یک روز با مأموران نظم در ورزشگاه آزادی؛ در انتظار یک خسته نباشید!

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری برنا، برای برگزاری یک مسابقه فوتبال افراد زیادی دخیل هستند. از مسئولان ورزشی گرفته تا نظامی. از بازیکنان و مربیان گرفته تا پزشکان. قشر ماموران برقراری نظم کنار زمین اما همواره با انتقادات و اتهامات یادی مواجه بوده‌اند. هرگز هم نتوانسته‌اند از خود به خوبی دفاع کنند و به دنبال حضور جلوی دوربین‌ها نبوده‌اند. آیا آنها را می‌شناسید؟ آیا ذهنیت آن‌ها را می‌دانید؟

پشت به زمین؛ رو به سکو!

پیش از دربی جام حذفی با چند نفر از جلیقه‌پوشان همکلام شدیم تا از دغدغه‌های‌شان با خبر شویم. از چالش‌هایی که با آن مواجه‌اند و از درخواست‌های‌شان. اولین سوال از آنها این بود: آیا اصلا خودتان فوتبال دوست دارید؟

مصطفی گفت: بله. بیشتر ما هم فوتبالی هستیم اما حین برگزاری بازی مشغول ایفای نقشیم. پشت‌مان به زمین است اما از سر و صداها متوجه می‌شویم چه خبر است. دیگر عادت کرده‌ایم. البته که خیلی هم مهم نیست. بیشترمان هم علاقه به یکی از دو تیم قرمز و آبی پایتخت داریم.

شغل حساس ماموران برقراری نظم در ورزشگاه آزادی با وجود حساسیت می‌تواند جذابیت‌های خاص خود را داشته باشد. آیا دیدن مسابقات مهم یا ستاره‌ها برای شما جذاب نیست؟ مصطفی می‌گوید: روزهای اول حضورمان چرا. همه‌مان ممکن است مرعول درخشش ستاره‌ها یا کاریزمای آنها شویم اما به مرور عادی شود. هرچند که در همان روزهای اول هم به حرمت لباس‌مان هرگز به سراغ سلفی  و عکس نمی‌رویم. بارها شده که خودم بازیکن مورد علاقه‌ام را دیده‌ام اما به خاطر جایگاهی که داشتم خودم را کنترل کردم. من مسوولم نه یک هوادار.

دغدغه‌ها؛ ما هم از مردم هستیم!

تماشاگران در ورزشگاه‌های ایران عمدتا به «عصبانی بودن» و پرخاش مشهور شده‌اند که یکی از مهم‌ترین دلایلش بلیت‌فروشی و بررسی‌های فیزیکی است. مساله‌ای که خود ماموران برقراری نظم هم به آن انتقاد دارند.

محمود می‌گوید: هیچ‌وقت دوست ندارم به کوچکترین وسایل کسی دست بزنم اما برای امنیت آنها مجبوریم تمام و کمال وسایل را بگردیم تا در شرایط امن بازی را ببینند. ای کاش تکنولوژی در این زمینه به کمک ما بیاید و تماشاگران هم با آسایش بیشتری وارد ورزشگاه شوند. ما ماموریم و معذور اما هدف امنیت است.

آیا علاقه رنگی در برخورد مامورین تاثیرگذار است و امکان دارد یک مامور استقلالی با هواداران پرسپولیس برخوردی تند داشته باشد؟ مصطفی با تکذیب جدی این نکته می‌گوید: به هیچ وجه. اصلا در ذهن‌مان چنین مساله‌ای نمی گذرد. چه پیش هواداران استقلال باشیم یا چه پرسپولیس برای‌مان فرقی نمی‌کند. ضمن اینکه باید اشاره کنم از سوی بازیکنان هم عمدتا برخورد خوبی با ما صورت نمی‌گیرد.

خاطرات تلخ و شیرین؛ سلبریتی‌های پردردسر

امکان ندارد در دنیای پرسوژه فوتبال اتفاقات جالب یا خنده‌داری رخ ندهد و از چشم این مامورین هم پنهان نماند. وحید که دیرتر از دیگران به جمع ما اضافه شده درباره خاطرات خود می‌گوید: در دوران کرونا یکی از بازیکنان محروم سرخابی برای مشاهده بازی باید روی سکوها می‌نشست. ما هم به قصد شوخی خودمان را به نشاختن او زدیم. او گفت من فلانی هستم و ما گفتیم کی؟ نمی‌شناسیم. از او اصرار و از ما انگار. با مسئولان تماس گرفت تا ما را متقاعد کند خود آن بازیکن است. ما هم در نهایت به او اجازه نشستن دادیم.

او در ادامه گفت: بعضی‌ها هم ناخواسته برای ما مشکل ایجاد می‌کنند. به طور مثال یکی دو تا از پیشکسوتان هستند که با همراه می‌آیند و زیاد هم عکس می‌گیرند. مساله ای که باعث هرج و مرج و سختی کار ما می‌شود.

مصطفی درباره بهترین خاطرات خود در دوران کار در ورزشگاه می‌گوید: قطعا برد تیم‌های مورد علاقه. آن شب‌ها شاد هستم!

محسن درباره سختی‌های کار در ورزشگاه اینگونه توضیح می‌دهد: کار اصلی ما فوتبال نیست اما ترجیح می‌دهم در یک بازی در ورزشگاه حضور پیدا کنم. بخاطر فوتبال. حضور در ورزشگاه از نظر فیزیکی کار کمتری دارد اما از لحاظ ذهنی و روانی به شدت سنگین است. مسوولیت‌پذیری در این بخش بسیار بالاست و باید دائما مراقب بود.

آیا تفاوتی بین تماشاگران ایرانی و خارجی وجود دارد؟ محسن با تایید این مساله می‌گوید: متاسفانه بله. آن هم البته ممکن است مربوط به تفاوت‌های بلیت‌فروشی و شرایط حضور در ورزشگاه باشد. در بازی ایران و روسیه، تماشاگران رقیب برای خرید صف را رعایت می‌کردند و برخوردشان خوب بود. تماشاگران هم‌وطن اما خیر.

سکانس پایانی؛ در انتظار یک خسته نباشید!

هر ۳ نفر می‌گویند هیچ‌وقت برخورد خوبی از هیچ سمتی با آنها نشده و هیچوقت تماشاگران با آنها صحبت مثبتی نکرده‌اند مگر آن‌که درخواستی ویژه از ماموران داشته باشند.

مصطفی در پایان می‌گوید: ما هم جزو مردمیم. به هیچ وجه دوست نداریم درگیری وجود داشته باشد اما با دید بسیار بدی به ما نگاه می‌کنند. فحاشی، غر و انتقاد شنیده‌ایم اما خسته‌ نباشید خیر. هیچ‌کس ما را نمی‌بینید و اصلا به دنبال مشاهده کارهای ما نیست. اشکالی هم ندارد و ما وظیفه‌مان را انجام می‌دهیم اما بعضی وقت‌ها می‌شود با یک سلام و خسته‌نباشید خستگی از تن‌مان بیرون رود!

تمام اسامی درج شده در این گزارش مستعار است.

گزارش از: علی رضایی

انتهای پیام/