محمودپور: میتوانم طلای بازیهای آسیایی ناگویا را بگیرم/ حقوق من بهعنوان کاپیتان تیم ملی ۷ میلیون تومان است!
به گزارش برنا، امیرحسین محمودپور، کاپیتان تیم ملی روئینگ ایران پس از مدتی دوری از اردوهای تیم ملی، در فاصلهای تقریبا کوتاه تا برگزاری مسابقات جایزه بزرگ روسیه به اردوها ملحق شد و در این در مسابقات که حدود سه هفته پیش برگزار شد، موفق شد در بخش انفرادی دو مدال نقره و در بخش دونفره به یک مدال طلا دست پیدا کند و نقش مهمی در کسب ۹ مدال رنگارنگ برای کاروان ایران ایفا کرد.
گفتوگوی مفصل امیرحسین محمود پور با خبرنگار برنا را در ادامه میخوانید:
*عملکردتان را در مسابقات روسیه چطور ارزیابی میکنید؟
بعد از مسابقات ازبکستان در پاییز پارسال دیگر به اردوها برنگشتم و تمرین نمیکردم تا اسفندماه که به اردو ملحق شدم و در مجموع حدود ۵۰ روز تمرین کردم تا بتوانم خودم را برای این مسابقات آماده کنم. خوشبختانه نتیجه خوبی هم حاصل شد. من دو سال پیش هم در این مسابقات شرکت کرده بودم، اما فقط در بخش اسپلیت موفق به کسب مدال شدم.
*سطح مسابقات چطور بود؟
مسابقات روسیه حدود هزار شرکتکننده داشت و کشورهای روسیه و بلاروس میتوانستند تا چهار ورزشکار را در هر بخش اعزام کنند؛ همین هم رقابت را سخت میکرد. در بخش انفرادی که من دوم شدم، نفر اولش قهرمان اروپا بود. برای درک سطح بالای مسابقات همین را بدانید ورزشکاری که در بخش انفرادی پنجم شد و من دوم شده بودم، همین دو روز پیش در رقابتهای جام جهانی مدال برنز گرفت. این موضوع از یک طرف برای من خوشحالکننده و از طرفی دیگر ناراحتکننده بود.
*چرا این موضوع هم خوشحالکننده بود هم ناراحتکننده؟
چون که نشان میدهد چقدر پتانسیل داریم تا در سطح جهانی مطرح باشیم. وقتی نفر پنجم مسابقات روسیه در قهرمانی جهان برنز گرفت، مطمئن شدم که من هم اگر به مسابقات قهرمانی جهان اعزام میشدم، میتوانستم آن جا مدال بگیرم. آخرین بار سال ۲۰۲۲ بود که ایران در این مسابقات نماینده داشت و من اعزام شده بودم، آن موقع سن و تجربهام کمتر بود اما الان میدانم که ظرفیت کسب مدال را دارم. موضوع مهم دیگر اینکه در بازیهای آسیایی ناگویا ماده تک نفره سبک وزن اضافه شده، این ماده در بازیهای آسیایی هانگژو نبود و من مجبور شدم در تک نفره سنگینوزن شرکت کنم اما حالا که اضافه شده باید بیشتر به این ماده توجه شود چون میتواند ماده طلایی ناگویا باشد. کسب مدال در ناگویا اصلا دور از انتظار نیست چون هم خودم را میشناسم هم رقبایم را. اگر به من بها بدهند، میتوانم مدال طلای ناگویا را که یک سال و دو ماه دیگر با آن فاصله داریم، کسب کنم.
*چرا از اردوها مدتی فاصله گرفته بودید؟
بعد از بازیهای آسیایی کاملا نسبت به ورزش دلسرد شدم؛ به دلیل اینکه واقعا هیچ توجهی به ما نمیشود. وعدههایی داده میشود اما در عمل چیزی تغییر نمیکند. وقتی که فشار مالی زیاد باشد، آن هم وقتی که متاهل باشی، آدم مجبور میشود که از یکسری چیزها بگذرد. وقتی از نظر معیشتی تأمین نباشم، هر چقدر هم که به کارم علاقه داشته باشم، نمیتوانم ادامه دهم. من الان هم که میگویم توانایی کسب طلای بازیهای آسیایی را دارم اما اگر حمایت لازم نباشد، ادامه دادن واقعا سخت میشود. ارزش قائل شدن برای یک ورزشکار هم بحث مالی و هم بحث معنوی است اما من بهعنوان یک ورزشکار صراحتا میگویم که مسائل مالی خیلی تعیینکننده است. اگر بخواهم برای کسب مدال طلا آماده شوم، تنها هزینه مکملهایی که نیاز دارم هر ماه حداقل ۱۵ میلیون تومان است. در این ۵۰ روز تمرین، حتی یکمیلیون تومان مکمل هم در اختیار من قرار نگرفت. بیش از ده سال در اردوها حضور داشتم و از جیب خودم هزینه کردم. کنار اردوها یک کار آزاد و آنلاینشاپ داشتم اما تا کجا میتوان این وضعیت را ادامه داد؟ در کشورهای دیگر، ورزشکار بودن یک شغل است، اما در ایران، به جز فوتبال و چند رشته محدود، چنین نگاهی وجود ندارد. اگر حمایت مالی وجود نداشته باشد، ادامه دادن سخت است.
*بعد از تاسیس فدراسیون روئینگ تغییر مثبتی احساس کردید؟
برای انتظار داشتن زود نیست اما باید به فدراسیون زمان بدهیم چون پای کار است، شنیدهام تجهیزات جدیدی تهیه کردهاند که این خودش نشانه خوبی است. با این وجود باید به ورزشکار بیشتر رسیدگی شود. در مورد حقوق هم که فرق زیادی نکرده، صراحتا میگویم که حقوق فعلی من بهعنوان کاپیتان تیم ملی، فقط هفت میلیون تومان است. نمیخواهم زیاد گلایه کنم اما امیدوارم تغییرات مثبتی رخ دهد.
*با توجه به تمام چالشهایی که اشاره کردید، آیا برنامه یا هدف مشخصی برای بازیهای آسیایی یا حتی المپیک ۲۰۲۸ در ذهن دارید؟
اتفاقاً یکی از دلایلی که من را به فکر انداخت، همین بود که دیدم نماینده ازبکستان در جام جهانی موفق به کسب مدال برنز شد. این مسئله برای من هم خوشحالکننده بود و هم آزاردهنده، چون میدانم ما هم چنین ظرفیتی داریم. من بلافاصله بعد از این اتفاق یه مربیام گفتم که میخواهم در مسابقات قهرمانی جهان شرکت کنم و خوشبختانه با این موضوع موافقت شد. حتی اگر در این مسابقات موفق به کسب مدال هم نشوم، مهم آن است که در روند رقابتی حضور داشته باشم، اشتباه کنم، تجربه کنم، مثل ورزشکاران سایر کشورها که در همه مسابقات شرکت میکنند و تجربه زیادی هم به آنها اضافه میشود و پیشرفت خوبی هم تجربه میکنند. من هم میخواهم حداقل سالی دو تورنمنت جهانی شرکت کنم. سالی که در المپیک دانشجویان مدال کسب کردم، پاداش آن فقط ۳۰ میلیون تومان بود، اما قایقران چینی که نفر سوم همان مسابقه شد، ۲۰ هزار دلار پاداش دریافت کرد.
انتهای پیام/
