عبدالکریمی: «اوی» چاپلین از نگاه اسطوره‌شناسی جایگاهی خداگونه دارد

«علیرضا عبدالکریمی» بازیگر و خواننده اپرای نمایش «چاپلین» به کارگردانی مهران رنجبر که این روزها در سالن اصلی تئاترشهر به صحنه می‌رود درخصوص همکاری مجدد با این کارگردان به خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا گفت: آشنایی من با مهران رنجبر به سال ۱۳۹۶ بازمی‌گردد. ما در اثری به کارگردانی حمیدرضا نعیمی با یکدیگر همکاری داشتیم. مهران رنجبر آنجا بازیگر بود و من هم بخش موسیقی و آهنگسازی نمایش را برعهده داشتم. پس از آن کار مشترک ما از نمایش «مارادونا» آغاز شد، با «چ» ادامه یافت و حالا هم با «چاپلین» به تئاترشهر رسیده است.

عبدالکریمی در پاسخ به این پرسش که چرا نامش در بروشور با عنوان «او» نوشته شده و این (او) گویی ناظری است بر صحنه نمایش است؛ توضیح داد: با مهران رنجبر گپ‌و‌گفتی داشتیم و به این نتیجه رسیدیم کاراکتری در این نمایش وجود دارد که انگار کامل شده کاراکترهای نمایش‌های قبلی ماست. اگر چاپلین و هیلتر را در این نمایش قطب مثبت و منفی یا خیر و شر در نظر بگیریم، یک کاراکتر بی‌طرفانه شاهد این اتفاقات است که از ابتدا تا انتها حضور دارد و به تمام وقایع آگاه است. اگر از نگاه اسطوره‌شناسی به آن نگاه کنیم جایگاهی خداگونه‌ دارد و به نوعی نظاره‌گر مثبت و منفی است بدون این‌که قضاوتی کند. به همین دلیل به این نتیجه رسیدیم بهتر است بگوییم «او»، اویی است که بیشتر شاهد ماجراست و وارد حاشیه‌های سیاسی و اجتماعی قصه نمی‌شود.

وی ادامه داد: در برخی نمایش‌ها نام خواننده را جداگانه از سایر بازیگران می‌نویسند و معتقدند چون اکتیو نیست جزو گروه بازیگر محسوب نمی‌شود اما خواننده‌ای که وقایع بازیگری را با موسیقی و آواز و احساسش بیان می‌کند بهتر است قسمتی از خود نمایش باشد و نگاه جداگانه‌ای به آن نداشته باشند.

عبدالکریمی با اشاره به گریم و طراحی لباسش در این نمایش بیان کرد: طراح لباس به این فکر کرد که بین جنسیت زن و مرد چه پوششی را برای این کاراکتر انتخاب کند که مخاطب در وهله اول تشخیص ندهد که این شخصیت مرد است یا زن. اگر به یاد داشته باشید در نمایش «چ» صورتم را خودم گریم می‌کردم. صورتی سفید با لب‌هایی قرمز که مخاطب را به یاد هنر شرق و ژاپن می‌انداخت.‌ در چاپلین هم خانم ملودی شاه‌میریان طراح لباس و کلاهم هستند. در حقیقت انگار شکل تکامل یافته کاراکتری را دارم که بعد از چ پخته‌تر شده است و شاهدی بر ماجراست.

بازیگر و خواننده نمایش «چاپلین» درباره انتخاب قطعاتی که در طول این نمایش خوانده می‌شود؛ عنوان کرد: سعی کردیم کلماتی که به کار می‌بریم مناسب با صحنه‌هایمان باشد. ما علاوه بر ورود تماشاگر، هفت صحنه داریم که جدا از کل نمایش است. برای مثال آن لحظه که تماشاگر وارد سالن می‌شود من از متن لاتینی استفاده می‌کنم که سه چهار خط دارد و جزو متون مذهبی است. متونی که به عیسی و رحمتی که خداوند بر او مقدر کرده اشاره دارد. اواسط کار قسمت‌هایی از اپرای باروک را داریم که من در نور مرکزی جلو سکو آن را می‌گویم. یا جایی که ارتش نازی می‌آید ۳ سرود آلمانی را با گروه تمرین کرده‌ایم و مربوط به سرودهای نازی است. یا آنجایی که هیتلر نقاشی‌اش را نشان می‌دهد شعری از شاعری آلمانی خوانده می‌شود و دوباره این سیکل دایره‌ای ادامه دارد و ما باز به موسیقی ابتدایی کار بازمی‌گردیم.

عبدالکریمی با اشاره به بازخوردهای تماشاگر از نمایش چاپلین گفت: خوشبختانه تاکنون بازخوردها خیلی خوب بوده است. تقریبا همه استقبال کردند، ما به اندازه ۲سانس ایرانشهر صندلی و مخاطب داریم و تقریبا هرشب سالن پُر رفته‌ایم. بعد از اجرا و گپ زدن با برخی از تماشاگران متوجه شدم که این سبک موسیقی و اجرا به این دلیل که در ایران کمتر است برایشان جالب و عجیب بوده است و این نشان می‌د‌هد اگر ما موسیقی درستی را به مخاطب ارائه بدهیم پذیرا خواهد بود.

این خواننده اپرا در پایان با اشاره به فعالیت این روزهایش بیان کرد: این روزها مشغول چاپلین هستم اما در کنار آن موسیقی و آواز کلاسیک را تدریس می‌کنم و به زودی کارگاه‌هایی خواهم داشت که علاقمندان بتوانند با این سبک موسیقی از لحاظ تاریخی و تکنیکی بیشتر آشنا شوند.

انتهای پیام/