وزیر میراث فرهنگی بر فراز آشیان عقاب تختگاه اسماعیلیان

به گزارش خبرنگار فرهنگی برنا از قزوین؛ عزت الله ضرغامی وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی در دومین سفر خود به استان قزوین روز سه شنبه به منطقه الموت عزیمت کرد تا از چند بنای تاریخی این منطقه دیدن کند.

در این سفر لطف الله سیاهکلی و فاطمه محمد بیگی نمایندگان استان در مجلس شورای اسلامی، مریم جلالی معاون صنایع دستی، علی اصغر شالبافیان ، معاون گردشگری و سرمایه گذاری، علی طلوعی، معاون توسعه مدیریت و علی دارابی قائم مقام وزیر و جواد واحدی معاون حقوقی، مجلس و استانها، خزائلی مدیرکل میراث فرهنگی استان نیز حضور دارند.

قلعه الموت یکی از مقاصد وزیر میراث فرهنگی در این سفر بود که بازدید از آن ساعاتی به طول انجامید.

قلعه الموت بزرگترین و مستحکم ترین قلعه اسماعیلیان در ایران درسه کیلومتری شمال شرقی شهر رازمیان، مرکز بخش رودبار شهرستان قرار دارد که دره های عمیق نینه رود و لمّه ‌در دسترسی به آن را از شرق و غرب غیر ممکن ساخته اند و تنها از دو دروازه شمالی و جنوبی می توان به دژ وارد شد. 

شیب کوه که از شمال به جنوب کشیده شده و اختلاف دو سطح آن به 150 متر می رسد حدود 480 متر طول دارد و پهنای قلعه بیش از 190 متر است. 

تاریخ بنای اصلی قلعه را به پیش از اسلام نسبت می دهند و پس از تصرف آن در شب چهارشنبه بیستم ذی القعده سال 489 هجری توسط کیا بزرگ امید بازسازی شده و توسعه یافته است.

دیواره های عظیم دولایه با ارتفاعی افزون بر ده متر از سنگ های بسیار بزرگ، ساختمان اصلی در بخش شمالی دژ با دیوارهایی به قــطر یک متر و بیست سانتیمتر از سنگ تراشیده، مخازن عظیم و شگفت آور آب و غلاّت در جنوب و جنوب شرقی قلعه، چند برج و سیستم آبرسانی که هر بیننده ای را به حیرت وامی دارد از آثار به جای مانده در دژ لمبسر است.

قلعه الموت در شمال شرقی استان قزوین و در نزدیکی روستای گازرخان قرار دارد. شهرت این قلعه به خاطر حسن صباح مروج مذهب اسماعلیه در دوره سلجوقی است. 

حسن صباح پس از رانده شدن از دربار ملکشاه سلجوقی برای فراگیری اصول مذهب اسماعیلیه نزد فاطمیان مصر رفت و در مدت کوتاهی به داعی کبیر ملقب شد او پس از بازگشت سر تاسر ایران را جهت پیدا کردن مقری برای فعالیت های خود زیر پا نهاد و در نهایت منطقه الموت را به عنوان مکانی برای فعالیت های خود انتخاب کرد در مورد سال ساخت این قلعه میان مورخان اختلاف نظر است اما باید آن را متعلق به اوایل دوره اسلامی دانست. 

حسن صباح در سال 482 ﮬ .ق این قلعه را تصرف و بهای آن را که معادل هزار یا سه هزار دینار طلا بود به حاکم رانده شده آن پرداخت. 

این قلعه در سال 654 ﮬ.ق به تصرف هولاکو خان مغول درآمد. با تصرف این قلعه و به آتش کشیده شدن کتابخانه نفیس آن این قلعه از رونق افتاد و به زندان و تبعید گاه تبدیل شد.

به دلیل حوادث طبیعی و غیرطبیعی آثار به جای مانده از این قلعه بسیار اندک است. 

انتهای پیام