلمنامه طبعا نیاز به ارائه‌ی اطلاعات دارد اما این اطلاعات حتما بایستی در مسیر داستان، حوادث و اتفاقات ارائه شوند. حضور داستانک‌ها یا ساپلات‌ها در مجموعه‌های تلویزیونی طبیعی است. یک وقت‌هایی در تولیدات سینمایی ساپلایت‌هایی می‌آیند تا قربانی پلات اصلی و شاه پیوست شوند. یعنی شما ساپلات‌ها را طراحی می‌کنید که پیرنگ اصلی خود را پررنگتر کنید اما در ادامه دیگر به این ساپلات‌ها کاری ندارید.

او در پایان گفت: طبیعی است که پایان‌بندی‌ها به نوع فیلمنامه برمی‌گردد. در فیلمنامه‌های کلاسیک و سه پرده‌ای حتما باید پایان قطعی باشد. یعنی تمام فراز و فرودهایی که در ذهن مخاطب شکل گرفته باید به فرجامی برسد تا تکلیف تماشاگر مشخص شود. سریال‌ها هم به دلیل اینکه در تلویزیون پخش می‌شوند و تلویزیون ذاتا یک رسانه مردمی محسوب می‌شود باید داستان خود را جمع‌بندی کنند؛ به گونه‌ای که تمام پرسش‌هایی که داستان مطرح کرده را پاسخ بدهد تا بیننده احساس اغنا و رضایت کند.

خبرنگار: تبسم کشاورز

انتهای پیام/