بیماران مبتلا به صرع محدودیتی در زندگی ندارند
صرع یک بیماری مغزی است که افراد مبتلا به آن معمولا تشنجهای مکرر و بدون تحریک اولیه را تجربه میکنند. این تشنجها به دلیل اختلال در فعالیت الکتریکی مغز رخ میدهد و به طور موقت سیستم پیام رسانی بین سلولهای مغز را مختل میکند. این بیماری طیف گستردهای از انواع تشنجها را دربر میگیرد که از فردی به فرد دیگر متفاوت است. همچنین بیشتر افراد مبتلا به صرع بیش از یک نوع تشنج دارند و ممکن است علائم دیگری از مشکلات عصبی را داشته باشند.
بیماری صرع علتهای خاصی دارد و یکی از مهمترین علتهایی که ممکن است شرایط ابتلا به صرع را فراهم کند آسیبدیدگیهای سر است. گاهی این آسیبدیدگیها منجر به از دست دادن حافظه و هوشیاری و در نهایت تشنجهای مکرر میشوند که احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش میدهند. در بسیاری از موارد، علت دقیق این مشکل مشخص نیست اما برخی محققان عوامل ژنتیکی را علت بروز آن میدانند.
استفاده از مواد مخدر، بیماریهای مغزی، از جمله سکته مغزی و تومورها، بیماریهای عفونی، مانند انسفالیت ویروسی، سیستیک فیبروزیس، آسیب مغزی قبل از تولد، عوامل موثر بر شرایط رشد مانند اوتیسم و نوروفیبروماتوزمی توان عوامل ابتلا به صرح دانست.
بیماری صرع ممکن است در هر سنی بروز یابد و عوامل مختلفی در افزایش احتمال ابتلا به آن نقش دارند. شناخت این عوامل میتواند به شناسایی به موقع افرادی که در معرض خطر هستند، کمک کند. مهمترین عوامل خطر ابتلا به صرع اختلالات مادرزادی یا ژنتیکی، تبهای شدید در دوران کودکی، عفونتهای سیستم عصبی مرکزی، سکته مغزی یا تومور مغزی، آسیب یا ضربه به سر، کاهش اکسیژن هنگام تولد، مصرف مفرط الکل یا مواد مخدر است.
در این راستا سرور عدوانی متخصص مغز و اعصاب و عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی به خبرنگار برنا گفت: بیماری صرع میتواند کاملا درمان شود، فرد مدتی دارو مصرف کند و سپس دارو او قطع و دیگر حمله برای او صورت نگیرد. گاهی مجبور هستیم که مصرف دارو را تا آخر عمر فرد ادامه دهیم، اما ۶۰ الی ۷۰ درصد از بیماران مبتلا به صرع بیماریشان درمان یا کنترل میشود.
وی ادامه داد: برای ۳۰ درصد از بیماران درمانشان سخت است یا باید چند روش درمان دریافت کنند، در مجموع بیماری صرع بیماری است که کنترل میشود فقط در صورتی که به موقع مراجعه و داروهای خود را به موقع مصرف کنند.
این متخصص عنوان کرد: بیماران صرع مشکلی در ازدواج، فرزندآور ندارند و میتوانند به صورت عادی و طبیعی زندگی کنند و هیچ محدودیتی در زندگی آنها ایجاد نمیشود.
انتهای پیام/




