نگاهی به بهترین بازیکنان رئالیتی شوی «پدرخوانده»

به گزارش گروه فرهنگ و هنر برنا؛ با پایان نظرسنجی مردمی انتخاب بهترین پلیرهای رئالیتی شوی «پدرخوانده» در استوری صفحه رسمی فیلم‌نت، مجید واشقانی به‌عنوان قهرمان این رقابت معرفی شد.

در این نظرسنجی که در چهار مرحله و میان 16 نفر از بازیکنان برگزیده بازی «پدرخوانده» برگزار شد، امیرعلی نبویان، بهاره افشاری و بهنام تشکر هم در رتبه‌های دوم تا چهارم قرار گرفتند.

فارغ از این‌که از دید هر کدام از ما کدام بازیکن لیاقت بیشتری برای انتخاب به‌عنوان قهرمان را داشت، به‌نظر می‌رسد اختلاف چندانی برای انتخاب چهار نفر برتر این مسابقه وجود نداشته باشد. واشقانی، نبویان، افشاری و تشکر بازیکنانی حرفه‌ای بودند که هر کدام در برخی از قسمت‌ها با هوشمندی توانستند مسیر مسابقه را تغییر داده و به افزایش جذابیت «پدرخوانده» کمک کنند. در این مطلب نگاهی به کیفیت کار این چهار بازیکن و دلایل موفقیت آنها انداخته‌ایم.

مجید واشقانی؛ باثبات‌ترین

مثل هر بازیکن دیگری، مجید واشقانی هم روزهای خوب و بدی در «پدرخوانده» داشت. اما نکته این است که واشقانی در روزهای بدش هم می‌توانست لحظات خوبی را تجربه کند به‌طوری که به‌سختی می‌توانیم بازی بدی را از او در طول این مسابقه به یاد بیاوریم. شاید همین ثبات بود که تفاوت اصلی واشقانی را با تمام بازیکنان دیگر «پدرخوانده» رقم زد و به برنده‌شدن واشقانی در نظرسنجی انتخاب بهترین پلیر «پدرخوانده» کمک کرد. او در برخی از مسابقات دور مقدماتی بازی‌های درخشانی را ارائه داد (از جمله یک‌بار که تمام بازیکنان گروه رقیب را یک‌تنه به اشتباه انداخت و بازی را به‌سود خود رقم زد) اما جذاب‌ترین حضور واشقانی در چهار رقابت فینال را می‌توان متعلق به فینال سوم (قسمت پانزدهم «پدرخوانده») دانست؛ جایی که او هماهنگی مثال‌زدنی و درخشانی با واشقانی و افشاری داشت و تیم مافیا با نقشه هوشمندانه نبویان و دو بازی حرفه‌ای از سوی واشقانی و افشاری، توانست یک برد نسبتا ساده را به‌دست بیاورد.

امیرعلی نبویان؛ منطقی‌ترین

شاید آن‌چه مانع قهرمانی نبویان در نظرسنجی انتخاب بهترین پلیرهای «پدرخوانده» شد، این بود که او به‌اندازه واشقانی باثبات نبود. در روزهای بد، نبویان ممکن بود هم‌تیمی‌هایش را به‌کلی به‌اشتباه بیاندازد و کار را برای تیم خود سخت کند. نمونه‌ای از این امر را در اولین فینال «پدرخوانده» شاهد بودیم. با این وجود در روزهای خوب، نبویان عملا بی‌رقیب بود و می‌توانست هر رقابتی را، با هر سطحی از پیچیدگی، به‌نفع تیم خودش پیش ببرد. او با منطقی خدشه‌ناپذیر، قطعات پازل را جوری به هم وصل می‌کرد که سخت‌گیرترین و هوشمندترین بازیکنان هم به‌سختی می‌توانستند یکپارچگی آن را انکار کنند. این توانایی را حتی در مسابقاتی که نبویان به‌عنوان مافیا در آنها حضور داشت هم می‌دیدیم. همان‌طور که علی صبوری در قسمت آخر گفت، نبویان خوب بلد بود دروغ بگوید!

اوج کار نبویان را در دو قسمت پایانی «پدرخوانده» شاهد بودیم. در فینال سوم، او با نقشه‌ای پیچیده توانست خود را، طبق اصطلاح بازی، برای اعضای شهر سفید کند و به‌سادگی مافیا را به پیروزی رساند. در فینال پایانی هم تا جایی که نبویان در جبهه شهر حضور داشت، تیم شهر در آستانه پیروزی قرار گرفت. اما وقتی با بیرون‌کشیده‌شدن برگه تغییر چهره توسط علی صالحی، نبویان به مافیا تبدیل شد، در شرایطی سخت (نبویان تنها مافیای باقی‌مانده در مقابل چهار نیروی حاضر در جبهه شهر بود) کار را چنان هوشمندانه پیش برد که توانست یک پیروزی غافلگیرکننده را برای تیم مافیا به ارمغان بیاورد. پایان فینال چهارم و آخر «پدرخوانده» به دوئلی میان نبویان و واشقانی تبدیل شد؛ دوئلی که البته با پیروزی نبویان به پایان رسید.

بهاره افشاری؛ دقیق‌ترین

افشاری درست مثل یک شکارچی واقعی بازی می‌کرد. او در طول مسابقه گوشه‌ای می‌نشست و کوچک‌ترین تحرکات بازیکنان دیگر را ردیابی می‌کرد تا نقطه ضعف رقیب را شناسایی کرده و حملاتش را ترتیب دهد. این استراتژی نیازمند حوصله و دقت بالایی است و افشاری نشان داد که از هر دو ویژگی برخوردار است. او ترجیح می‌داد به‌هیچ وجه درگیر اظهارنظرهای احساسی نشود و به همین دلیل هیچ‌گاه در دورهای اول بازیکنی را به‌عنوان هدف انتخاب نمی‌کرد. دقت و کنترل‌شدگی بالای بهاره افشاری عاملی بود که باعث می‌شد شکست دادن او برای هر بازیکنی دشوار باشد. برخلاف دیگر بازیکنان، ترسناک‌ترین لحظات افشاری زمانی بود که به‌نظر می‌رسید در حال انجام هیچ کاری نیست!

بهنام تشکر؛ خونسردترین

چهره و طرز رفتار و گفتار تشکر به‌گونه‌ای است که در هر قسمت از «پدرخوانده» او را به یکی از تارگت‌های اولیه برخی از بازیکنان تبدیل می‌کرد! اما تشکر با خونسردی مثال‌زدنی‌اش این تهدید را به فرصت تبدیل کرد. او به‌ندرت کنترل خود را از دست می‌داد و تحت هر شرایطی این امکان را داشت که شرایط را به‌نفع تیم خود تغییر دهد. تشکر البته در چهارمین فینال «پدرخوانده» استراتژی خود را به دلایل نامعلومی تغییر داد و بازی ضعیفی را از خود به نمایش گذاشت. اما در فینال‌های دوم و سوم شاهد دو بازی درخشان از سوی تشکر بودیم. در فینال دوم و درحالی‌که به‌نظر می‌رسید تیم شهر کار ساده‌ای برای پیروزی پیشِ رو داشته باشد، تشکر به‌عنوان تک‌مافیا تا آستانه پیروزی پیش رفت و شاید اگر کمی خوش‌اقبال‌تر بود می‌توانست یک‌تنه مافیا را به پیروزی برساند. در فینال سوم و درحالی‌که تقریبا تمام بازیکنان جبهه شهر اسیر نقشه درخشان تیم نبویان، واشقانی و افشاری شده بودند، تشکر تنها نیروی شهر بود که در مقابل آنان ایستاد و، به قیمت مقابله با هم‌تیمی‌هایش، نظر متفاوتی را بازتاب داد؛ نظری که در انتها معلوم شد دور از واقعیت هم نبود. شاید اگر دیگر بازیکنان شهر اعتماد بیشتری به تشکر می‌کردند، حتی پیچیده‌ترین نقشه طرح‌شده در تمام قسمت‌های «پدرخوانده» هم نمی‌توانست مافیا را به پیروزی برساند. اگر چنین اتفاقی رخ می‌داد، تشکر نقش اصلی را در بازگرداندن بازی داشت. با این موفقیت‌ها، تشکر بدون شک شایسته حضور در فهرست بهترین بازیکنان «پدرخوانده» بود.

انتهای پیام/