پماد مولکول DNA درماتیت تماس آلرژیک را از بین می‌برد

به گزارش خبرنگار گروه علم و فناوری خبرگزاری برنا؛ DNA یک مولکول طولانی است که در آن عناصر مختلف در یک ردیف به هم متصل می شوند ، شبیه به حروف یک جمله. همانطور که یک جمله اطلاعات را ذخیره می کند ، رشته های DNA نیز می توانند. در عین حال ، DNA چسبنده است ، تقریبا مانند نوعی اتصال کوچک نوار چسب. این در کروموزوم ها به شکل دو رشته موازی وجود دارد که "سطوح چسبنده" آنها با یکدیگر روبرو هستند.

با این حال ، آپتامرها یک رشته هستند. این به آنها اجازه می دهد تا به مولکول های دیگر متصل شوند و بر عملکرد آنها تأثیر بگذارند. اینکه به کدام مولکول ها متصل می شوند به ترتیب عناصر آنها بستگی دارد: آپتامرهای مختلف به مولکول های مختلف به روشی بسیار خاص متصل می شوند و دقیقا همین نکته است که آنها را برای تحقیقات مواد فعال جالب می کند.

ماهیگیری در کتابخانه آپتامر

پروفسور گینتر مایر از موسسه لیمز در دانشگاه بن توضیح می دهد: امروزه تولید کتابخانه های بزرگ آپتامرها نسبتا آسان است، که توالی آن به طور تصادفی متفاوت است. برخی از این کتابخانه ها حاوی میلیون ها ماده فعال بالقوه بیشتر از افرادی هستند که در زمین زنده هستند.

مایر گفت: اگر می خواهید ساختار هدف خاصی را با aptamers مهار کنید ، فقط باید از آنها به عنوان قلاب ماهیگیری استفاده کنید: اگر آنها را در مخلوط فرو کنید ، نخ های aptamer مناسب به آنها می چسبند. ما از این روش برای جدا کردن آپتامرهایی که به یک پروتئین ایمنی خاص به نام CCL22 پایبند هستند استفاده کردیم که همچنین عضو حوزه های تحقیقاتی فرا رشته ای" ماده "و" زندگی و سلامت " در دانشگاه بن است. سپس ما این بازدیدها را از نظر شیمیایی اصلاح و بهینه سازی کردیم.

جذب کننده سیستم ایمنی بدن

CCL22 چیزی است که به عنوان یک کیموکین شناخته می شود ، که ماده ای است که مهاجرت سلول ها را در بدن کنترل می کند. اگر سلول های ایمنی خاصی عناصر یک باکتری یا ویروس را تشخیص دهند ، آنها کیموکین ها را آزاد می کنند و بنابراین نیروهای دفاعی بدن را برای کمک فرا می خوانند.

یک چیز مشابه نیز در مورد درماتیت تماس آلرژیک اتفاق می افتد: پروتئین های بدن توسط آلرژن اصلاح می شوند مانند گردنبند حاوی نیکل. این تغییرات در واقع بی ضرر توسط سیستم ایمنی بدن به عنوان خارجی تلقی می شود که از جمله موارد دیگر منجر به آزاد شدن CCL22 می شود، سپس ccl22 سلول های T را جذب می کند که به محل عمل مهاجرت می کنند. نتیجه یک واکنش آلرژیک است.

پماد آپتامر به موش ها کمک می کند

پروفسور ایرمگارد فورستر ، همکار مایر توضیح می دهد: ما اکنون یک آپتامر علیه CCL22 به موش ها داده ایم. این دانشمند تحقیقات مربوط به "ایمونولوژی و محیط زیست" را در موسسه لیمز در دانشگاه بن انجام می دهد و همچنین عضو خوشه عالی "ImmunoSensation2" و منطقه تحقیقاتی فرا رشته ای "زندگی و سلامت"است. این تا حدودی کیموکین را مسدود کرد. به طور استعاری ، بینی سلول های T دیگر قادر به تشخیص جذب کننده متصل به آپتامر نبود.

در نتیجه ، واکنش آلرژیک پوست پس از درمان با آپتامر کاهش یافت. باور نکردنی است ، این حتی در صورتی کار می کند که ماده فعال به صورت پماد به مناطق ملتهب اعمال شده باشد. این به ما این امکان را داده است که برای اولین بار نشان دهیم که آپتامرها نیز می توانند به این شکل اداره شوند گینتر مایر برجسته می کند. دو نویسنده اصلی آنا جانچیک و مارلین گوتشالک ، که آزمایشات را انجام دادند ، خود از این نتیجه شگفت زده شدند و از پتانسیل درمانی آینده هیجان زده شدند.

هنوز مشخص نیست که آیا این روش برای انسان ها هم صدق می کند یا نه

محققان اکنون می خواهند بررسی کنند که آیا این برای سایر بیماری های پوستی نیز کار می کند.

ایرمگارد فورستر گفت: ممکن است بیماری هایی مانند درماتیت آتوپیک یا حتی ملانوم بدخیم با کرم های آپتامر ویژه در برابر این یا سایر پروتئین های هدف درمان شود. با این حال ، نتایج ما تا کنون فقط برای موش ها اعمال می شود. هنوز مشخص نیست که آیا این روش برای انسان ها هم صدق می کند یا نه.

منبع مقاله: Jonczyk A, Gottschalk M, Mangan MSJ, et al. Topical application of a CCL22-binding aptamer suppresses contact allergy. Mol Ther Nuc Aci.

انتهای پیام/