سفر به سرزمین عجایب!

گروه بین‌الملل خبرگزاری برنا، فائزه زمانی: امروز در تقویم میلادی متعلق به هند است، کشوری که از 15 آگوست 1947 تا امروز که هفتاد و هشتمین سالگرد استقلالش را جشن می‌گیرند توانسته با جمعیت ۱٬۴۳۵٬۲۳۰٬۰۰۰ نفری چهارمین اقتصاد جهان شود.

این کشور با وجود جمعیت۲۵۴ میلیون نفری ۱۵ تا ۲۴ سال، شاید گوی سبقت در اقتصاد را ازکشوری مانند چین که با سالخوردگی و رکود جمعیت دست و پنجه نرم میکند تا سالهای نه چندان دور برباید و به یکی از 3 اقتصاد جهان تبدیل شود. 

 هند، کشوری که شبیه هیچ جای دیگر در این جهان نیست و به قول یک سفرنامه نویس دنیادیده هند فقط و فقط شبیه خودش است؛ کشوری با بزرگترین دموکراسی، بیشترین ادیان، بالاترین جمعیت، شادترین رنگ‌ها و مردمی با خنده‌های بزرگ در دمای بالای 50 درجه در کوچه و خیابان‌ها؛ همه اینها کنار هم باعث می‌شود با اطمینان خاطر بیشتری تاکید کرد که هند فقط و فقط شبیه خودش است.

دوم تیرماه، یکی از 4 خبرنگار ایرانی هستم که به دعوت وزارت امور خارجه هند، راهی دهلی نو می‌شوم. به همت سفارت هند در ایران، مقدمات سفر (از صدور ویزا تا بلیط) بدون دردسر و سریع آماده می‌شود.

ساعت 4صبح روز شنبه دوم تیر؛ در حالی که ایران در تب و تاب انتخابات ریاست‌جمهوری و نتایجش است، تهران را به مقصد دوبی ترک می‌کنیم، در فرودگاه، به گیت پرواز دوبی – دهلی که نزدیک می‌شویم اولین نشانه‌های سرزمین عجایب کم‌کم خودشان را نشان می‌دهد؛ خانواده‌های هندی که شاید از تعطیلات تابستانه‌شان بازمی‌گردند یا شاید مهاجرانی که برای بازگشت به وطن و دیدن عزیزانشان لحظه شماری می‌کنند.

 از همین آغاز رویت نشانه‌های هند در فرودگاه، تلاش می‌کنم که قسمت خاطرات ذهنم را خاموش کنم چون می‌دانم مغزم از اولین لحظه‌ای که در جریان سفر به هند قرار گرفت، خاطرات، اولین سفر به هند همراه شهید حسین امیرعبداللیهان وزیر خارجه را یادآوری می کرد که در 3 روز فشرده در دهلی و بمبئی و حیدرآباد رایزنی‌های اقتصادی متعددی داشت. 

ابلاغ سلام به آقای آمیتا باچان 

هند برای ما ایرانی ها یعنی بالیوود؛ یعنی پخش فیلم "شعله" و "رام و شام " در شبهای عید، یعنی شاهرخ خان و سلمان خان و آمیتا باچان، خیلی از دوستانم به محض شنیدن خبر سفرم به هند، به شوخی می‌گفتند "سلام مارو آمیتاباچان برسان". شاید به همین خاطر بود که به محض ورود به فرودگاه، دنبال اولین نشانه ها از آمیتا باچان و شاهرخ خان و بقیه خان ها می‌گردم. آنقدر با دقت اطرافم را برای یافتن نشانه ای، نگاه می‌کنم که گویی به دنبال گمگشته ای در فرودگاه می‌گردم. اینجا جوینده یابنده است و بیلبوردی از دو بازیگر می‌بینم. 

فرودگاهی که " عزیز هند" است

فرودگاه بیش از آنچه تصور می‌کردم، بزرگ است. برنامه سفر را از چند روز پیش به دستم رسانده بودند. برنامه را جلویم باز می‌کنم، شروعش از فرودگاه igi  است. نام فرودگاه را گوگل میکنم و در همان صفحه اول با یک تیتر خیلی جالب روبرو می‌شوم " 7حقیقت جالب درباره فرودگاه igiکه باعث میشود به شهروند دهلی بودن احساس افتخار کنید" نکته دیگری که باعث میشود صفحه را نبندم ترکیب عجیب دیگری بود که در ابتدای هر پاراگراف استفاده شده بود " our dear airport" ؛ طبق رسم نانوشته هر ایرانی با یک جایگزینی به این فکر میکنم که اگر قرار بود ما برای فرودگاه امام خمینی یا مهرآباد چند خطی بنویسیم آیا می‌توانستیم این تعداد حقیقت را با چنین احساسات غلیان یافته‌ای به کار ببریم؟ جواب این سوال بماند برای همکاران حوزه راه و شهرسازی و گردشگری...

در قسمتی از وبلاگی که باز کرده‌ام نوشته «فرودگاه عزیز ما توانسته است رقبایی مانند فرودگاه بین المللی اوهار شیکاگو، ایلینویز، فرودگاه بین المللی هاندا توکیو و سایرین را شکست دهد و به عنوان وقت شناس ترین فرودگاه در بین 20 فرودگاه برتر جهان معرفی شود و بله، ما به همین اندازه خوشحالیم.! 

از تهران نام هتل را در یوتیوب سرچ کرده ام و با یک تور مجازی با فضای هتل آشنا شدم؛ با ورود به هتل سریع سرم را می‌چرخانم تا با تصاویر قبلی که در یوتیوب دیدم فضای هتل را تطبیق بدهم، نمی‌توان از حق گذشت، طراحی داخلی هتل واقعا آدم را جذب می‌کند. سهم من از این هتل، یک اتاق در طبقه دوازدهم می‌شود. از حق نگذریم منظره تماشایی هم دارد.

بعد از چند ساعت استراحت و توفیق اجباری شام سبک بخاطر بیش از حد تند بودن غذاهای هندی، با یکی از همسفرانم پرسه ای در خیابان‌ها می‌زنیم. در مسیر فرودگاه به هتل تابلوهای مهتابی دار نظرم را جلب می‌کنند. عنوان همه این تابلوها did you know?  است. انگار نه انگار که هند کشوری با جمعیت 1 میلیارد و 400 میلیون نفری است. خلوتی خیابان در شب مجال می‌دهد که به راحتی عکس بیاندازم.

این مردمان نازنین

نوشته پایین تابلو بیشتر نظرم را جلب میکند: " when you know better you do better" من را یاد این جمله می اندازد که اگر تاریخ را بدانی دیگر تکرار نمی‌شود، شاید خاصیت کشورهایی با پیشینه مستعمره شدن و جهان سومی است که به شهروندانش مدام یادآوری کند که باید بهتر بدانی تا تاریخ تکرار نشود و از گذشته عبور کنی و باید بهتر بدانی تا درگیر خود تحقیری نشوی و به آینده امیدوار باشی، این اولین تفسیری است که از این جمله در ذهنم نقش می‌بندد. 

زبان فارسی اولین زبان رسمی و علمی هند بوده است که با امپراطوری گورکانیان در هندوستان به اوج پیشرفت خود رسید و شاعران بزرگی همچون بیدل دهلوی را پروراند و بخش زیادی از تاریخ و ادبیات و نامه نگاری ها به زبان فارسی بوده است اما استعمار هند توسط انگلیس زخمی بزرگ بر دو کشور زد و نگذاشت که دو کشور با اشتراکات بسیار، زبان مشترک داشته باشند، شاید همین قرابتها باعث شده است که هندی ها شبیه ما مردم ایران با چشم در چشم شدن راحت به فرد مقابل لبخند میزنند و بارها با مهمان نوازیشان احساس میکنیم که چقدر اشتراکات فرهنگی داریم. 

مهمانان ایرانی ارجمند بانو

به قوانین راهنمایی رانندگی احترام می‌گذارم اما سرعت 70 کیلومتر بر ساعت برای راندن در اتوبان کمی این احترام را برایم سخت می‌کند. اولین بازدید از تاج محل است. کدام ایرانی دوست ندارد بنایی که به یاد و احترام یک بانوی ایرانی در هند ساخته شده است را نبیند؟! این بازدید برای ما سراسر افتخار است. راهنمای تور که اسمش " شیراز" است در توضیحاتش بارها به ایران و معماری ایرانی اشاره می‌کند که قطعا برای ما 4 ایرانی حاضر در جمع این تعاریف حال و هوای دیگری دارد. 

زیبایی تاج محل خیره کننده است، این معمار ایرانی شاهکاری را خلق کرده است که به حق جزو عجایب 7گانه جهان قرار گرفته است؛ تمام حواسم را میدهم که جزییاتی از چشمم دور نماند و خوب ببینم و خوب گوش کنم و خوب عکاسی کنم که البته خوب گوش دادن با انگلیسی صحبت کردن "شیراز" با لهجه هندی واقعا کار آسانی نیست. 

همه کسانی که میخواهند از تاج محل بازدید کنند میدانند که عشق " شاه جهان " به " ممتاز محل" ( یا همان ارجمند بانو)  اساس بنای تاج محل بوده است، اما ساخت تاج محل به عنوان بنای یادبود درخواست دوم ارجمند بانوی ایرانی از شاه جهان بوده است، اول از او خواسته است که پس از او همسری اختیار نکند که هر دو وصیت را شاه جهان با جان و دل قبول کرده است و حالا تاج محل این نگین مرمرین هر سال میلیون ها توریست را به سوی خودش جلب میکند. 

ایران و هند قرابت‌های فرهنگی و ظرفیت همکاری اقتصادی و تجاری بسیاری دارند ودر هفتاد و هشتیمن سالگرد استقلال هند به وقول ملک الشعرای بهار:  

گویم ای هند گرامی شاد باش

سال و ماه از بند غم آزاد باش

از سر اخلاص داریم این پیام

هان سخن کوتاه کردم والسلام

انتهای پیام/