هیچ‌چیز به اندازه ورزش برای جامعه دستاورد ندارد/ با گلزنی تیم مورد علاقه‌ام شاد می‌شوم

سینا کلهر در گفت‌وگو با خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری برنا درباره پیش زمینه خود از حضور در پست معاون فرهنگی و ورزش همگانی وزارت ورزش و جوانان در روز اول کاری گفت: درک من از کار فرهنگی در حوزه ورزش درست از آب درآمد. تصور می‌کردم ورزش در کانون تحولات اجتماعی است که درست بود. خیلی ها از ما پرسیدند برای چه به حوزه ورزش می‌روید. مساله تاثیر ورزش در جامعه است و من هم در حوزه فرهنگی قرار گرفتم نه فنی. چیزی که سخت‌تر از حد تصورم بود. اجرا کردن برنامه‌های فرهنگی چون برنامه‌ها برای ورزشگاه آزادی بود. فکر می‌کردم بسیار آسان‌تر می‌شود طرح‌ها را جلو برد اما متوجه شدم مشکلات نیروی انسانی، مالی و ساختار جدی است.

او در پاسخ به سوالی در خصوص عملکرد خود در حوزه زنان در یک سال فعالیتش و تصمیماتی که بابت اتخاذ آن گرفت از خود راضی است، اظهار داشت: در حوزه زنان به جمهوری اسلامی هجمه وارد شد و نگرانی درستی هم در بخش مذهبی وجود دارد که نکند محیط‌ جامعه برای حضور زنان نامناسب باشد. توانستیم زیرساخت‌ها را به حدی برسانیم که مشکلات به حداقل برسد و حالا که در این نقطه ایستاده‌ایم می‌فهمیم چه اتفاق مهم و بزرگی بوده است. این مساله هم در اصلاح وجهه کشورم و هم در زمینه اصلاح نگرانی‌ها آن اتفاق تاثیر گذاشت و واقعا دو هفته فضای عمومی را تحت‌الشعاع قرار داد. این روزها که خیلی به شور و نشاط نیاز داریم می‌فهمیم چه تاثیری داشت. مساله دیگر هم حضور در راهپیمایی اربعین است. آن روحیه و وجهه‌ای که مردم از ورزشکاران نمی‌بینند را من در راهپیمایی حس کردم.

کلهر درباره سخت‌ترین چالش‌های معاونت فرهنگی و ورزش همگانی در یک سال اخیر گفت: دو مساله من را ناراحت کرده. یک مورد اختیارات قانونی معاون فرهنگی و توسعه ورزش همگانی است که باید وجود می‌داشت اما از این حوزه در سال‌های گذشته گرفته شده. بخشی از تلاش من بازگردان آن اختیارات است و مساله دوم بحث بودجه. هرچه پول در ورزش هزینه می‌شود صرف مدال‌آوری می‌شود و اگر چیزی باقی ماند صرف زیرساخت می‌شود. اتفاق مهم در ورزش مدال آوری و زیرساخت ها است. پس هرچه می‌پرسیم ورزش همگانی چه می‌شود یا فضای فرهنگی چطور، می‌گویند جزو اولویت‌ها نیست. من باید برای این دومساله می‌جنگیدم

وی افزود:‌ روزی که می‌خواستم جام پرچم برگزار شود شنیدم حتی هزارتومان هم بودجه نیست اما بزرگترین رویداد ورزشی روستایی را راه‌ انداختیم. حالا که پیش شماییم نزدیک به ۲۰ میلیارد اعتبار هزینه شده است. برای ریال به ریال مبلغ جنگیده‌ام و وظیفه مان هم بوده. خوشحالم که بخش بزرگی از این پول صرف بحث روستایی شده است.

اصلا چه نیازی به پست معاونت فرهنگی در وزارت ورزش و جوانان وجود دارد؟ کلهر در این رابطه می‌گوید: ضرورت وجود من در بخش فرهنگی این است که به ورزشکار می‌گوییم مگر برای مدال و مقام تلاش نمی‌کنی؟ من اینجا هستم تا بگویم همه‌چیز مدال و سکو نیست. همه زندگی مقام و سکو نیست. اگر مدال بدست بیاوری همه چیز را بدست نیاورده‌ای. چیزی دیگری چون فتوت و جوانمردی وجود دارد. من بلندگوی فتوت هستم. مدام اعلام می‌کنم اگر جوانمرد باشی، به فکر مردم باشی، اگر اهل ایثار باشی ارزش دارد. این صدا نباید خاموش شود. معاون فرهنگی هم حذف شود باید کسی این مساله را به ورزشکاران گوشزد کند. روز و شب در حال تمرین هستند اما بازهم باید به آن‌ها گفته شود مدال همه چیز نیست. من آن شخص هستم.

وی در ادامه تصریح کرد: پیش از آغاز به کار و قبول پست معاونت فرهنگی همیشه در پس ذهنم به ۳ حوزه فکر می‌کردم. حوزه جوانان، ورزش و هنر. وقتی از من می‌پرسیدند در این پست به دنبال چه چیزی می‌گردید می‌گفتم این حوزه بیشترین ظرفیت را برای همگرایی در جامع دارد. اصطلاحا ما را باهم رفیق و دل‌ها را به هم نزدیک کند. چند باری این اتفاق افتاده. بگذارید یک مثال بزنم. یکی از ورزشکاران ما به دلیل محروم شده بود. ارتباطی هم با حوزه من نداشت. یک استوری گذاشت که آن کارش را عمدی انجام نداده و اتفاقی باعث عدم مسابقه او شده. با مسئولین مربوط ۳ ساعت مذاکره کردم. نه رئیس فدراسیون می‌پذیرفت و نه مسئولان دیگر. به آن‌ها گفتم این پست توجیه درستی است. آن را بپذیرید. به من گفتند شما باید بپذیرید. دوستی به من زنگ زد و گفت اگر ایشان پناهنده شود تمام مسئولیتش با تو است. آن ورزشکار خانم بود. اطمینان دادم که او بر می‌گردد و همین‌گونه هم شد. بعد از آن رفتار او خیلی عادی بود. چیزی که می‌توانست موجب خشم شود تبدیل به یک فرصت شد. آن تجربه باعث شد یاد بگیریم در ورزش یک زبان مشترک داشته باشیم و با آن صحبت کنیم و کنار هم باشیم. شاید من و شما باهم اختلاف داشته باشیم اما سر همین ورزش باهم صحبت می‌کنیم. چه چیزی باعث شد به هم نزدیک باشیم؟ ورزش. اگر ورزشکار هم بودیم چه بهتر.

کلهر تاکید کرد: در تجربه اربعین خیلی از ۴۰ نفر برای اولین بار کنارهم قرار گرفتند. کنارهم قرار گرفتن‌شان بی‌نظیر بود و باعث تعجب من شد اما این لطف ورزش است که ارتباطات انسانی بیشتر شود. ورزشکاران باهم راحت هستند. این همان دغدغه من است. منی که جامعه ‌شناسی خواندم دنبال این سوال هستم که فاصله بین اعضای یک جامعه چگونه کم شود تا مردم با هم مهربان باشند و رفیق.

معاون فرهنگی ورزش و جوانان از روز اول دغدغه وزش زنان را داشت. او در این خصوص اعلام کرد: من ۳ حوزه را پیگیری کردم. خانم کاظمی‌پور از من در خصوص جشنواره «دا» نظر خواستند. پرسیدم اصلا چه چیزی است که به من گفتند جشنی روستایی و عشایری است. به او گفتم بیایید این را به کانون استعدادیابی دختران تبدیل کنیم. با آموزش و پرورش صحبت کردیم. قرار شده دخترانی که ۱۵ تا ۱۸ ساله استعداد دارند پذیرفته شوند. دا تبدیل شد به یک فرصت استعدادیابی. حتی اگر یک استعداد هم از آن معرفی شود اتفاقی بزرگ رخ داده. یک جشن موقتی به یک موقعیت تبدیل شد. دومین کاری که کردیم تبدیل فضاهای ورزشی به محیط‌های ارزان و امن برای دختران بود. یعنی بیاییم همان سهمی که مردان دارند را برای زنان هم ایجاد کنیم.طرحی چون ورزش عصرگاهی داریم که ۲ ساعت ورزش عصرگاهی مختص زنان است. بخش سوم نیز درباره رشته‌های نوظهور است. با معاونت زنان همکاری می‌کنیم تا در این بخش رشته‌های ورزشی بین بانوان توسعه پیدا کند. آقای سجادی می‌گوید ورزش بانوان مستقل و خودکفا باشد. طرح باشگاه زنان استقلال و پرسپولیس را پیگیری می‌کنیم. اولین بار در دفتر خودمان مطرح شد. می‌خواهم بگویم نه از باب اینکه ورزش بانوان که از باب آینده‌نگری این کار را می‌کنیم. هرچقدر ورزش زنان ما سالم‌تر، تندرست‌تر، بانشاط‌تر و امیدوارتر باشد آینده سرزمین من بانشاط‌تر است.

وی افزود: ایده ما در بحث فرهنگی دوستی با ورزشکاران است به جای دید از بالا و بخش‌نامه. حس می‌کنم آن سفرم با ورزشکاران در رفاقت با ورزشکاران تاثیر گذاشت. با خیلی از آن‌ها هم اختلاف داریم اما دوستیم. به خودشان هم گفته‌ام شاید آن عقیده را نمی‌پسندم اما رابطه گرمی با هم داریم. می‌توانیم اختلاف نظر در سیاست یا ورزش داشته باشیم اما نوع رابطه‌مان همراه سوءتفاهم نباشد.

کلهر درباره مهم‌ترین مشکل فعلی در حوزه خود گفت: در یک سال گذشته اگر از من بپرسید مهم‌ترین مشکل چیست می‌گویم یک فاصله بزرگ سوءتفاهم وجود دارد که تنها دلیلش عدم ارتباط است. جز شخص وزیر ورزش، بین مدیرانی چون ما که وارد ورزش شدیم این مساله صادق است. گاهی اوقات برداشت‌های متفاوتی از دو طرف ماجرا وجود دارد که کافی است دو طرف چهره به چهره رخ به رخ شوند تا سو‌ءتفاهمات برطرف شود. در سفر اربعین شنیدم یک بزرگوار نباید باشد زیرا ممکن است حاشیه ایجاد کند. گفتم با من. همان شخص تبدیل به یکی از بهترین دوستان و همراهان ما شد. خودش هم ۲ بار در سفر به من گفت من قضاوت دیگری می‌کردم. این دوستی ناشی از ورزش است.

آیا معاون فرهنگی و ورزش همگانی خود از علاقمندان ورزش است؟ پاسخ سینا کلهر این‌گونه بود: ورزش مورد علاقه‌ام فوتبال است. شاید هر دو هفته یک بار هم یک ساعتی فوتبال بازی کنم. هر زمان هم فرصت کنم می‌بینم. دو پسر دارم. یکی استقلالی و یکی پرسپولیسی که مجبورم بخاطر هر دو بازی‌های‌شان را ببینم. علاقه رنگی خودم؟ (با خنده) آن را که نمی‌گویم. معلوم است که از کودکی رنگ داشتیم. پرهیز نمی‌کنم اما افشای آن کار را سخت می‌کند. حالا هم به شما می‌گویم رنگ مهم نیست اما وقتی تیم مورد علاقه‌ام گل می‌زند از درون خوشحال می‌شوم. همین کری‌خواندن و رقابت‌ها خیلی اوقات باعث ارتباط می‌شود. خیلی اوقات تو آبی هستی یا قرمز سر بحث را باز می‌کند و اگر این عبارت نبود حرفی برای گفتن نداشتیم. تیم ملی مورد علاقه‌ام در این سال‌ها؟ طبیعتا ما تیم ۹۸ مورد علاقه ما بود. ما با آن‌ها قلب‌مان در بازی مقابل استرالیا قلب‌مان تپید.

وی در ادامه عنوان کرد: بازیکن مورد علاقه؟ به هر حال علاقه‌ای به رنگ داشتیم و این مساله هم در آن دخیل است. تا قبل از پستم در وزارت ورزش، به دلیل نزدیکی منزل به ورزشگاه، بیشتر بازی‌های را حداقل از نیمه دوم از نزدیک می‌دیدم. به نظرم اگر خدمات محیطی و زیرساخت بهتر شود راضی‌تر خواهم شد. چندی پیش مسابقه تیراندازی را می‌دیدیم و علی‌رغم تصویربرداری نامناسب اما هیجان به ما تزریق کرد. هیچ‌چیز جز ورزش نمی توان چنین کاری کند. اگر دست من بود بیشترین سرمایه‌گذاری را می‌کردم زیرا هیچ چیزی به اندازه ورزش برای جامعه دستاورد ندارد. خودم اهل ورزش هستم؟ سعی می‌کنم هر روز بین ۶ تا ۹ کیلومتر راه بروم حتی پیاد‌ه‌روی در دفتر خودم.

کلهر درباره جو ورزشگاه‌ها و بداخلاقی‌هایی که ممکن است تماشاگران انجام دهند اظهار داشت: بالاخره در ۹۰ دقیقه، در ورزشگاه و در اوج هیجان گل زدن یا خوردن ممکن است اتفاقاتی رخ دهد. باید با در نظر گرفتن این مساله صحبت کنیم و شرایط را بسنجیم. مثل پارک نیست که تخمه بخوریم و بگویم محیط باید فرهنگی باشد. می‌خواهم بگویم خود محیط مستعد است اما به هر حال چالش‌هایی وجود دارد. یک مورد از آن، بلیت‌فروشی است. برای ورود به ورزشگاه باید بدانم صندلی من کجاست و چون نمی‌دانم باید ساعت‌ها زودتر بیایم. از این گرفته تا خدمات ارائه شده،‌ نظافت صندلی‌ها تا یگان ویژه و مسئولین راهنمایی. مجموع این‌ها اثر می‌گذارد. اگر این مسائل درست شود  ۷۰ درصد مشکلات حل می‌شود. آن ۳۰ درصد هم قابل اغماض است.

وی افزود: مردم فهمیده هستند. همان چند دیداری که بانوان در ورزشگاه حاضر بودند دیدید شعارها تغییر کرد و بهتر شد. احساس می‌کنم اگر زیرساخت‌ها را درست کنیم خیلی اتفاقات خوبی می‌افتد اما یک سال است دوندگی کرده‌ام و نتیجه نگرفتم زیرا در ذیل اختیاراتم نیست. می‌گویند محیط فرهنگی فراهم کن اما مالک ورزشگاه شخصی است، خدمات برای کسی دیگر است، بلیت‌فروشی برای یک سازمان است و یگان ویژه مقوله‌ای جدا دارد. همه را جمع می‌کنم در جلسه می‌گویند همه‌چیز عالی است و در جلسه بعدی می‌بینیم دوباره در نقطه صفر قرار داریم! در آخرین جلسه گفتم همه‌چیز را به نهادهای نظارتی ارجاع می‌دهم تا با کسانی که به وظیفه‌شان عمل نمی‌کنند برخورد شود. آخرین تصمیم ما تقسیم وظایف بود. مشخص کردم هر بخش چه کاری باید انجام دهد. امیدوارم این اتفاق تا ۳ ماه آینده رخ دهد.

اصلا چه نیازی به برنامه فرهنگی در جام جهانی داریم؟ کلهر در این زمینه می‌گوید: بازیکن اگر به زمین برود اگر شما برایش فضای فرهنگی ایجاد کنید نتیجه نمی‌گیرد؟ دومین مساله سکو است چه تیم بد باشد و چه خوب شرایط سکو قطعا روی کیفیت تاثیر می‌گذارند. سومین مساله نمادین است. پرچم و لباس و این قبیل مسائل در روحیه بازیکن تاثیر می‌گذارد. هر سه مورد به عنوان کارهای فرهنگی روی بازیکن‌تان تاثیر دارد. از شعار تماشاگران تا فراهم کردن اوضاع جزو کارهای فرهنگی مهم است. کری و کلکل بیرون ورزشگاه وجود دارد و متعلق به همه است. چرا ما نداشته باشیم؟چرا لباس هواداری و پرچم نباشد؟ سکو جزو جدایی ناپذیر زمین است. اگر سکو از دست برود و شروع به هو کردن بازیکن شود، روی تیم تاثیر می‌گذارد. درباره کلاه و دستبند هم بارها از مردم مطالبه داشته‌ایم که چرا فلان کشور می‌تواند نمادش را داشته باشد اما ما خیر.  ۳ ماه است که روی این موارد کار می‌کنیم و با فدراسیون همکاری داریم.

کلهر در پایان درباره نمره خود در این یک سال می‌‌گوید: اگر تلاش و نتایج را در نظر بگیرم نمره ۱۵ را به خودم می‌دهم که نمره بدی نیست. هیچ‌وقت ۲۰ نبودیم چون زیرساخت‌ها کامل نبوده. شاید تلاش من هم کم بوده. به هرحال منصفانه می‌توانیم بگویم اقداماتی انجام شده. انتقاد از خودم؟ مفصل است. شاید در مساله ورود زنان به ورزشگاه می‌توانست زودتر این اتفاق بیفتد. دومین هم ارتباط با ورزشکاران می‌توانستیم در همین یک‌سال با همه ملی‌پوشان نزدیک‌تر شویم. حس می‌کنم در این زمینه کم کاری کرده‌ایم.

خبرنگار: علی رضایی

انتهای پیام//