طوسی: ۴ سال بدون اطلاع خانواده ورزش می‌کردم/ توکلی: اطرافیان اجازه ندادند که دوومیدانی را رها کنم

سپیده توکلی ورزشکار هفت گانه و مریم طوسی دونده سرعتی ایران به نوعی پیشگامان دوومیدانی ایران در این سال ها هستند. دو ستاره هایی که به رغم همه محدودیت ها و ناملایمات، هرگز دلسرد نشده اند و در ورزش دوام آورده اند که نتیجه آن مدال رنگارنگی است که در دوومیدانی کسب کرده اند. مریم طوسی و سپیده توکلی با حضور در خبرگزاری برنا درباره شرایط خود و موانع و مشکلات موجود صحبت کردند و از آرزوهایشان گفتند.

*ورزش را از چند سالگی شروع کردید؟

توکلی: از 5 سالگی ورزش را با شنا و ژیمناستیک آغاز کردم و در دوران راهنمایی رشته های دیگری مثل تکواندو و دو و میدانی رابرگزیدم، تا در نهایت در 16 سالگی با نظر مربیانم، دو و میدانی را به عنوان رشته تخصصی ادامه دادم. البته از 16 تا20 سالگی در کنار دوومیدانی، والیبال هم کار می کردم اما بعد از آن سال دوومیدانی را بطور جدی تر ادامه دادم.

*چرا از بین مواد مختلف دوومیدانی، 7گانه را انتخاب کردید؟

توکلی: قبل از 7گانه در رشته های پرش ارتفاع و 100 متر با مانع فعالیت می کردم اما پس از مدتی مربیان تشخیص دادند که موفقیت من در رشته 7گانه بیشتر خواهد بود و حضورم در این رشته سودمند تر خواهد بود. همینطور هم شد، چون توانستم در طول 3 ماه تمرین در 7گانه، رکورد ایران را جابه جا کنم.

*خانم طوسی شما چه طور شد که دوومیدانی را انتخاب کردید؟

طوسی: من در خانواده ای کاملا ورزشی بزرگ شدم. دو برادرم، ورزشکار بودند و پدرم هم از پیشکسوتان والیبال بود. خود من هم در دوران ابتدایی ورزش هایی مثل آمادگی جسمانی و طناب زنی را دنبال می کردم و در نهایت به سمت دوومیدانی آمدم و اتفاقات جالبی هم در اولین مسابقه ای که در آن شرکت کردم، حادث شد.

*چه اتفاقی؟

طوسی: در مسابقات مدارس در کرمان شرکت کردم و مقام اول را بدست آوردم و بابت اول شدنم یک ساک ورزشی جایزه دادند.اما بعداز چند دقیقه آمدند و گفتند، اشتباهی پیش آمده و یک نفر دیگر مقام نخست را بدست آورده و ساک و مدال را از من پس گرفتند و به آن شخص دادند! بعد از آن موقع خانواده ام دیگر اجازه ندادند در دوومیدانی فعالیت کنم و به سمت رشته های شنا و اسکیت رفتم.

*و بعد چه زمانی دوباره به سمت دوومیدانی آمدید؟

طوسی: کاملا پنهانی و بدون اطلاع والدینم به دوومیدانی ادامه دادم و در مسابقات مدرسه اول شدم و بعد از آن مسابقات منطقه را هم با رضایت نامه تقلبی شرکت کردم و برای مسابقات کشوری انتخاب شدم. دیگر مجبور بودم به خانواده ام بگویم، 3، 4 سال است بدون اطلاع آن ها می دوم. کاملا تعجب کرده بودند ولی وقتی دیدند علاقه ام زیاد است، حمایتم کردند.

*حمایت خانواده شما چطور بود خانم توکلی؟

توکلی: خدا را شکر از آنجا که پدرم خود، پیشکسوت فوتبال است با ورزش من مشکلی نداشت و همیشه من را حمایت می کرد. گاهی مواقع پیش آمده بود که می خواستم این رشته را کنار بگذارم اما حمایت خانواده بود که باعث شد این کار را انجام ندهم و منصرف شوم و با قدرت به کارم ادامه بدهم. به طور مثال آن ابتدا که وارد این رشته شدم کار خود را با تک ماده پرش ارتفاع شروع کردم اما نزدیک به یک سالی بود که رکوردم ثابت مانده بود و این انگیزه ام را تضعیف کرده بود آنقدر که می خواستم این رشته را کنار بگذارم، تا اینکه آقای داوری و خانواده ام مانع این کار شدند و در آن حالت روحی که برایم پیش آمده بود از هر حیثی من را حمایت کردند.

*روند مدال آوری شما و رسیدنتان به تیم ملی چگونه سپری شد؟

طوسی: سال 83 بود که در مسابقات قهرمانی کشور شرکت کردم. سال بعد موفق شدم در مسابقات جام فجر و همبستگی اسلامی مدال آوری کنم و رکورد ایران را هم جا به جا کردم. بعد از آن راهی بازی های آسیایی دوحه قطر شدم که با وجود جوانی عملکرد قابل قبولی داشتم. در آن روزها بسیار خوب می دویم و بیراهه نگفتم، اگر بگویم 12 بار در سال رکورد دوهای سرعت را می زدم. اما بعد از آن دوره ای را کاملا درجا می زدم و از لحاظ روحی دچار مشکل شدم و سه هفته اصلا تمرین نکردم و حتی می خواستم دوومیدانی را کنار بگذارم ولی با توصیه مربیان و خانواده ام، دوباره با قدرت به پیست بازگشتم.

*خانم توکلی برای شما هم اتفاقی مثل خانم طوسی مبنی بر اینکه بخواهید این رشته را کنار بگذارید، افتاد؟

توکلی: بله. برای من هم به همین صورت اتفاق افتاده بود و به علت اینکه رکوردم ثابت مانده بود، دلسرد شده بودم و می خواستم دیگر ادامه ندهم اما اطرافیانم اجازه ندادند.

*برسیم به بازیهای آسیایی گوانگژو. شرایط سختی برای شما پیش آمد خانم طوسی ولی عملکرد قابل قبولی داشتی؟

طوسی: هدفم رسیدن به فینال بود. اما به من می گفتند نمی توانی این کار را انجام بدهی. بعد از این تمریناتم را دو برابر کردم. به دلیل مصدومیتی که برای من پیش آمد، یک ماه مانده به بازی ها اصلا تمرین نکردم و کارم دو چندان سخت تر شده بود. با کمک های خانم بلوری زاده از لحاظ ذهنی خودم را آماده کردم و یک هفته آخر خودم را به شرایط مسابقه رساندم. در نهایت در 200 متر رکورد زدم و در 100 متر هم به فینال رسیدم.

*از بازیهای اینچئون برایمان بگویید. از عملکرد خودتان راضی بودید؟

توکلی: در کل عملکرد خوبی داشتم ولی در قسمت پرش طول کمی بدشانسی آوردم و نتوانستم آن طور که باید و شاید، عمل کنم. در دو روز 7 مسابقه دادم و فشار زیادی را تحمل کردم اما نتیجه ای که می خواستم بدست نیامد. نسبت به سال های قبل آمادگی خوبی داشتم و موفق شدم چند رکورد ایران در 7 گانه را جابجا کنم. در پرش طول، اوضاع آن طور که می خواستم پیش نرفت و بعد از دو خطایی که مرتکب شدم، برای پرش سوم استرس زیادی داشتم و به همین دلیل فقط طوری پریدم که خطا نکنم و به همین دلیل از رسیدن به مدال بازماندم. در کل روز اول مسابقات را خوب کار کردم بقدری که امیدوار شدم می توانم مدال کسب کنم اما روز دوم را بدشانسی آوردم و آنطور که انتظار داشتم پیش نرفت. بعد از پرش طول که روحیه ام را به کل بهم ریخت سعی کردم خود را جمع و جور کنم و خدارا شکر درپرتاب نیزه عملکرد خیلی خوبی داشتم. اما بعد از پرتاب نیزه آنقدر گریه کردم که تصمیم گرفتم در دوی 800 مترشرکت نکنم اما آقای داوری و آقای شیری خیلی کمکم کردند و به من روحیه دادند تا به رقابت ادامه دهم. بعد از مسابقات 800 متر و زمان توزیع مدال های 7گانه دیگر نتوانستم جلوی اشک هایم را بگیرم و زدم زیر گریه، حتی متوجه نشدم که چه کسی از من فیلمبرداری می کند و عکس می گیرد. با همه این صحبت ها برخورد مسولان با من خیلی خوب بود؛ آقای داوری هم آنچه در توان خود داشتند را برای من انجام دادند.

طوسی: توقعم از خودم بیش تر بود. دوره قبل فقط هدفم حضور در فینال بود اما این بار برای گرفتن مدال پا به اینچئون گذاشته بودم. دو و میدانی رشته واقعا سختی است.همه برای گرفتن به مدال آمده بودند. در مسابقه 100 متر با نفر اول فقط 20 صدم فاصله داشتم و این کیفیت بالای مسابقه را نشان می دهد. ما اگر اردوهای بیش تری برگزار می کردیم، می توانستیم این فاصله های کوچک را برطرف کنیم و به مدال برسیم. دونده ای که مدال طلا را کسب کرد، با رکوردی به این عنوان رسید که من قبلا رکورد بهتری زده بودم. واقعا از اینکه مدال نگرفتم ناراحت بودم اما ان شا... در مسابقات پیش رو جبران خواهم کرد.

*در اینچئون یکی از اتفاقات عجیب خطاهای بیش از اندازه دوومیدانی کاران ایران بود که سبب شده نتیجه مطلوب را نگیریم. چرا دوومیدانی کارهای ما، نه فقط شما خطاهای زیادی را مرتکب شدند؟

توکلی: عوامل زیادی وجود داشت، در همه رقابت ها داشتن آمادگی ذهنی خیلی مهم است. البته برخی از خطاهای بچه ها هم به خاطر آسیب دیدگی هایی بود که داشتند. در مورد خودم هم باید بگویم بدشانسی آوردم. داستان بدی شد اما تجربه خوبی برایم بود. وقتی ما از مشکلات حرف می زنیم و از مشکلات می گوییم همه فکر می کنند منظور ما حجاب است. باید بگویم ما با حجاب و ورزش با پوشش مشکلی نداریم بلکه منظور ما از مشکلات امکاناتی است که در این رشته به بانوان در مقایسه با همان امکانات برای آقایان وجود دارد. البته بر اساس رنکینگ بچه ها به هر کس رسیدگی می کردند، در کل همین که ریئس فدراسیون همیشه پیگیر کار ما بودند یک دلگرمی برای ما بود و از ایشان متشکریم.

طوسی: البته همه کشورها و شرکت کنندگانشان همچنین مشکلاتی را دارند.

*در کل بنظر می‌رسد دوومیدانی کاران ما در داخل سالن عملکرد بهتری نسبت به بیرون دارند؟

توکلی: یک سری از ورزشکاران در رقابت های داخل سالن شرکت نمی کنند اگر هم شرکت کنند بیشتر انرژی خود را برای رقابت های بیرون از سالن نگه می دارند. البته شرایط جوی هم در این امر بی تاثیر نیست.

طوسی: همچنین در مسابقات داخل سالن هم به خاطر جو آب و هوایی برای ما کاملا بهتر است و می توانیم با کشورهایی که در مکانهای هوایی بهتر بازی می کنند شرایط تمرینی برابری داشته باشیم.

*آماده سازی تیم برای بازیهای آسیایی چطور بود؟

طوسی: من زیر نظر آقای گرگانی کار می کردم. ایشان زحمت زیادی برای من کشیدند اما به دلیل اینکه منزلشان در گرگان بود، فقط دو روز می توانستند به تهران بیایند و به همین دلیل مشکلاتی برای ایشان و من به وجود آمده بود. دو هفته اردوی بلاروس داشتم و همچنین نزدیک به یک هفته در انزلی به تمرین پرداختم. حتی یک روز تمرین بیش تر هم می تواند تاثیر زیادی روی کار یک ورزشکار داشته باشد.

توکلی: 21 روز در بلاروس اردو زدیم؛ یک هفته آخر هم در رشت که آب و هوایی شبیه به ابنچئون داشت در اردو بودم. مربی ام برای این بازی ها آقای خسرو شیری بودند که واقعا برایم سنگ تمام گذاشتد و هنگام رقابت ها هم در کنارم حضور داشتند. 2 بار در قهرمانان آسیا حضور پیدا کردم. در رقابت های 2007 ماکائو هم حضور داشتم اما مدال نگرفتم.و در نهایت در رقابت های آسیایی گوانگجو اولین بار در 7گانه شرکت کردم که رکورد ایران را جابه جا کردم و ششم شدم. رکوردمن 5 و 57 بود اگر در اینچئون 5و 20 می زدم مدالم صد در صد بود.

*به نظر شما عملکرد آقایان در مسابقات اینچئون چطور بود؟

توکلی: فکر می کنم عملکرد آقایان هم خوب بود. آقای احسان حدادی موفق شدند، مدال طلا را به دست بیاورند که قابل تقدیر است .

طوسی: البته این را هم باید اضافه کنیم که نتیجه آقایان از ما خیلی بهتر نبود و همان طور که آن ها یک مدال گرفتند، ما هم یک مدال گرفتیم و البته آن ها آماده سازی نسبتا بهتری در مقایسه با ما داشتند.

*میزبانی اینچئون چطور بود؟

طوسی: محل اسکان ما و غذاهایی که در آن جا وجود داشت؛ اصلا مناسب نبود و واقعا ورزشکاران دیگر کشورها از جمله ایران هم حسابی اذیت شدند و به نسبت مسابقات گوانگژو و حتی دوحه اصلا قابل قیاس نبود و کره ای ها نمره قبولی در میزبانی نگرفتند.

توکلی: سطح برگزاری مسابقات و برنامه ریزی زمانی خیلی خوب نبود. ورزشکاران دیگر کشور ها را معطل می کردند تا نظم و برنامه مسابقات ورزشکاران خودشان بهم نریزد. اسکان و غذا هم که اصلا حرفش را نزنید و به هیچ وجه قابل قبول نبود. شاید اگز در شهرهایی چون سئول برگزار می کردند، امکانات بهتری برای ورزشکاران مهمان فراهم می شد.

*چه مسابقاتی در پیش رو دارید؟

توکلی: سال بعد مسابقات آسیایی را پیش رو داریم، امسال هم درمسابقات قهرمانی جهان شرکت می کنیم.. در المپیک 2012 فاصله زیادی داشتم اما برای المپیک 2016 برزیل فاصله ام کم است اما باید خیلی تلاش کنم، ضمن اینکه گرفتن ورودی المپیک هم خیلی سخت شده است. باید رکورد6هزار و 50 را بزنم تا بتوانم ورودی المپیک را کسب کنم.

*برای پیشرفت در این رشته و مدال آوری در سطح جهانی، نیاز به مربی خارجی ندارید؟

طوسی: بدون شک همین طور است. البته این حرف من دلیل بر این نمی شود که بگوییم مربیان داخلی خوب نیستند؛ اتفاقا مربیان فوق العاده زحمتکشی داریم که تاکنون توانسته اند کارهای زیادی برای ما انجام دهند و حتی الان هم می توانیم با همین مربیان داخلی هم به بهترین نتایج برسیم. اما مربی خارجی اگر دلسوز باشد می تواند ما را بیش تر کمک کند؛ چرا که در فضای حرفه ای تری آموزش دیده اند.

*تا چه زمانی به ورزش حرفه‌ای ادامه می‌دهید؟

توکلی: اکثر رقیبان من سن بالایی دارند. در این رشته تجربه حرف اول را می زند، هر چه تجربه بیشتر باشد احتمال موفقیت در این رشته هم بیشتر است ولی سن خاصی را برای خداحافظی مشخص نکرده ام.

طوسی: من هم همین طور. تا زمانی که فکر کنم می توانم بدوم و بهترین رکورد را بر جای بگذارم؛ به دویدن ادامه خواهم داد. در ماده های سرعت هم داریم؛ دونده هایی را که سن و سال بالایی داند ولی همچنان نفس تازه ای برای دویدن دارند.

*دوومیدانی رشته‌ای برای یک سری افراد خاص است یا همه می‌توانند به سمت این رشته ورزشی بیایند؟

طوسی: دوومیدانی 24 ماده دارد و هر کسی با هر استعدادی می تواند به سمت این رشته ورزشی بیاید. هر رشته ای سختی خاص خود را دارد و دوومیدانی هم از این قاعده مستثنی نیست.

*به نظر می‌آید رفاقت دیرینه‌ای باهم داشته باشید؟

توکلی: بله. همین طور است. ما چند سالی می شود که با هم دوست هستیم. در اکثر اردوها باهم هم اتاقیم و حتی روابط خانوادگی هم داریم و خیلی خوشحالم که دوستی مثل مریم طوسی دارم.

طوسی: چون هر دو متولد یک سال هستیم، می توانیم با هم راحت تر ارتباط برقرار کنیم و حتی گاهی اوقات به ما دو قلوهای افسانه ای هم می گویند!

*و حرف پایانی؟

طوسی: جا دارد از وزیر محترم ورزش تشکر ویژه ای را بکنم. من ایشان را چند سال قبل می شناسم. از همان اول ایشان با آغوش باز با ما برخورد کردند.

توکلی: واقعا همین طور است که خانم طوسی می گویند. ما هر مشکلی که داشتیم، ایشان تا آن جا که مقدور بود در صدد رفع نواقص تلاش می کردند که جای تقدیر و تشکر دارد.