شب سوم محرم از نگاه غدیر

خیمه‌های حسین بن علی (ع)، وارث غدیر در وادی کربلا برپا شده بود و علیرغم شتاب شگفت‌آور کوفیان در نامه‌هایی که ایشان را به‌سوی خود فراخوانده بودند و سپس با وعده‌های ویرانگر یزید از همراهی با امام زمانشان در رفتار خود ناپایدار شده بودند، حسین ( ع )‌ وادار و ناگزیر شد تا مقیم کربلا شود.

حسین (ع) را کسانی به این مخمصه انداختند که وصیت و ابلاغ عظیم خداوند در مورد امیرالمومنین (ع) را نادیده گرفتند و این فاجعه دردناک و بی‌مانند را بنا نمودند.

در واقع با نگاه به تاریخ درمی‌یابیم هر لحظه که از حادثه جان‌آفرین غدیر دورتر می‌شویم، به فاجعه مرگ‌آفرین و وقایع وهمناکِ محرّم نزدیکتر می‌گردیم.

در حقیقت فاجعه جانسوز عاشورا نتیجه پشت کردن به غدیر بود و اینگونه شد که حسین (ع) نه راه پس داشت و نه پیش.

امام برای آنکه اصحاب را آماده کند، داستان حضرت یحیی (ع) و نحوه کشته شدن او را نزد اهل بیت و یارانش بسیار یاد می‌کرد.

در روز سوم محرم قاصدانی از ناحیه عمر بن سعد به سمت حسین (ع) فرستاده شدند. یکی از آنها رو به امام کرد و گفت  عمر بن سعد می‌خواهد بداند برای چه در کربلا مانده‌ای؟ امام پاسخ داد: مردم شهر شما به من نامه نوشتند و مرا دعوت کرده‌اند و اگر از آمدن من ناخشنودید، باز خواهم گشت.

اما شناسنامه شب‌زنده‌دارانی چون شمر و عمر بن سعد چیزی شبیه ابن ملجم بود. همان نادیندارانی که نماز نکوهیده‌شان نتیجه نسیان و فراموشی ولایت امیرالمومنین (ع) و اولاد شایسته ایشان بود و اساساً نمازی که بدون ولایت باشد، جایگزین آن بی‌رحمی، بی‌شرمی و بی‌حیایی و بخت‌برگشتگی از صراط مستقیم است و از چنین مردمانی هر شقاوتی  استنتاج می‌شود.

اینکه ناله و گریه کودک سه ساله حسین (ع) را با سر بریده پدر بخواهند خاموش کنند، عجیب نیست. آنان به دلالت حب حاد دنیای دنی در حلقه حیله ابلیس در آمدند و حاجز و مانع فرزند حیدر و حروف مقطعه قرآن شدند و همه راه‌ها را بر حسین (ع) بستند و امام در آن بیابان بی‌باران در بین بازیگران دین ماند تا بادبان‌های کشتی نجات انسان را بالا ببرد.

چنانکه برای حسین (ع) دعوت به راه راست و قرار گرفتن و حرکت فرزند آدم در آن راه از مهمترین مسائل بود. از همین روز سوم محرم مغناطیس امام حسین (ع) فعال شد هر چند اکثر افراد در این‌ باره ره به خطا برده‌اند.

این که راه راست_صراط مستقیم_ چیست و کدام است؟ و از کجا می‌توان آن را به دست آورد؟ و چه کسانی قادرند که در این راه بروند؟ و چه کسانی در این راه رفته‌اند؟ و احیاناً چه کسانی نمی‌توانند وارد این راه بشوند؟ نکات بسیار مهمّ در دینداری و سلوک عرفانی حسین (ع) است.

بسیارند که گمان می‌کنند در راه راست گام می‌نهند ولی واقع این است که ایشان توهّم راه راست را در سر دارند. اساساً راهی که در امتداد غدیر و ظهور وارث آن نباشد، چه بدانند و چه ندانند، راه کژی است.

دعوت فرومایگان کوفه از ولی خدا و پذیرایی آنان از مدعو خود با شمشیر یک تراژدی تاریخی است که هر انسان حازم و دوراندیش‌ و آزاده‌ای را به فکر وامی‌دارد تا آسیب‌شناسی کند که چه شد پس از پنجاه سال از رحلت پیامبر (ص) مردم از  آموزه‌های ایشان فاصله گرفتند و تن به این طالع منحوس ابدی دادند؟

از این رو ضروری است شیعیان امروزِ حسین بن علی (ع) بر سیره قرآن و اهل بیت مداومت کنند و اساساً ذائقه‌ی دینیِ خود در بندگی و دینداری و ولایتمداری را بر اساس آنچه خواست دشمنان دین خدا است و با تبلیغات پیچیده و بسیار آنان، تغییر نداده و از آنچه خوشیِ نفسانی و دنیایی و ‌خواستگاه شیطان و پیروان اوست، دوری کنند.

از یاد نباید برد که تبلیغات شیطانی در عصر حاضر از مجیدرضا رهنورد که اهل هیئت و مسجد بود، یک قاتل ساخت که در اغتشاشات سال ۱۴۰۱ دو برادر دینی خود را به شهادت رساند. او به اقرار بِیّن بیان می‌کند که فریب‌خورده تبلیغات گسترده رسانه دستگاه استکباری شده و دست به برادرکشی زده است.

امروزه که در عصر ظهور حضرت صاحب الزمان (عج) قرار داریم، نباید از قدرت رسانه و تبلیغات جنود ابلیس غافل شویم که اگر چنین شود، ما هم بعید نیست با امام زمان خود کاری که کوفیان با حسین بن علی ( ع) کردند را انجام بدهیم!

بنابراین آگاهی و بصیرت و دشمن‌شناسی ‌و حفظ دین و عمل به قرآن ما را بر حلقه اتصال قائم  آل محمد (عج) پیوند می‌زند لذا باید جازم بر دعا برای هدایت خود و دیگران و فرج مولا باشیم و تمنا کنیم که پروردگارا العجل العجل، ما را بسان کوفیان برای امام زمانمان قرار مده و ما را به بیعت وارث غدیر واصل بگردان.

به روی یار نظر کن ز دیده منت دار

که کار دیده نظر از سر بصارت کرد

انتهای پیام/